Ik zit even stuk.....
Ik heb al een paar maal geschreven over Natasja en Thomas, ik ken ze niet, maar ik ken ze ook wel. Via melanoom.nl. Natasja en Thomas, jong, 2 kleine kindjes, melanoom kanker en een aantal weken geleden kreeg Thomas te horen dat het einde oefening was. Geen behandeling meer mogenlijk.
Dit is dus een dramatisch verhaal over een paar mensen die wij niet kennen. Maar ik heb de afgelopen tijd wat contact gehad met Natasja, en ik heb het gevoel dat ik ze door en door ken.
Gek hé. Nee natuurlijk niet gek, Natasja zit nu in een fase met Thomas waar ik 5 maanden geleden in zat met Huub.
Er zijn nu uitzaaiingen geconstateerd op zijn longen en zijn lever. En de artsen willen chemo gaan toepassen om nog te redden wat er te redden valt. Pfffffffffffffffff.......
Ook bij Thomas is destijds de moedervlek in de prullenbak gemieterd. Oh mijnheer, maakt u geen zorgen, niets aan de hand.
Ik ga er wat aan doen Natasja, ik weet niet of het me gaat lukken, maar ik ga het proberen. Ik zit midden in een rechtzaak en ik ga proberen om een verandering aan te brengen in de medische rechtsgang.
Wat kan mij het schelen, ik heb toch niets anders te doen en ik verbeeld me dat ik een godvergeven standpunt kan stellen.
Alle alle álle artsen........die ook maar íets weghalen van een mensen lichaam.....MOETEN het op laten sturen voor onderzoek. Ik ga ervoor.
Thomas is ziek geworden op eerste kerstdag, het begint nu net meisje, Kerst zal nooit meer hetzelfde zijn.
En al voel je je alleen en onbegrepen......ik weet alles, ik begrijp alles en ik voel met alles mee.
Wie wensen we morgen ''gelukkig nieuw jaar''?
Liefs van Monique.
Dit is dus een dramatisch verhaal over een paar mensen die wij niet kennen. Maar ik heb de afgelopen tijd wat contact gehad met Natasja, en ik heb het gevoel dat ik ze door en door ken.
Gek hé. Nee natuurlijk niet gek, Natasja zit nu in een fase met Thomas waar ik 5 maanden geleden in zat met Huub.
Er zijn nu uitzaaiingen geconstateerd op zijn longen en zijn lever. En de artsen willen chemo gaan toepassen om nog te redden wat er te redden valt. Pfffffffffffffffff.......
Ook bij Thomas is destijds de moedervlek in de prullenbak gemieterd. Oh mijnheer, maakt u geen zorgen, niets aan de hand.
Ik ga er wat aan doen Natasja, ik weet niet of het me gaat lukken, maar ik ga het proberen. Ik zit midden in een rechtzaak en ik ga proberen om een verandering aan te brengen in de medische rechtsgang.
Wat kan mij het schelen, ik heb toch niets anders te doen en ik verbeeld me dat ik een godvergeven standpunt kan stellen.
Alle alle álle artsen........die ook maar íets weghalen van een mensen lichaam.....MOETEN het op laten sturen voor onderzoek. Ik ga ervoor.
Thomas is ziek geworden op eerste kerstdag, het begint nu net meisje, Kerst zal nooit meer hetzelfde zijn.
En al voel je je alleen en onbegrepen......ik weet alles, ik begrijp alles en ik voel met alles mee.
Wie wensen we morgen ''gelukkig nieuw jaar''?
Liefs van Monique.
posted by Huub Nijkamp @ 00:40
7 Comments:
At zaterdag, 30 december, 2006,
Anoniem said…
FF wat kwijt aan je!!
Hoe confronterend voor jou/jullie wat er nu gaande is met Thomas, flashbacks, angst, en vooral verdriet en pijn.
Lieverd, you never walk alone.
Om mij heen hoor ik nou niemand die zegt ik heb geweldige kerstdagen gehad dit jaar (ik dus ook niet hoor), hoe zou dat nou toch komen he?
De afgelopen dagen steeds het nummer van Guus Meeuwis door mijn hoofd en speakers gehoord Geef mij nu je angst dat is ook niet zomaar dat weet je van mij en dagelijks kijk ik op je site en denk aan jullie met heeel mijn hart au.
Ik heb daar mijn waarheid over en een ieder de zijne. We moeten in deze maatschappij weer terug naar de basis en dat is liefde geven onvoorwaardelijk aan mensen die dit zo ontzettend nodig hebben.
Weg met egoisme en materialisme van de mens we worden keihard wakker geschud met de werkelijkheid waar het om draait in het leven.
Monique, Kevin en Esmee jullie zitten daar en wij hier, wat ik ga doen is een kaars aansteken zodat jullie er ook hier bij zijn deze laatste dagen van het jaar! De kaars zal branden voor alle mensen die dit juist nu zo hard nodig hebben.
PS Jullie mogen natuurlijk ook echt komen.
Het komende jaar is mijn voornemen het ZIJN (uitbreken), dus doen wat ik nu al doe alleen op bredere schaal "in mijn eigen ruimte" ik hoop dat vele mensen mij zullen vinden en volgen.
We spreken elkaar snel, liefs en een dikke knuf voor jullie allemaal van Jeanette E.
At zaterdag, 30 december, 2006,
Anoniem said…
Lieve meid met je grote goede hart.Bedankt voor alles de afgelopen maanden.Blijf jij maar lekker jezelf wát een ander ook zegt want het is helemaal goed.
Laatst vertelde je over je onzekerheid, hoeft niet, niet meer onzeker zijn.
Het is vaak het onbekende wat angst inboezemd bij mensen en dan gaan ze oordelen. Maar het is alleen maar goed en mooi wat je doet.
Het schilderij heeft een prominente plek ingenomen in de slaapkamer van Nijkamp en het hoort daar.Ik zie de bedoeling, als je begrijpt wat ik bedoel. Het brengt rust en hij ís het gewoon.
En weet je wat mooi is Jeanette, ik heb er laatst een foto van gemaakt en dan zie je iets héél anders. Ik laat het je wel een keer zien.
Ik kom snel weer jullie kant uit, ben behoorlijk ziek geweest de laatste tijd, maar we beginnen het nieuwe jaar met een bakkie koffie, kletsen en misschien wel schilderen.
En die kook en eet afspraak staat ook nog hé?
Ik wil mijnheer Edelenbos wel eens in mijn keuken met een schortje aan achter de pannen.
Kerst was best fijn overigens, maar dat kwam door de lieve mensen om me heen, had dus elke willekeurige dag kunnen zijn, ik had ook al nooit zo veel met kerst.
Maar waar ik als een blok tegenop zie is morgen. Oud en Nieuw was altijd mijn knalfeest van het jaar. Zéker sinds ik Huub kende. Wat konden wij uit onze bol zeg, samen. Vanmorgen weer nieuwe kaarsjes bij hem gezet en verse rozen en toen besefte ik pas echt dat er straks gewoon weer een jaar voorbij is en dat we 2007 ingaan zonder hem. Ik vind dit toch wel zo'n beetje de zwaarste dagen van de afgelopen 3 maanden. De top 2000 nadert zijn einde en de nummers worden alleen maar mooier en ik loop steeds harder te janken.Al die herinneringen bij bijna elk nummer. Ik zou de radio ook gewoon uit kunnen doen natuurlijk, maar het is ook wel lekker om in mijn eentje na te denken en lekker mee te brullen.
Vorig jaar om 24.00 uur zei Huub: hoe zouden we er volgend jaar voorstaan Mo, met Oud en Nieuw?
En nu is hij er al niet meer. Bedankt voor jullie vriendschap en liefde.....en mocht je behoefte hebben aan een borrel morgen....deurtje van huize Nijkamp staat wagenwijd open.
liefs van mij.
At zondag, 31 december, 2006,
Anoniem said…
Jeanette,een erg mooi voornemen!
Ik weet niet zo goed wat ik moet schrijven na jullie verdrietige maar mooie woorden, wilde in ieder geval even laten weten dat ik aan jullie denk.
Esther Laarman
At zondag, 31 december, 2006,
Anoniem said…
Thnxxxx lekker Essie, we gaan snel bakkelijjuh en bamsaaiers uitdelen hé.
Old mates we are.
Kussie Mo.
At zondag, 31 december, 2006,
Anoniem said…
mo en kids,
ook ik weet niet zo goed wat ik nu moet schrijven maar wil even laten weten dat ook wij aan jullie denken!!
liefs de Smitjes
At dinsdag, 02 januari, 2007,
Anoniem said…
Wat ben je toch lief Monique!! Maar het laatste wat ik wil is dat jij je nog ellendiger gaat voelen door ons verhaal. Ik was daar al een beetje bang voor.
Ik had dat ook, dat gevoel van "dit is ons verhaal" toen ik jullie weblog helemaal gelezen had. Jeetje Monique, er is zoveel wat ik je wil zeggen, zoveel wat ik je wil vragen... Maar ben ook bang dat dat te moeilijk wordt voor jou. En dat zou ik écht snappen hoor!
Ik ben blij voor je (en ook voor ons trouwens) dat de jaarwisseling voorbij is. Voor mij hoeft het niet meer, die feestdagen.
Ik heb 't al heel vaak gezegd, maar nooit gedaan. Maar écht Monique, ik spreek je gauw.
Liefs Natas
At woensdag, 03 januari, 2007,
Anoniem said…
Is goed hoor Natasje, neem je tijd maar. Mens, ik weet precies waar je nu in zit, er zijn ook momenten dat je helemaal niemand wilt spreken....toch?
En één ding......ik voel me niet ellendiger door jou/jullie verhaal hoor. Ik ben blij dat we het kunnen delen. Hoe graag ik ook zou willen dat we het NIET zouden HOEVEN delen.
Maar dat is nou eenmaal een utopie uit een lang vervlogen verleden.....Het leven leiden op een roze wolk en ons overkomt niets, het elke morgen wakker worden en naar je mannetje kijken en bedenken sjézus wat ben ik gelukkig met hem en wat gaat het komende jaar weer een fijn jaar worden met ál die plannetjes voor verbouwingen aan het huis en al die plannetjes voor vakanties en lekker uit eten en naar het theater en lekker samen koken en een wijntje drinken en naar het strand met de kinderen en feestjes hier en daar en kerst en Oud en Nieuw samen en.....en......
Een reactie posten
<< Home