Ik hou me groot maar........

......het doet pijn. Vreselijk veel pijn. In één van de eerste stukjes door ons geschreven op deze weblog zei Huub nog dat het absoluut geen triest verhaal ging worden. Kijk bij ''geboekt'' mei 2006. Geen verdrietig onderwerp, geen verdrietige weblog schreef hij nog. Maar we kunnen er nu ook niet veel meer van maken dan een triest verhaal.

Even kort de afgelopen dagen ; vrijdag waren Huub zijn ouders hier en er kwamen 's-middags een aantal collega's van Huub. Wij zouden 's-morgens naar een vergadering gaan in Spijkenisse, maar dat ging niet doordat Huub niet uit bed te krijgen was. Té moe en té veel hoofdpijn. Ik had contact met Frank en we spraken af dat de jongens nadien hier naartoe zouden komen. ze hadden een ''aardigheidje'' voor Huub. Daar wist ik natuurlijk van. Niet alle collega's kwamen, dat zou te druk worden, maar een man of 7 was er wel. Huub kreeg een origineel T-shirt en een voetbal van het Nederlands elftal, gesigneerd door alle spelers van het Ned.elftal. En daarbij 4 kaarten voor de eerste wedstrijd van het Ned. elftal in............020. Ok, de Arena zal ook best eens een leuke ervaring zijn JA!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Hou je mond Leen!!!!!!!!!!!!!!!!!
Maar súper, ze doen het toch maar weer voor Hupie.
Hij zat stoer te wezen tussen zijn collega's. Babbelde ''vrolijk'' mee. Hij wil er zo graag bij horen. Maar hij was moe. Maar liet zich niet kennen. Hij dronk zelfs koffie mee. Nou, dat wil wat zeggen hoor. Dat lust ie al weken niet meer.
De wedstrijd is in oktober..............we verheugen ons erop maar we moeten maar afwachten.

We wilden ook héél graag eens kijken bij ons petekindje in Zwolle. Dat wilden we zaterdag doen als Huub zich goed genoeg zou voelen. Huub zijn ouders boden aan dat wij dan met hen mee zouden rijden naar Raalte, dan konden we daar overnachten en dan konden we de volgende dag naar Zwolle gaan. Zo is het dus ook gegaan, hup in de auto naar Raalte, de volgende dag hup in de auto naar Zwolle, wat wel super was want we hebben wel het allerliefste petekindje van de hele wereld. Het was gewoon fijn om Huub met het kindje van zijn beste maatje in zijn armen te zien.
Boudewijn stelde nog voor om 's-avonds even naar het feest in Raalte te gaan en dat vond Huub ok.
Hij is ook meegeweest, en iedereen vond dat dat zo stoer van hem was. Hij deed het toch maar en hij heeft zelfs 2 biertjes gedronken.
Maar na een uurtje wilde Huub wel erg graag naar huis. Hij was zó moe.
En dat moment voelde als afcheid nemen. Ik zei nog zachtjes'''dág Stoppelhaene'' dat was het dan . Huub is er mee opgegroeid, maar ik kom er ook al 5 jaar. En dit was gewoon de laatste keer. Misschien niet voor mij, ik hoop dat ik mijn band met Raalte blijf houden. Daar zal ik ook moeite voor doen.
En zo is het nu met alles. Alles kan de laatste keer zijn. Ik voel ook het verdriet van Ben en Riet, Huub zijn ouders, zij hebben ook het gevoel van ; is dit de laatste keer dat hij thuis in Raalte was? Vreselijk toch.
Maar daar moeten we met zijn allen nu wel rekening mee gaan houden. Het gaat erg hard met Huub. En ik denk dat wij dat allemaal weten behalve Huub zelf.

Het weekeinde was fijn, maar ook een belasting voor Huub. en dat merk je pas als je thuis bent. Hij is zijn bedje ingedoken en er maar weinig uit gekropen. Hij slaapt nu 20 van de 24 uur. Hij was total los na het weekeinde.
We doen zó ons best voor hem maar we dringen niet meer door, de kids en ik. Hij wil geen telefoon meer aannemen, is het helemaal zat om steeds te moeten vertellen hoe het met hem gaat, wil niemand meer spreken, Ben en Riet niet, Gré en Gó niet, Luc en Boud niet, niemand.
Hij neemt gewoon niet meer op, ook collega's en vrienden uit Maasluis en mijn familie niet.

Pfffffffff........da's best een lekkere taak die ik erbij heb. dat zijn héél veel telefoontjes voor Moniqueje. Maar blijf wel bellen ajb, ik heb hoop dat het nog eens veranderd.
Ik ben nu ook wel zover dat ik eerlijk durf te zeggen dat een telefoontje of een bezoekje niet zo uitkomt. Ik moet wel, anders kom ik nergens meer aan toe. Ik werk niet meer, zorg voor Huub, de kids, de beestjes, het huisje en alles wat daarbij komt. Wat klaag ik nou, ik ben gezond, maar het is wel zwaar. RETE zwaar.

Ok, gisteren had ik het ook helemaal gehad. Er moet iets gebeuren. Huub ligt in de slaapkamer al elke dag een beetje te sterven, wil niet meer praten, óók niet met mij, heeft alleen nog maar pijn, hij zit maar wat aan te klooien met de medicijnen en wij groeien knetterhard uit elkaar.

Huub zit in de ontkenningsfase, hij heeft ook maar het idee dat als hij met de medicijnen stopt ''de teringzooi'' zijn lijf uit is. Het is allemaal teringzooi zegt hij dan. De dexametason moet stoppen want dat is niet goed voor je.En ik kan daar niks mee. Als ik hem op andere gedachten wil brengen wordt hij boos en dan zegt hij dat ik op hem in zit te praten en dat ik moet kappen.

Vanmorgen heb ik de huisarts gebeld met het verzoek of hij langs wilde komen. Dat deed hij gelukkig ook al met 5 minuten. Dat was een goed gesprek. Wij weten nu wat de huisarts voor ons kan betekenen in deze periode. En zijn eerste vraag was wat voor begeleiding wij krijgen vanuit de Daniel den Hoed kliniek. Niet dus. Geen begeleiding. En ik heb ook helemaal geen zin om daar naartoe te blijven gaan. Huub is daar klaar, is uitbehandeld. Alles wat ze nog voor hem kunnen doen is pijn bestrijden en geestelijke hulp bieden. Maar er is in de Daniel nooit een band opgebouwd met een arts. En daar zijn we nu wel aan toe.Daarna het Vlietland ziekenhuis gebeld met de vraag of we daar terug kunnen komen. En dat kan. ''Oh, gaat het om meneer Nijkamp? Komt u maar a.s. vrijdag om half 9''. Joepie. Een vertrouwde omgeving, Dr. Mares die Huub destijds geopereerd heeft en zo met hem begaan was, die zelfs afgelopen vrijdag belde hoe het met hem ging, hem met tranen in haar ogen overdroeg aan de Daniel den Hoed kliniek.
Huub was haar zorgenkindje. Iedereen op de polie in het Vlietlandziekenhuis heeft het nog dagenlijks over mijnheer Nijkamp, vertelde ze mij vrijdag.
De oncoloog verpleegkundige heeft de kennis in huis om ons geestelijk bij te staan, en haar kennen we ook. En al zou Huub nog een scan moeten ondergaan, dan kan dat in het Vlietland ook. Morgen ga ik nog wel even bellen met de Daniel, maar dan zal ik ze vertellen dat we liever naar een arts gaan die begaan is met de patient.
In de Daniel heeft Huub zo'n beetje alle artsen gehad die er maar zijn en als je nu belt krijg je te horen dat je morgen op het spreekuur maar even terug moet bellen. Ja GVD mijn reet. Ik ben het zat. Ik ga knokken.
Sorry lui voor de grove taal maar ik heb gisteren van ene Frank geleerd om van leer te trekken. Lekker is dat zeg, op zijn tijd. Dank Frank voor de wijze les.

lieve allemaal, ik heb vanmorgen om 6 uur een brief geschreven aan Huub. Hij sliep nog, de kinderen ook en het was lekker rustig. In die brief heb ik hem geschreven dat ik hem van nu af aan in zijn waarde zal laten. Hij wil niet praten over wat komen gaat en ik heb geen zin in ruzie of harde woorden daarover. Dit zou een bijzondere periode in ons leven moeten zijn, sterk naar elkaar toe, veel praten, nog genieten van alle dag, dingen uitspreken naar elkaar toe, maar praten over wat komen gaat maakt het alleen maar moeilijker. Huub wil gewoon niet meer. Ik heb hem geschreven hoeveel ik van hem hou. Ik heb hem geschreven dat als het einde dáár is ik bij hem zal zijn en voor hem zal zorgen en dat hij niet bang hoeft te zijn dat hij alleen is. ik heb hem geschreven hoe ik denk dat het strakjes allemaal moet gaan lopen. Hij heeft namelijk in een verklaring geschreven dat hij dat allemaal aan mij overlaat. Ik heb hem zó veel geschreven. Ik heb het op tafel gelegd, hem verteld dat het er ligt, hem ook verteld dat hij het niet hoeft te lezen en als hij het wel leest hij niet hoeft te reageren. Ik hoop natuurlijk wel dat hij erop reageert. Maar doet hij dat niet, heb ik het gevoel dat ik er alles aan gedaan heb.

Luc belde vanavond en bood aan om eens met Huub te praten. Huub vraagt zich dan af wat er te praten valt. Hij wil het niet. Ik ga morgen Luc bellen met die boodschap. Is wel moeilijk want dat is zijn aller aller beste maatje.
Lieve vrienden van Huub, familie, weet ik veel, allemaal natuurlijk. Huub komt even niet meer aan de telefoon. Wil even niet meer praten.
Doe nét als ik als je nog iets wilt zeggen tegen hem. Schrijf het op.Hij kan dan zelf bepalen of hij het wil lezen. Het hoeft niet, het is maar een idee, ik weet het ook niet meer.
Het is zo verdomd moeilijk als je de man van je dromen, die altijd zo verliefd op je was, zo gek met de kinderen kon zijn, alles voor je deed, je op handen droeg en je als een prinsesje behandelde, waar je zo mee kon lachen en waar je zo veel van HOUDT.....zo ziet opbranden.....als een nachtkaarsje.

Het is laat, ik ben moe, morgen schrijf ik meer, ik ga tegen hem aanliggen en zeggen dat de hééééle wereld van hem houdt.

Slaap zacht allemaal, liefs Monique.