de tijd van ''het Grote Afscheid nemen'' is aangebroken.

Lieve allemaal, ik weet niet hoeveel stukjes ik nog ga schrijven. De afgelopen dagen is Huub vreselijk achteruit gegaan. Vrijdag j.l. heb ik de huisarts gebeld met de mededeling dat het zo echt niet langer kon.
Er is over en weer gebeld tussen huisarts en Vlietland ziekenhuis en 's-middags mocht ik Huub komen brengen.
Hij werd opgenomen. Pijn in zijn buik was de oorzaak. Artsen zijn aan de slag gegaan met laxeermiddelen en pijnbestrijding. En voor maandag stond er een C.T.scan op het programma.
Huub heeft vreselijk slecht geslapen in het ziekenhuis en lag alleen maar te liggen. Zaterdag belde hij me met de ellende in zijn stem, hij wilde zo graag naar huis. Praten met de artsen en een medicijnarsenaal mee en hij mocht een dag naar huis.
Hij moest zich dan wel weer vóór 20.00uur zondag avond melden.
Dat was best een heel heen en weer gescheur tussen huis en ziekenhuis. Zondag middag zijn we opgehaald door Margré en Jasper, de Nijkampjes zaten in een huisje in Hellevoetsluis, wij zouden daar ook vertoeven het weekeinde was de planning. Twee weken geleden hadden we het idee dat dat nog wel kon, nog even een weekeindje met zijn achten weg. Pa, Ma, de zusjes het broertje en aanhang. Nog één keertje samen weg. We zijn ook geweest zondag omdat Huub tóch terug moest naar het ziekenhuis, dus de rit moest tóch gemaakt worden.
Huub heeft de uurtjes dat we er waren op een bed in de kamer gelegen. Het was emotioneel maar wel fijn. Wel fijn gesproken met elkaar en emoties en gedachten met elkaar gedeeld.
Om 19.00 uur brachten Jasper en Margre ons naar het ziekenhuis terug. Dat was een loodzwaar moment. Iedereen wist; dit is de laatste keer dat.......

In het ziekenhuis vroeg ik of ik bij hem mocht blijven slapen om voor hem te zorgen 's-nachts en dat mocht gelukkig. Er is een bed voor me bij gezet en ik heb een redelijk druk nachtje gehad met Huub.
Als hij wakker werd wilde hij er ook uit. Plassen, peukie roken op het balkon, wat drinken. En aangezien hij bijna niet meer kan lopen heb ik me rot lopen rennen met een rolstoel door het Vlietland midden in de nacht.
De volgende morgen heb ik de verpleging erop gewezen dat Huub zorg nodig heeft in de zin van wassen enzo. Hij begint wat doorligplekken te krijgen en smet plekken hier en daar. Daar schrokken ze van want die meneer Nijkamp is zó allemachtig eigenwijs, hij zal gerust zelf gaan douchen ook al gaat het niet meer. Nou, twee dagen geleden kon hij nog douchen maar nu niet meer.
Na een slapeloze nacht in het Vlietland ben ik vanmorgen vroeg weer naar huis gegaan en heb gebeld met de thuiszorg. En toen ging alles in een stroomversnelling. Er staat nu een bed in de huiskamer. Morgen komt de toiletstoel en morgen komen ze voor de eerste zorg.
Ik had om drie uur vanmiddag nog een gesprek met arts en verpleging en ze wilden hem eigenlijk nog een nachtje houden. Maar Huub wilde naar huis. Al moest hij er een moord voor plegen. Maar er was één klein probleempje, hij kon niet meer plassen en daardoor verging hij van de pijn. Dus heeft hij op de valreep ook nog even een catheter gekregen. Dat was een rete pijnlijke onderneming, Huub had een blokkade en het moest vier keer over. Ze kwamen er gewoon niet door. Uiteindelijk is het gelukt en er stroomde één liter uit.

Om 20.00uur vanavond is hij thuis gebracht met de ambulance. Het hele huis is verbouwd en we hebben een poging gedaan om het zo gezellig mogelijk voor hem te maken.
Toen hij aan kwam rijden met de ambulance stonden Esmée en ik te wachten buiten.

Ik dacht: ''twee jaar geleden reed er een mercedes achter uit de straat in met mij erin, toen stond Huub boven aan het trapje met een bruidsboeket , nu zijn we twee jaar verder en rijdt er een ambulance achter uit de straat in met Huub erin en sta ik te wachten tot mijn man thuis is voor zijn laatste levensfase''.
Dat had ik twee jaar geleden niet kunnen bedenken. 24 sept. zijn we twee jaar getrouwd. Vorig jaar toen we één jaar getrouwd waren was hij net geopereerd en zat hij in de tuin met de drains in een tasje.
In voor en tegenspoed, in goede en in slechte tijden en tot de dood ons scheidt. Het had nog wat langer mogen duren hoor.

Lieve familie, vrienden, kennissen en alle, alle, allemaal, Hupie ligt op een ziekenhuis bed in de woonkamer, hij heeft een catheter en draagt incontinentieluiers. Hij slaapt bijna de hele dag, krijgt vanaf morgen twee maal per dag thuiszorg, eet bijna niet meer, is in een maand tijd 20 kilo afgevallen en heeft alleen nog maar pijn.

Als je hem nog wilt zien, bedenk dan wel dat het afscheid nemen is. Iedereen is welkom, maar ik hanteer wel strenge regels. Ik zal het dus eerlijk zeggen als het niet uitkomt.

In een stukje van MSV'71 stond een poosje geleden: Huub Nijkamp....Hij kwam, hij zag en hij overwon.
Deze sluipmoordenaar kan hij niet overwinnen, maar laten we zorgen dat we er voor hem zijn in zijn bange strijd. Laten we gewoon lekker van hem houden en hem dat laten voelen, hij heeft het nu meer nodig dan ooit tevoren.

Voor het eerst sinds deze weblog zit ik jankend mijn stukje te schrijven. Ik wil graag naar boven. Bij hem zijn.

Tot ziens lieve allemaal.

Monique.