Huub en Monique's weblog

Het verhaal van hoop en vrees,geluk,liefde en angst. Maar bovenal het varhaal van mijn moedige man en zijn strijd tegen Melanoom kanker. En de strijd die ik daarna gevoerd heb. Met vallen en opstaan zal ik het zónder mijn grote liefde moeten doen. Ik zal hem altijd dankbaar blijven voor alles wat hij mij gegeven heeft.

28 november 2007

Het blijft zo vertrouwd....

Het blijft zo vertrouwd om hier te zijn. En ik ben nu echt wel héél erg gestop he op onze weblog. Gestopt omdat dat volgens sommigen mensen ''beter'' was.....''je moet het toch een kéér afsluiten Mo''.
En gestopt omdat ik het zelf ''beter'' vond. Ik dacht dat ik mensen verveelde met mijn verhalen. Ik dacht ook dat ik na ''het eerste jaar'' niets meer te vertellen had.

Maar niets is minder waar. Zo heel af en toe had ik tóch de neiging tot schrijven en dat deed ik dan maar in de blog via Hyves.....en na gisteren....dé hoorzitting voor het medisch tuchtcollege....na het stukje dat ik daarover schreef, blijkt dat er een hele club mensen is die mij volgt....wáár ik ook schrijf.
Al die reacties die ik nu via Hyves krijg, tsja....het is gewoon geweldig.

Maar heel soms voel ik me dan wel eens schuldig tegenover mijn alerliefste weblog, die Huub en ik ooit gestart zijn. Ik had verdomme nooit moeten stoppen.

Daarom schrijf ik hier weer even een stukje....lezen doe ik het elke dag nog.

22 jan. 2008 zal ik hier in ieder geval nog wat plaatsen....dan is de uitspraak van het gerechtshof. En ik heb er al die 2 jaren over geschreven....dus de uitslag daarvan mag hier ook ....toch?

3 Comments:

  • At woensdag, 28 november, 2007, Anonymous Anoniem said…

    ha monique,,,fijn dat je het hier weer oppikt hoor,,ik ben zeer nieuwsgierig hoe het afloopt met de rechtzaak,en zeker hoe het met jouw is.
    groetjes ingrid breedveld

     
  • At woensdag, 28 november, 2007, Anonymous Anoniem said…

    Jeetje Ing, dat is snel, ben ik hier weer na ruim een maand heb ik binnen een minuur een berichtje van jou. Het gaat best goed Ingrid, met up´s and downs. Maar we komen er wel hoor.

    Hoe gaat het met jullie in Vlaardingen??? Hoe gaat het met De meiden?

    Doe ze de groetjes van me oké?

    Dikke knuffel van mij.

     
  • At maandag, 10 december, 2007, Anonymous Anoniem said…

    Ha Monique,

    Wat goed dat je je eigen gevoel volgt! Ik moet nog vaak aan jou en Huub denken. Als je iemand moet missen wordt het volgens mij op een bepaalde manier alleen maar moeilijker, omdat je op een gegeven moment de stem niet meer precies kan herinneren of hoe hij er precies uit zag. Dat heb ik tenminste bij mijn vader. Ik wens je alle liefs toe,

    Groetjes Silvette (ook van Arjan en Diewertje)

     

Een reactie posten

<< Home

 
eXTReMe Tracker