Huub en Monique's weblog

Het verhaal van hoop en vrees,geluk,liefde en angst. Maar bovenal het varhaal van mijn moedige man en zijn strijd tegen Melanoom kanker. En de strijd die ik daarna gevoerd heb. Met vallen en opstaan zal ik het zónder mijn grote liefde moeten doen. Ik zal hem altijd dankbaar blijven voor alles wat hij mij gegeven heeft.

26 mei 2007

Lieve lieve lieve trouwe allemaal.....

......lieve Huub, dit is mijn laatste bericht op de weblog. Ik stop ermee. Het is nu precies een jaar geleden dat we begonnen met de weblog. Wie had toen kunnen denken dat het allemaal zó snel zou gaan?
Maar wat heeft die weblog me erdoorheen gesleept zeg. Ik heb hier wat gezeten met een borreltje en een muziekje op en de tránen over mijn wangen. Ik heb wat zitten janken en brullen hier. En soms ging ik pas tegen de ochtend naar bed, kapot maar wel voldaan. Al jou favoriete muziek heb ik wel 1000 keer gehoord tijdens mijn tik sessies. En maar brullen. Ik wil nu stoppen met ál mijn favoriete en meest geliefde foto's van jou Hupie en dan wil ik eindigen met een laatste stukje....................................





































































































+














































































.............lieve vent van me, als kind heb ik geen gemakkelijke jeugd gehad, een moeder die vreselijk lief was maar veel te veel dronk, met alle problemen van dien, een vader die te streng was en altijd aan het werk, ik ging mijn eigen gangetje, ik deed maar wat. Ik had wel altijd lol. Daar zorgde ik wel voor. Op mijn 18de woonde ik al samen en toen ik 22 was kreeg ik mijn eerste kindje, mijn gelukje. Toen ik 24 was verloor ik alletwee mijn ouders, welja, dat kon er ook nog wel bij. Ik had een vet zwaar probleem huwelijk en ik had altijd het gevoel dat ik er alleen voor stond. Ik moest me helemaal een slag in de rondte werken, soms 50 uur per week. Geld was er nooit. Toen ik 28 was werd Esmée geboren, mijn tweede gelukje.
Het huwelijk is uiteindelijk ( eindelijk ) gestrand en ik stond er alleen voor. Een zwaar moeilijke tijd heb ik gehad met 2 opgroeiende kinderen. Maar ik was voor het eerst in mijn leven baas in eigen leven. En ik redde het. Ik was trots op mezelf en ik wist zeker dat ik nooit meer een man wilde.
Tot ik jou leerde kennen. Hele kuddes olifanten stampten door mijn buik. Geen vlinders maar olifanten.......wat was ik gek op jou.
Maar hoe zouden de kinderen op jou reageren?
Pfffffffffffffffffffff.........die 2 waren knots knetter gek op jou. De 9 jaren leeftijds verschil maakten geen klap uit. We waren gelukkig en we werden al snel een gezinnetje. Wat hebben we het naar ons zin gehad he Huub? Wat hebben we een lol gehad, samen wandelingen gemaakt, gefietst, gekookt, gestapt, lekker op de bank met een kaarsje aan en een goed boek, vakanties naar Frankrijk, Feyenoord, Tour de France, schaatsen, naar de kroeg,uren lang discusieren over met name de politiek......we waren het niet altijd met elkaar eens, maar het was zo verdomd leerzaam en fijn. Elke avond zei jij tegen mij en de kinderen:'' slaap lekker en morgen gezond weer op''.
Je was er altijd voor ons, je was mijn allesie, mijn vriendje, mijn soulmate, mijn maatje en mijn grote liefde. Jij hebt mij gelukkig gemaakt tot in het diepst van mijn ziel lieve Huub.
Na jou overlijden heb ik diep donkere pik zwarte maanden door gemaakt. Maanden dat ik af en toe dacht:'' ach, kom mij ook alsjeblieft maar halen''. Maar het is zeker mijn tijd nog niet?
Ik ben door diep diep diepe dalen gegaan. Momenten waarop ik het niet meer zag zitten, ik heb me op momenten klem gezopen. Ik at niet, ik sliep niet, ik functioneerde niet meer.
De kinderen hebben daar nooit iets van gemerkt hoor, voor hen was ik er. Zij hadden het zó moeilijk, voor hen moest het allemaal zo normaal mogenlijk doorgaan.
Ze hebben het nog dagenlijks over je.
Maar na maanden.....na flink op mijn bek te zijn gegaan.....na gesprekken bij maatschappelijk werk......na héél veel verdriet......ben ik me weer gaan beseffen hoe verdomd goed ik het heb. Al die lieve mensen om me heen, familie, vrienden, collega's, óók jou collega's Huub, jou voetbal waar ik nog steeds kom......
Ik ga de draad weer oppakken. Ik ga weer leven.
Ik wil weer kunnen lachen. Het leven zal mij er verdomme niet onder krijgen.
Mijn aller aller liefste Huub, vergeten doe ik jou nooit, jij blijft altijd mijn allergrootste liefde, ik hou nog net zoveel van je als 5 jaar geleden en ik ben nog net zo verliefd op je.
Maar ik kan niet in het verleden blijven hangen want dan word ik gek. Ik moet en wil door. Ik ga schrijven, ik ga weer leren. Ik ga er wat van maken.
En ik hoop dat je naast me staat. Ik hou van jou Huub Nijkamp. Altijd. Bedankt voor alles wat je me geleerd en gegeven hebt. Je zal altijd bij me zijn.
Dit was mijn laatste log..............bedankt allemaal, voor de steun, de liefde, de reacties, de kracht om door te gaan.
Ik ga door.
Liefs van Monique.
FINITO.



21 Comments:

  • At maandag, 28 mei, 2007, Anonymous Anoniem said…

    hoi meis,

    Ik weet niet hoe je het doet maar toevallig zaten henk en ik dit samen te lezen schiet ie helemaal vol..Ik denk wat is dit!!!Het zal wel alles bij elkaar zijn ..De foto,s van de voetbal en ook weer jou verhaal!!!Er moet nml heel wat gebeuren voordat mijn mannetje emotioneel word!!!
    Maar meis ik vind het knap van je hoe je het allemaal hebt gedaan !!

    Heel veel liefs van ons!!

     
  • At maandag, 28 mei, 2007, Anonymous Anoniem said…

    Hoi Monique,
    Elke keer bij het lezen van je verhalen, schiet ik vol. Ik vind het zo knap en moedig hoe je met alles omgaat. Dit was je laatste berichtje, voordat je je leven weer oppakt. Ik weet zeker dat Huub je in de gaten zal houden van boven en je nog steeds door dik en dun zal steunen in alles wat je doet! Veel succes

    Mirella

     
  • At maandag, 28 mei, 2007, Anonymous Anoniem said…

    Lieve Monique, ik wens jou en je kinderen alle goeds toe.

    Liefs,

    Marja

     
  • At dinsdag, 29 mei, 2007, Anonymous Anoniem said…

    Als jullie het knap vinden van mij hoe ik het allemaal gedaan heb..................bedenk dan alsjeblieft dat dat ook mede dankzij jullie is.....mijn lieve mensjes om me heen die me altijd het gevoel hebben gegeven dat ik er niet alleen voor sta.
    Jullie hebben het nooit af laten weten en zijn er altijd voor me geweest. Enig idee hoe goed mij dat doet?
    Jullie zijn mijn kracht om door te gaan hoor.

    Maarre Shir.....ff seriues.....de laatste wedstrijd van het tweede....mijn nagels zijn er weer af hoor. Het werd toch penalties he meis.
    Het drama van een paar jaar geleden stond weer op mijn netvlies. Maar toen werden onze boy's kampioen en nu liep het iets anders af.
    Mijn nagels heb ik er weer af geknabbeld hoor.

    Zullen we het volgend voetbal jaar er voor zorgen dat we onze jongens nóg harder naar een overwinning brullen? Er is een taak voor ons weggelegd Shir.

    Feestjes organiseren volgend jaar? Muziek na elke wedstrijd? gaan we nog harder brullen?

    Wij gaan MSV'71 volgend jaar weer op de rit helpen.....let maar op.

    WE GAAN ERVOOR, toch?

    Thnxxx Smitje, voor alles.

    Mootje.

     
  • At dinsdag, 29 mei, 2007, Anonymous Anoniem said…

    hé mootje lieve schat....
    wat goed van je, ben zo ontzettend trots op je, wat een mooie verhaal weer...
    zie je snel weer xx nancy

     
  • At woensdag, 30 mei, 2007, Anonymous Anoniem said…

    Lieve Monique, vaak aan gedacht om een berichtje achter te laten op de log, maar nooit gedaan. Nu bij het lezen van je laatste weblog denk ik "nu of nooit". Wat hebben jullie saampjes een indruk op ons gemaakt. Geniet van elke dag en geef elkaar eens een extra knuffel schreef je een paar maanden geleden nog. Die raad hebben we opgevolgd.
    En Huub?
    Daar was opeens die reclame van dat RVS mannetje dat aan zijn parapluutje boven de mensen zweeft? Had Huub het nog duidelijker kunnen maken? Als we die reclame zien, zeggen we steeds tegen elkaar: "Daar heb je Huub". Volgens mij zweeft ie vlak boven je, Monique. De boel een beetje in de peiling te houden...
    Goed dat je de draad weer oppakt. Zal niet altijd meevallen. Weet in ieder geval dat er aan je gedacht wordt en bedankt dat je zo veel met ons op de weblog hebt willen delen.
    Liefs,
    Petra & Ronald

     
  • At woensdag, 30 mei, 2007, Anonymous Anoniem said…

    Lieve tante

    Wat een mooi bericht en wat een mooie plaatjes. Het geluk straalt er inderdaad van af. Wat een dappere beslissing om te stoopen met je weblog, kan me namelijk ook goed voorstellen dat dite en soort van houvast is. Iets wat jullie ook samen hebben opgezet. Je print toch wel alles uit he, kan je het in ieder geval altijd terug lezen.

    Ik weet zeker dat Huub achter je staat en enorm trots op je is. Je mag verder, ook al voelt dat denk verdomd moeilijk aan.

    Ik hoop dat het zonnetje binnenkort weer wat meer voor je gaat stralen.

    Wel een raar idee dat de log er straks niet meer is, was een beetje vast ritme geworden. Even kijken of er nog nieuws is.

    Ik wens je en natuurlijk kev en esmee heel veel sterkte

    veel liefs Therese

     
  • At donderdag, 31 mei, 2007, Anonymous Anoniem said…

    Wauw.........bedankt allemaal. Dikke tranen bij het lezen van zoveel lieve reacties en NÁTUURLIJK al weer een beetje gemengde gevoelens bij het feit dat ik er mee gestopt ben.

    Ook voor mij was het een soort van levens wijze geworden.
    Lekker van me aftikken op de log.

    En ik zou nog uren dagen maanden kunnen doorgaan.....maar ik denk dat ik Huub´s dokument heb afgesloten ná alle spannende en indrukwekkende gebeurtenissen.
    Stichting Doe Een Wens en de Huub Nijkamp Bokaal.

    Ook hij zou daar intens van genoten hebben, dat weet ik zeker. Maar hij zou daarna ook gezegd hebben: ''Zo, en nou is het mooi geweest, nu weer door met het gewone van alledag''.

    Ik zal het de rest van mijn leven nog blijven lezen. De weblog blijft ook gewoon staan. Wie weet haalt iemand er nog eens iets positiefs uit. Dat zou mooi zijn.

    Ik ga nu eerst maar eens even een rechtzaakje winnen.

    Liefs van mij.

     
  • At vrijdag, 01 juni, 2007, Anonymous Anoniem said…

    Top meissie, al zal ik jullie weblog gaan missen maar het laatste nieuws enzo zal ik wel persoonlijk uit je eigen mond horen op DE CLUB van Maassluis,
    Toch zal ik regelmatig kijken op jullie weblog als was het maar voor de beelden en woorden uit "het verleden".
    En we gaan feesten als het kan zie je op de medewerkersavond.

    Hans

     
  • At zaterdag, 02 juni, 2007, Anonymous Anoniem said…

    weer tranen in mijn ogen, wat schrijf jij toch geweldig.goed dat je er mee doorgaat, al is het niet op het weblog. ik wens je veel succes bij alles, en zie en spreek je vast nog in koningshoek of bij mp.dikke knuffel ook voor de kids en bedankt voor al je mooie, ontroerende en trieste momenten die je met iedereen gedeeld heb.ik weet zeker dat veel mensen er veel aan gehad hebben. kus ellen

     
  • At maandag, 04 juni, 2007, Anonymous Anoniem said…

    ha monique

    ik wens je heel veel kracht en steun om door te gaan met je leven

    en erg bedankt voor de mooie en verdrietige momenten die we samen met je mochten meemaken
    hoe jij dat kon beschrijven
    in woorden ,was erg indrukwekkend
    het gaat je goed

    groetjes marlijn

     
  • At maandag, 04 juni, 2007, Anonymous Anoniem said…

    hallo monique,

    jammer dat je er mee stopt,wat een kracht heb jij mensen gegeven met deze site van jullie.
    we wensen jullie dan ook veel kracht en steun toe om verder te kunne gaan .
    wij zullen aaan jullie blijven denken.
    monique , het was een mooie site met veel verdriet, maar toch ook fijne momenten.
    het was in iedre geval erg indrukwekkend.
    ook voor de kinderen wens ik dit toe het gaat jullie goed .

    groetjes arnoud, henriette en de kinderen van eunen

     
  • At maandag, 04 juni, 2007, Anonymous Anoniem said…

    Oooooh hélp. Ik had niet gedacht dat het simpelweg stoppen met de weblog zó moeilijk zou zijn. Ik mis het ontzettend. Elke avond denk ik nog wel even:''zál ik nog even.....?''.

    Het was ook zo prettig om het gevoel te hebben dat ik contact had met mensen door héél Nederland heen, die allemaal op hun eigen manier vanaf het begin hebben meegeleefd en het hele verhaal gevolgd hebben.

    Arnoud en Henriette,ik wens jullie ook alle goeds voor de toekomst. Jullie weten ook als geen ander hoe waardevol gezondheid is. Bedankt voor jullie lieve wooren en breng mijn groeten ook over aan Jeroen.

    Merlijn, ik blijf jullie volgen hoor op Melanoom.nl. Ik hoop dat het jou ook goed blijft gaan.

    Liefs van mij.

     
  • At zaterdag, 09 juni, 2007, Anonymous Anoniem said…

    Heey lieve Monique,

    Jammer dat je stopt met weblog. Wat heb je een mooi verhaal geschreven om weblog mee af te sluiten. Ik heb echt respect voor je hoe jij je door deze moeilijke tijd heen knokt. Ik ben echt trots op je!

    Spreek je snel weer!

    xxxx Lisette

     
  • At zaterdag, 09 juni, 2007, Anonymous Anoniem said…

    Via melanoom.nl ben ik op jullie blog gekomen en lees al sinds vorig jaar juli mee. Er is toen bij mij een melanoom weggehaald (gelukkig in situ, dus heel klein) en las toen het internet helemaal binnestebuiten.

    Omdat je nu stopt met schrijven, wil ik je toch even laten weten dat ik je een zeer sterke vrouw vind, en bovenal iemand die het allemaal zeer goed kan verwoorden.

    Ik wens je heel veel sterkte, veel gezondheid voor jou en de kinderen. Iemand verliezen went nooit, maar vergeet niet dat je een enorm talent hebt om ondanks alles iets van je leven te maken.

    Het ga je goed,

    Paula

     
  • At maandag, 11 juni, 2007, Anonymous Anoniem said…

    Hoi Paula, ik ken je verhaal hoor, ik heb ook alles binneste buiten gelezen als het om Melanoom kanker ging. Ik heb alle verhalen op Melanoom.nl gevolgd.En nóg......
    Ik vind het super lief van je dat je reageert en ik hoop dat het goed met je (blijft)gaat (gaan).

    Ik heb van dichtbij meegemaakt wat knokken tegen deze slopende ziekte is,hoe sterk iemand kan zijn en ik moet dan ook zeggen dat ik diep respect heb voor ál die lieve vaak jonge mensen die een strijd leveren tegen een ziekte die (nog) niet te genezen is.

    Héél veel sterkte en geluk Paula.

     
  • At maandag, 11 juni, 2007, Anonymous Anoniem said…

    Thnxxxx Liesje.....

    Dikke kus van mij.

     
  • At zondag, 17 juni, 2007, Blogger Unknown said…

    Hoi Monique,
    Ik heb je ook gevolgd via de melanoomsite. Ik had gelukkig wel een alerte huisarts.
    Ik sluit me aan bij de vorige sprekers. Fantastisch, zoals jij schrijven kunt. Het lijkt me ook ontzettend moeilijk die weblog op te geven. Het is weer een stukje 'loslaten', en dat wil je eigenlijk niet, maar je weet ook dat het goed is. Ik wens je heel veel kracht en succes in je leven. Laat je nog wel even ergens weten hoe die rechtszaak afloopt?!

    Veel groeten,
    Susanne

     
  • At maandag, 18 juni, 2007, Anonymous Anoniem said…

    ha monique,wij wensen je/jullie het aller,aller beste toe.
    paul,ingrid lynda en simone

     
  • At dinsdag, 19 juni, 2007, Anonymous Anoniem said…

    pffff...ik dacht dat het aan m'n zwangerschapshormoontjes lag dat ik weer zo ontzettend zat te drijnen bij het lezen van je laatste super mooi geschreven stukje blog.
    Maar aan de reakties hier te zien heeft het niets met mijn hormonen te maken, we hebben het er allemaal moeilijk mee!
    Goedzo lieve Mo, je probeert de draad weer op te pakken...ik weet zeker dat Huub nu een grote glimlach heeft van oor tot oor en super trots is op z'n vrouw, hij had vast niets liever gewild dan dat jij weer kan genieten van het leven! Zet m op Mo'tje, je bent een kanjer!
    P.s wanneer kunnen we je eerste (kinder) boek verwachten? hihi..
    Liefs Esther

     
  • At vrijdag, 22 juni, 2007, Anonymous Anoniem said…

    Sjezus......Essie en zwangerschapshormoontjes.......daar moet ik ff aan wennen hoor, daar heb ik nog even niet zo´n beeld bij. Néééé hoor wijfie,ik kan me onze gesprekken bij Mons.Paul nog wel herinneren, hoe graag jij een kindje wilde. Ik hoop voor je dat je lekker moddervet gaat worden de komende maanden....lekker vét zwanger,dat je super gelukkig bent en ná de bevalling weer héél snel je slanke lijfje terug hebt. hahaha.....maar bovenal dat je het mooiste gezondste kindje van de hele wereld mag krijgen.

    Bedankt weer Essie mammie....voor je lieve reactie.

    Dikke kus ook voor Bar.

     

Een reactie posten

<< Home

 
eXTReMe Tracker