Huub en Monique's weblog

Het verhaal van hoop en vrees,geluk,liefde en angst. Maar bovenal het varhaal van mijn moedige man en zijn strijd tegen Melanoom kanker. En de strijd die ik daarna gevoerd heb. Met vallen en opstaan zal ik het zónder mijn grote liefde moeten doen. Ik zal hem altijd dankbaar blijven voor alles wat hij mij gegeven heeft.

05 december 2006

5 December....het héérlijk avondje.

Jaja.....daar is 'ie dan, de eerste feestdag van deze feestmaand. 5 December, een dag (avond) waar ik tóch altijd naar uit keek. Ook al werden de kinderen groter.
Sinterklaasfeest is zó iets écht Hollands, dat blijft je hele leven een beetje in je bloed zitten.
En ook al deden we niet meer aan pakjes ( nou ja, Huub trakteerde ons vorig jaar nog wel op kadootjes) en wisten de kids dat ze iets moois onder de kerstboom zouden krijgen, toch was het elk jaar gezellig met een leuke film, lekker warme chocomelk, banketletter en natúúrlijk, hoe kan ik het vergeten....gourmetten. Dat was toch wel standaard. En met verbazing keken we altijd weer toe wat Huub allemaal in zijn pannetje gooide, en hoevéél hij altijd in zijn pannetje gooide. Sjezus wat kon hij kanen.

Dus gaan we straks ''lekker'' met zijn drietjes gourmetten en daarna voor de t.v. allemaal lekkers naar binnen schuiven. Kinderen zijn kinderen en blijven kinderen.
En God dank voor mijn kinderen, daar moet en wil en gá ik voor door. Zonder mijn kinderen zou ik lekker om een uur of 8 mijn bed induiken vanavond.
Ik voel me best een beetje zielig zo op 5 December, zonder ouders en zonder man. En de kinderen zonder opa en oma en zonder vader.Maar daar heb je ook geen zak aan hé, zelfmedelijden. Dús......de gourmetpan komt zo gewoon weer uit de kast.

Wat me wel een súper speciaal gevoel gaf vandaag dat was een héél lief sms'je van Natasja. Ze kon zich zo voorstellen dat dit nou niet de makkelijkste dag voor me moest zijn en ondanks dat zij en Thomas hun kindjes een héle fijne pakjesavond gaan bezorgen hebben ook zij een klote avond.
Ja Natas, jij vraagt je natuurlijk ook af hoe jij er volgend jaar voor staat met die twee kleintjes van je.
Probeer er van te genieten meisje, deze periode is zó waardevol. De tijd gaat zó snel. Maak foto's, maar films, hou hem stevig vast die Thomas van jou.
En ontzettend bedankt voor het hart onder de riem vanmiddag nét toen ik het even nodig had.

Verder wens ik iedereen een fijne Sinterklaas avond. Ik kijk vanavond uit naar de maan die door de bomen schijnt.......en heb daar zo mijn ideeen bij.

liefs van Monique.

5 Comments:

  • At dinsdag, 05 december, 2006, Anonymous Anoniem said…

    Lieve Mootje,

    Moest aan jullie denken, dus vandaar even een postje op het blog. Ik hoop dat jullie een fijne avond hebben met elkaar. Sterkte meid en in gedachten is Huuppie er bij, ook bij mij.
    Dikke kus, Miekie

     
  • At dinsdag, 05 december, 2006, Anonymous Anoniem said…

    ik wil je deze dagen heel veel sterkte wensen meid

    liefs marlijn

     
  • At dinsdag, 05 december, 2006, Anonymous Anoniem said…

    Meid, je hoeft me echt niet te bedanken hoor. Tijdens alle voorbereidingen naar deze dag toe moest ik gewoon heel veel aan je denken. Zo zijn we er toch een beetje voor elkaar, want ik was ook blij met het berichtje wat je me terugstuurde.

    Ik hoop dat toch een beetje een fijne avond hebt gehad met Kevin en Esmée. Onze kids vonden het fantastisch, ze liggen stijf van geluk in hun bedjes. En dat maakt voor ons natuurlijk ook veel goed, al ben ik blij dat onze goedheiligman morgen weer naar spanje vertrekt...

    Veel liefs Natasja

     
  • At woensdag, 06 december, 2006, Anonymous Anoniem said…

    Dat is vaak de reactie van velen,''ik weet de juiste woorden niet''. Maar met alles wat je zegt, of niet zegt, zeg je alles al.
    Miekie, Marlijn, Natas, Marjan, het zijn gewoon deze stukjes die me erdoor slepen. Ik krijg reacties op de log, sms'jes, mails, telefoontjes, bezoek, bloemen, kaarten.....nog steeds, uit alle hoeken van Nederland.

    Telkens weer een onverwacht berichtje, van wie dan ook, en altijd met de mededeling....''ik weet eigenlijk niet wat ik zeggen moet MAAR....''.
    Dat zijn de inhakkers. Dat zijn de hartjes onder de riem.

    En daar leef ik op. Hij wordt niet vergeten.

    Men leeft mee, súper. Ik kreeg bijvoorbeeld op 5 dec. een sms'je van een collega van Huub. Dat ze aan me dachten en ze ( hij en zijn vrouw ) zich voor konden stellen dat het moeilijk moest zijn voor me. Ik zat te janken als een klein kind, maar het is oooooh zo LEKKER.

    Een bericht van wie dan ook, op wát voor manier dan ook, in wat voor woorden dan ook......het is allemaal een grote pleister op mijn wond.

    En weet je lieve Mar en ook Miek, ik heb het best af laten weten de laatste tijd. Ik had best wat vaker kunnen contacten of langs kunnen komen, maar ik ben er gevoelsmatig nog niet aan toe, maar mensen zoals jullie blijven wel trouw reageren.

    Jullie hebben geen idee hoe goed dat voelt voor mij.

    Liefs Monique.

     
  • At donderdag, 07 december, 2006, Anonymous Anoniem said…

    Hey Lieve Mo,
    Moeilijk voor je hoor, die feestdagen nu, dat maakt het gemis nog groter,ik denk veel aan jullie en hoop dat je ondanks de vele verdrietige momenten toch ook mooie momenten mee mag maken tijdens de feestdagen met kevin en esmee, vrienden en familie en dankzij de mooie herineringen,verhalen en foto's van Huubje is hij er dan toch ook een beetje bij.
    Lieverd sterkte, denk aan je.
    Dikke kus **Smak**
    Esther laarman

     

Een reactie posten

<< Home

 
eXTReMe Tracker