ma.7 Augustus

Maandag avond, weekend weer voorbij. Tijd voor de bewuste borrel en sigaretje achter de p.c. en even een momentje voor mijzelf.
Huub is al een dikke week van de hoofdpijn af....(Jippie!!!!!), medicijnen slaan dus goed aan. Hij is niet meer misselijk geweest, hij slaapt goed en hij EET goed. Goeiemorgen wat EET hij goed. De olifanten in Blijdorp zouden er jaloers op worden. Van de 7 kilo's die eraf waren zijn er al weer 2 en een half bij. Goed hé!
Donderdag en vrijdagavond en gisteren heeft hij getraind. Hij heeft het wat rustiger aan gedaan, is gisteren bijv. halverwege al gestopt, maar voelde zich nadien een stuk beter dan vorige week zondag. En hij doet het tóch maar!!!!!!
Veel gesprekken hebben we gehad in de kantine met de jongens, veel gesprekken gingen over Huub en zijn ziek zijn. Heel wat emoties kwamen los. Nadien ook thuis. Huub zei:''Ik voel me af en toe alleen nog maar Huub de kankerpatient, ik zou zo graag weer lol willen hebben". Da's moeilijk, maar iedereen heeft ook wel in één keer de kans om er even over te praten met Huub of met mij, en iedereen dóet het ook maar. Niemand gaat het uit de weg. Klasse cluppie MSV!

Samen proberen we er nu ook een weg in te vinden, het praten erover bedoel ik. Maar we moeten het maar niet forceren, dat heeft geen zin. Het komt wel. Het is allemaal nog zó onwerkelijk.
Vanmorgen Dennis, Petra en Jop hier gehad, was fijn. Maatjes van vroeger hé, die raken nooit uitgekletst. We hebben afgesproken om ( als het allemaal goed gaat ) naar de Stoppel(Stöppel) hanen(haenen)......(pffff wat een moeilijk dialect dat Oosters...zou ik het ooit leren????) te gaan.
En daar gaan we voor zorgen. We moeten weer gaan genieten. We moeten weer gaan leven. We moeten weer van onze kont af komen. Praten komt nog wel, eerst maar eens het leven bij de kladden en de lurven pakken en wat de toekomst ook brengt, we zien het wel.

Lieve Huub, lieve schat.....praten gaat nu even niet zo geweldig, het onderwerp is té moeilijk, té ver weg, té onwerkelijk.
Het is pas 5 jaar geleden dat wij elkaar leerden kennen. De hele toekomst en de hele wereld lag voor ons. Wat hadden wij een plannen. Jij en ik... Siempre juntos, altijd samen. En samen héél oud worden. Lief, laten we daar nogsteeds voor gaan...áltijd samen en samen oud worden. Da's het minste wat we kunnen doen toch? Er voor gaan!
Genieten van kleine dingen en lekker lachen, dat konden we zo goed. Dat moeten we weer even terug zien te pakken en dat gaat ons lukken.
Jij bent namelijk niet alleen Huub de kankerpatient, jij bent ook die gekke lieve leuke knappe man, vader,zoon,broer, vriend, maatje, collega waar iedereen gék op is. En die zelf gek op het leven is. Het gaat lukken lief.
Gaan we ervoor? Gaan we het leven weer pakken?

Kom........

Monique.