Voor de laatste keer.....

Lieve lieve allemaal, ik ga afscheid nemen van mijn kindje....de weblog.
Huub en Monique's weblog.

Ik ga een laatste stukje schrijven en dan zal ik het daarna alleen nog maar héél vaak lezen. Hij zal er altijd zijn, deze weblog. Hij kan altijd door iedereen gelezen blijven worden, maar er zal niks meer bijkomen.

En áls de log nog gelezen wordt, misschien wel door mensen die het moeilijk hebben, of die net zoals Huub getroffen worden door een vreselijke ziekte, die net zoals ik afscheid moeten nemen van een geliefde, dan hóóp ik dat er wat kracht uit geput kan worden.
Het heeft ons de kracht gegeven om door te gaan, en als er ook maar één persoon zou zijn die kracht krijgt door Huub en Monique's weblog, dan is het niet voor niks geweest.

Het is nu alweer een week geleden dat we met zijn allen Huub naar zijn laatste plekje hebben gebracht. Wat een prachtige dag was het. Ruim 350 man hebben zijn laatste gang gevolgd. Ál die bloemen, ál die verslagen gezichten. Er zijn prachtige woorden gesproken, Huub's favoriete muziek is gespeeld, en daarna stonden we in de zon om zijn graf.

En toen was er alleen nog maar stilte. Knetterharde stilte. Hij is er écht niet meer he.....hebben we vandeweek al zovaak tegen elkaar gezegd, Kevin en Esmée en ik. Nee, hij is er echt niet meer.
En het is zo raar dat de hele wereld gewoon doordraait. We gaan weer ''gewoon''naar bed, staan weer ''gewoon'' op, eten, drinken, doen boodschappen, kids weer naar school en ik heb weer gewerkt vrijdag. Ik werd gék thuis.
Niks meer om voor te zorgen, om mee te kletsen, te lachen, te huilen of zorgen te delen. Mijn maatje, mannetje, mafketel is echt hartstikke weg.
En Kevin en Esmée zijn lief. Het is nu Furiade in Maassluis en ze hebben alletwee gevraagd of ze thuis moesten blijven. Ze vonden het zo zielig voor me dat ik dan alleen thuis zou zijn. Maar daar moet ik toch doorheen. En ze moeten lekker hun gang gaan. Is ook weer goed voor ze.

Kevin vroeg vanavond....Mama, ben je eenzaam? Nee....ik ben niet eenzaam, ik heb een hoop moois om op terug te kijken, en een hoop super lieve mensen om me heen,maar ik ben wel verdomd alleen. En dat doet pijn.

Lieve Huub, ik mis je zo vreselijk. Ik zal je nooit vergeten, altijd van je houden, ik zal knokken maar nu wel zonder jou.
Jij zei altijd tegen mij....Tu y yo, siempre juntos. In mijn hart zijn wij siempre juntos.

Dag lieve allemaal, bedankt voor het zo massaal bezoeken van deze weblog.......
Liefs van Monique.

Finito........