Er gaat gelukkig iets gebeuren

Hoi hoi allemaal.

Huub heeft mijn brief gelezen. En hij heeft er een ietsiepietsie over gesproken en hij vroeg zelfs of ik zijn rug wilde masseren, daar heeft hij behoorlijk last van. Joepie, ik kan wat voor hem doen en hij geeft het zelf aan.De huisarts is geweest en daar hebben we een goed gesprek mee gehad. Hij gaat Huub in ieder geval nu begeleiden wat betreft de medicijnen. Hij vertelde Huub ook dat hij nu niet bang moet zijn om zware medicijnen te slikken en dat hij niet op de naam moet letten. Morfine en pretnison vindt Huub vréselijk, en hij wil er niet te veel van innemen, maar de huisarts wist hem ervan te overtuigen dat het niet uitmaakt hoe het heet en hoeveel je neemt.......als het maar werkt!

Dus Huub slikt nu trouw 4 pretnison per dag, één maagwandversterker (van de pretnison kan je maarzweren krijgen), twee laxeertabletten( van de morfine krijg je verstoppingen ) en elke drie uur morfine.

Ik heb het idee al dat hij zich iets beter voelt bij deze regelmaat.

Vanmorgen zijn we naar dr. Mares geweest in het Vlietland. Daar binnenkomen was bijna thuiskomen. Hoe bizar dat ook mag klinken. We werden direct opgevangen door Monique de assistente. Hoi zei ze tegen Huub, ben je daar weer? Kom maar mee, ik heb een kamer vrij en daar staat een bed, dan kan je even gaan liggen. Ze zag wel dat hij erg moe was. (Flauw eigenlijk dat ze mij nooit een bedje aanbieden....bedenk ik nu ineens, ik zou ook wel een tukkie kunnen hoor).
Na een poosje kwam dr.Mares en daar heeft hij ook een goed gesprek mee gehad. Haar eerste vraag was of hij bang is. En daar moest hij volmondig ''ja'' op antwoorden.
We hebben verteld dat we er zonder mentale hulp niet uitkomen met elkaar. En dat gaat ze allemaal regelen voor ons. Maandag hebben we een gesprek in Rotterdam met iemand die gespecialiseerd is in het helpen van terminale patienten en het gezin eromheen.

En dan zullen wij hem of haar regelmatig thuis over de vloer krijgen. De verdere gesprekken gaan thuis plaats vinden. Ook Kevin en Esmée worden daar in betrokken. Pffffff.........eindelijk.
We gaan wat doen.
Dr.Mares zei ook nog tegen Huub dat het zo belangrijk voor hemzelf is dat hij op een goed moment er zó over kan praten met mij maar ook met de kinderen, dat hij de kinderen mee kan geven hoe hij later herrinnerd wil worden. Dat zou voor hem al voor heel veel innerlijke rust kunnen zorgen.
Nou goed, ik ben blij dat we iets gaan ondernemen nu. En ik hoop ook dat Huub nog even uit zijn veilige schulpje kan kruipen. Dat hij een gevoel van acceptatie gaat krijgen en dat hij rust in zijn koppie krijgt.

Artsen werken nu samen, ze nemen het een en het ander uit handen. Met elkaar gaan we er wel komen.
Beter zal Huub niet meer worden, maar het leven zo leefbaar en fijn mogelijk maken, daar heb ik alles voor over.

Liefs Monique.