26-09-'06 26-09-'07

Vanmorgen liep ik met Lona langs de waterweg. Ik moest even uitwaaien en de regen op mijn gezicht voelen.

Onze trouwdag.....3 jaar.....de eerste trouwdag was Huub net geopereerd.....de tweede trouwdag lag hij op sterven.....en de derde.....ach, ik ging maar uitwaaien.

En het was zo bijzonder 3 jaar geleden. We trouwden op een bootje. De watergeus. En toen ik daar zo in gedachten verzonken liep vanmorgen hoorde ik achter me een zachtjes ''tsjoeketjoek''. Het was blauw met wit, een bootje met de naam De Watergeus. Ik heb het bootje met stomme verbazing na staan kijken.

Drie jaar heb ik het bootje niet gezien, nu loop ik daar op mijn trouwdag en het komt voorbij. Is dat toeval?

Het eerste jaar is voorbij. Volgens velen moet het dan makkelijker worden. Ik ga woensdag even vluchten.....even weg. Ik vind het namelijk nog steeds vreselijk. Ik mis hem meer dan ooit tevoren. Daarom nu al even dit stukje....

Lieve Huub.....dat ik van je hield heb ik altijd geweten, hoeveel ik van je hield daar ben ik het afgelopen jaar achter gekomen. Je weet pas wat ''nooit meer'' inhoud als het ook écht nooit meer is. En nooit meer is lang. Best héél erg lang.Nooit meer zorgt ervoor dat je dóór moet, ook al weet je soms niet hoe. Nooit meer sterkt je omdat je kinderen je zo nodig hebben. Nooit meer laat je voelen hoe klein je bent en hoe dapper soms. Nooit meer heeft me geleerd dat ik af en toe heel erg sterk ben en soms zo bang en wanhopig als een vogeltje. Nooit meer heeft ons ook sterk gemaakt met z'n drietjes. Nooit meer heeft ons geleerd hoe waardevol het liefdevolle gezin was wat we hadden.

Maar goed, hoe je het ook wend of keert....het is in ieder geval nooit meer Huub. Nooit meer de armen en de lach, de blonde kop met haar 's-morgens zo lekker door de war. Nooit meer samen.

En toch.....is hij soms héél dichtbij. Misschien stuurde hij het bootje wel vanmorgen...

Lieve Huub, we zullen je nooit vergeten.

Kevin, Esmée en Monique.