Speech Robbert zoals belooft.......

Huub,lieve Monique,Kevin en Esmée,familie en vrienden,belangstellenden........

Aan mij een moelilijke taak om namens de selectie enige woorden toe te voegen aan al datgene wat reeds gezegd is. Het is een reflecte van mijn indrukken samen met Huub. Alhoewel ik Huub slechts kort ken, maar 4 of 5 jaar,heb ik wel een aardig idee gekregen van zijn karakter en vriendschap:recht door zee,eigenwijs,en een vechter.

Onze eerste ontmoeting was zo'n 4of 5 jaar geleden bij onze club: ik zal het niet snel vergeten. Het was op een training dat hij zich voorstelde met de woorden:''Hallo, ik ben Huub". Die training werd mij en ik denk ook anderen meteen duidelijk hoe onverzettelijk hij was. Hij wilde niet verliezen zelfs al was het maar een simpel spelletje. Op de vele trainingen en wedstrijden die volgden in de afgelopen jaren heeft dit menig maal tot confrontaties geleid maar nimmer met vervelende gevolgen! Hij was sportief!
In de jaren dat hij bij onze club hoorde paste hij zich naadloos bij ons,de selectie en de vrienden aan. We hebben toch gave tijden gehad in het 2e,kampioenschap,nacompetitie,........
In die tijd hebben we veel gelachen en meegemaakt.

Om een voorbeeld te geven van zijn onzelfzuchtige karakter herinner ik me nog goed de kamioenswedstrijd tegen Velo twee jaar geleden. In deze wedstrijd was hij aanvoerder omdat ik op de bank begon.Maar na het laatste fluitsignaal kwam hij naar mij toe en ondanks mijn afwijzend gebaar stond hij erop dat ik de aanvoerders band om deed. Omdat ik het héle jaar al aanvoerder was geweest vond hij dat ik het nu ook moest zijn. Dat vond ik een tekenend gebaar voor zijn karakter. Onzelfzuchtig, denkend aan een ander.

Ook naast het voetbal was hij altijd wel in voor een feestje en een geintje. Als mede organisator van de mega week kon ik vaak een beroep doen op Huub en Monique. Zodoende werkte hij zich al snel op als een zeer verdienstelijk en geliefd lid van de vereniging.

Helaas gaf hij begin vorig seizoen aan dat er een ernstige vorm van kanker bij hem was geconstateerd: een melanoom. Het nieuws sloeg bij mij in als een bom, het leek gewoon niet waar.Ondanks dat wij niet bij elkaar de deur plat liepen, was ik toch aangedaan toen ik het nieuws hoorde. Aan de andere kant had ik de hoop dat hij er op tijd bij was. Opdat er goede genezing mogelijk was.

Zijn openhartigheid over zijn ziekte heb ik altijd zeer gewaardeerd: hij zag het onder ogen en wilde er alles aan doen om deze ziekte te bestrijden. Met diep respect en ontzag heb ik hem en zijn naaste familie gevolgd. Gedurende het seizoen heeft hij meerdere tegenslagen gehad en iedere keer kwam hij er weer bovenop, knokte voor een plek bij de eerste elf. Met een greins op zijn gezicht, alsof hij wilde zeggen: mij krijg je niet klein!

Van die tijd is mij één gesprek heel erg bijgebleven, omdat wij, denk ik, nooit eerder zo'n serieus gesprek hebben gehad. Het was eind april, tijdens het darttournooi van onze jaarlijkse feestweek. Hij had net het slechte bericht gekregen dat er toch uitzaaiingen waren gevonden. Het moment dat hij samen met Monique, zijn steun en toeverlaat de tent binnen kwam, zal voor hem net zo moeilijk zijn geweest als voor zijn ploeggenoten. op een gegeven moment hebben wij samen met een biertje in de hand gepraat over zijn ziekte. Ik wilde het onderwerp niet uit de weg gaan en hij had er geen probleem mee om erover te praten. Tijdens dit gesprek zei hij op een gegeven moment tegen mij :
''Ik zal het uiteindelijk wel moeten accepteren dat het leven over zal zijn voor mij, maar het moeilijkste is de gedachte dat ik al de mensen die mij lief zijn moet achter laten, dat ik niet weet wat er van Kevin en Esmée terecht komt....'' Die ene zin, die hij bijna achteloos uitsprak, is mij vanaf die tijd bijgebleven. Iedere keer als ik daaraan denk, en mijn eigen kinderen zie schieten de tranen in mijn ogen.Ik heb de indruk dat hij vanaf die tijd enorm is gaan genieten van de dingen die hij deed,of nog kon doen. Je zag hem intens genieten alsof hij al in gedachten wist dat het misschien wel eens de laatste keer kon zijn.

Het seizoen heeft hij ondanks de vele tegenslagen nog afgemaakt. Na alle tegenslag vond hij de kracht om weer terug te komen in het team en om zijn waarde te laten zien. Ik kan niet anders zeggen dan dat wij als team met groot respect hem iedere keer hebben zien knokken. De laatste wedstrijd in de nacompetitie tegen Foreholte werd hij vlak voor tijd gewisseld. Voor mij en ik denk voor velen met mij was dit een moment dat aanvoelde alsof het zijn laatste wedstrijd zou zijn. Ik denk dat dat moment was waarop veel mensen binnen de selectie zich ook realiseerde hoe ziek hij eigenlijk was. Tijdens de zomerstop werd steeds duidelijker dat de ziekte hem meer en meer begon te belasten. Hij kreeg een bult in zijn nek, er werden 4 tumoren in zijn hoofd geconstateerd en toch gaf hij zich niet gewonnen.
Toch zal ook hij gemerkt hebben dat de ziekte hem steeds meer beperkingen oplegde. In de aanloop van dit seizoen was hij al enigszins verzwakt,maar hij wilde van geen wijken weten.Kotsend en met veel hoofdpijn heeft hij de eerste trainingen volbracht.
En.....,nog maar 6 weken geleden speelden wij zij aan zij zijn allerlaatste wedstrijd.Al was hij verzwakt, hij wilde alles geven.Ik heb toen met pijn in mijn hart en af en toe een traan in mijn oog moeten toezien dat deze wedstrijd al teveel was. Ik realiseerde me dat het zijn laatste wedstrijd zou zijn.

De laatste keer dat ik je zag,zo'n anderhalve week geleden,wilde je perse laten zien dat je nog fier en trots was.Ik heb met enorme bewondering je wilskracht gezien en ik weet zeker dat het enorme kracht vergde, maar je gaf geen kik.
je wilde dat je ziekte niet de overhand zou nemen, je kon zelfs nog lachen. Ook toen heb ik nog prettig met je kunnen praten.
En daarom zie ik jouw dood als een welkome verlossing, omdat ik zag dat je meer en meer pijn leed. Ik hoop dat je je rust gevonden hebt. Je wilde zo graag leven maar het is je niet gegeven, maar weet dat de herinnering aan jou voortleeft bij allen.

Ik heb met veel bewondering gezien hoe zijn naasten, Kevin en Esmée en vooral Monique, zich voor hem hebben ingezet. Alles te regelen zodat hij thuis kon blijven. Ik heb de indruk dat het voor jou Monique ook allemaal fysiek erg zwaar werd. Nooit, maar dan ook nooit heb ik je horen klagen, je sprong meteen voor hem op als hij iets wilde hebben. Diep respect!
Met diep ontzag heb ik elke dag net als velen met mij jullie weblog bezocht om te kijken of er nog nieuws was. Helaas is het allemaal erg snel gegaan.

tenslotte wil ik iedereen veel sterkte en kracht toewensen bij het verwerken van
Huub's dood.

Robbert Rottier, gesproken tijdens de uitvaart dienst van Huub.