Huub en Monique's weblog

Het verhaal van hoop en vrees,geluk,liefde en angst. Maar bovenal het varhaal van mijn moedige man en zijn strijd tegen Melanoom kanker. En de strijd die ik daarna gevoerd heb. Met vallen en opstaan zal ik het zónder mijn grote liefde moeten doen. Ik zal hem altijd dankbaar blijven voor alles wat hij mij gegeven heeft.

16 januari 2007

Vorig jaar......

.........kuste je me wakker en zong je héél zachtjes ''lang zal ze leven....''.
Ja, ík waarschijnlijk wèl............
Lekker hoor, zonder jou. Dat hadden we niet afgesproken hè...Nijkamp. We zouden oud worden samen. Ik heb vanmorgen dan ook knetterhard liggen huilen om je.

Waar bèn je nou, verdomme...kom je nou echt nooit meer zingen voor me?

Totdat Esmée héél zachtjes de slaapkamer insloop....Mama, wakker worden, je bent jarig.
Twee warme armpjes om me heen, een dikke slaapzoen en een kaart, waarin staat hoe trots ze op me is en van me houdt.

Oke, tranen weg, we gaan er maar weer een leuke dag van maken. De kinderen hè......maar, ik mis Huub meer dan ooit.

Gisteren het eerste gesprek gehad met betrekking tot het nieuwe t.v. programma. Het gaat volgens mij erg mooi worden.
Ons verhaal zal een onderdeel zijn van de eerste aflevering, dus niet de héle uitzending wordt alleen door ons gevuld. Gelukkig maar want je kan een hoop vertellen in een aantal minuten.
Ik moet nu wat foto's verzamelen van Huub en van ons samen, en de trouw DVD heeft ze al mee. Dat gaan ze gebruiken als een soort introductie voor de aflevering.
Ze had zelfs het idee om een stukje te filmen op mijn werk en op de begraafplaats. Nou goed, dat gaan we nog allemaal zien.

Ze gaan nu een soort van script schrijven, een plan maken en over 2 weken gaat het gebeuren. Het zal een hele dag in beslag gaan nemen. Er komt hier dan een ploeg van ong. 4 man over de vloer en dan gaan we draaien.

Als ik er aan denk word ik al bloed nerveus. Maar ik heb een stabiele factor naast me die dag in de vorm van Esmée. Zij mag ook mee met alles en dat is ze natuurlijk ook zeker van plan.
Dit is zeker niet gewoon voor ons. Met je hoofd op Nederlandse televiesie.
En ik heb best zitten wikken en wegen of ik er wel goed aan doe. Maar als ik dan afga op al die reacties van iedereen......tsjaaa....ik ga er maar gewoon voor.

Nou, ik ga er maar een gezellig ''daggie'' van maken. Telefoon en sms staat al roodgloeiend. Ik zou het niet vieren maar puntje bij paaltje zit het huis vol vandaag.

Achteraf toch wel lekker, niet alleen zijn. Iedereen vraagt me wat ik graag hebben wil voor mijn verjaardag.
Ik weet maar één ding wat ik echt graag zou willen hebben. Maar dat kan niemand me geven hè....?

Ik wil gewoon Huub terug.

Kan niet hè?

Liefs Monique.

6 Comments:

  • At dinsdag, 16 januari, 2007, Anonymous Anoniem said…

    Monique, niet wikken... en al zeker niet wegen, over die uitzending!! Dit is op jouw pad gekomen en dat zal zeker niet voor niets zijn.

    En je verjaardagskado....al was het maar voor één dagje, hé meid? Kan het me zo goed voorstellen. Gelukkig heb je toch een gezellig dagje gehad.

    Ik vind je echt supersterk Monique.
    Liefs Natas

     
  • At dinsdag, 16 januari, 2007, Anonymous Anoniem said…

    hey monique

    ik weet zeker die dag ben je zo sterk je kan het
    je zal je zelf overtreven
    een traantje zowat
    en ga ervoor

    als ik je verhalen hier al lees nou dan moet het zeker een mooie reportage gaan woorden

    ik hoop ondanks alles je toch een fijne dag heb gehad
    ik wens je heel veel sterkte
    en maak er wat moois van

    liefs marlijn

     
  • At woensdag, 17 januari, 2007, Anonymous Anoniem said…

    `Ja Natasje, al was het maar voor één dagje.......

     
  • At woensdag, 17 januari, 2007, Anonymous Anoniem said…

    Thnxxxxx Marlijn, jij bent toch ook altijd zo trouw.

    Liefs Monique.

     
  • At woensdag, 17 januari, 2007, Blogger Bert & Marja said…

    Hey Monique

    Ook al is het super moeilijk, toch gefeliciteerd met je verjaardag....

    Het liefst zou je in bed willen blijven liggen, maar ik vind je zo sterk dat je er voor gaat......

    Groetjes,

    Marja

     
  • At woensdag, 17 januari, 2007, Anonymous Anoniem said…

    De pijn in je hart
    ja,soms is het leven hard
    Niemand weet wat hij moet zeggen
    Niemand kan het uitleggen
    Maar op die speciale dag
    Wanneer HIJ niks zeggen mag
    Denken anderen aan jou
    Aan jou die "sterke" vrouw

    Dus bij deze toch gefeliciteerd

     

Een reactie posten

<< Home

 
eXTReMe Tracker