Met een lach en een traan.

Met een lach en een traan ben ik deze dag weer doorgehold. Er gebeurt zoveel waardoor je ''gewoon'' meegesleept wordt in de stroom van alledag.
Alles wat geregeld moet worden op financieel en administratief gebied, ná het overlijden van Huub, is nu zo'n beetje rond. ( Thnxxxx Rob H., zonder jou was het me nooit gelukt). En Godsamme, soms dacht ik dat er nooit een einde zou komen aan die hele papier handel. Maar petje af voor de werkgever, wat is het allemaal goed geregeld zeg.
En het is héél zuur om te zeggen, maar het is een geluk bij een ongeluk.

Huub en ik hadden zo onze dromen. Dromen over het huis. We wisten precies wat we in de toekomst wilden laten verbouwen en wat we wilden opknappen aan het huis. En ook op dat vlak zaten we op één lijn.
Een mediterrane tuin, openslaande deuren naar een groot balkon toe,in de zomer met een roseetje op het balkon boven de tuin zitten, vanaf het balkon een trap naar beneden de tuin in, een nieuwe keuken met een héél grote oven....voor ál die ovenschotels en lekkere hapjes.
Vóór, nieuwe ramen met een oud Hollands markiesje, groen met witte strepen, nieuwe voordeur in de zelfde stijl en in de slaapkamer openslaande ramen.......''als we dan wakker worden Monique, en het is mooi weer......dan is het eerste dat we zien de olijfboom, dan ga ik lekker koffie zetten, jij blijft liggen en dan drinken we koffie in bed, met de zon in de slaapkamer''.
Dat waren Huub zijn woorden als we over het huis droomden.

Zaterdag heb ik de keuken uitgekozen, gisteren is er een mannetje de hele handel op komen meten thuis. En vandaag is Mike geweest om alle ramen, deuren, markies en balkon in kaart te brengen.
Geweldig, het gaat dus ''gewoon'' gebeuren. Dit voorjaar gaat het hele huis op de schop, precies zoals Huub en ik het graag gewild hadden. En het wordt prachtig, zeker weten........máár..........toen Mike weg was kon je mij zeker opvegen....? Dipje, tranendal, groot gemis, klotenzooi.
Het was onze droom, en nu ga ik het alleen doen. Tuurlijk, Huub zou niet anders willen.....ik moet dóór met mijn leven enzo......bla bla bla......maar ik had 10 x liever hèm nog gehad ipv. een nieuwe keuken en een markiesje.
En als Huub er nog was geweest dan was het er óók wel gekomen, maar dan hadden we elk jaar wát laten doen. Dat zie ik niet zitten, elk jaar beslissingen moeten nemen in mijn eentje, dus dankzij RVS/ING laat ik de hele boel in één keer opknappen.
Maar man.......wat is dat moeilijk en confronterend. Hoe leuk het ook allemaal lijkt.
Ik stond vanmiddag in tranen voor Huub zijn foto en heb hem gevraagd of hij het goed keurde wat ik allemaal besloten had......ik wacht nog op een antwoord!
Maar Huub kennende zal het wel oké zijn.

Maar het voelt een beetje als verraad. Hij is er niet meer en ik leef me uit.

Nog zoiets, ik móet op ruimen, ik móet plaats maken in huis. Waarom? Onze kledingkast bijv., één grote puinhoop, alles lag op elkaar en door elkaar. En dan kan ik de boel wel leeghalen en weer netjes opvouwen en weer in de kast leggen........maar het moet ooit een keer........weg, verdomme. Daar zit je dan, met de nette pakken, die gooi je niet dagenlijks in de was, dus het ruikt nog naar Huub, zijn luchtje zit er nog in.......SLIK.....een oud pakje sjag in een binnenzak, RVS pennen, visite kaartjes, een oud boodschappenlijstje.
Vuilniszak in de aanslag.........moet het? Ja, het moet toch een keer. Sjezus wat heb ik zitten janken, ik voelde me zó f*cking schuldig. Maar het is niet weg hoor, dat kan ik nog niet. Het staat netjes ingepakt beneden, en daar staat het best! Voorlopig.

En toen had ik vanavond ineens het heldere moment......ik heb voor mijn verjaardag van Jans een grote mand met een deksel gekregen, die wilde ik graag hebben voor de herinneringen die ik aan Huub heb. Een soort bewaarmand. Daar ben ik alles in gaan doen, de kaarten, de linten, een oude Feyenoord krant ( toen Pim Fort. was vermoord), oude foto boeken, zijn bril, zijn portemonaie met pasjes, en pakje sjag uit een colbertje.......maar ook zijn favo trui, het shirt dat hij aanhad toen ik hem leerde kennen, zijn Feyenoord broekje en zijn sportschoenen. Noem me maar malle Pietje. Het voelde wel goed. Met alle veranderingen hier in huis......blijft er héél veel van hem bewaard.

Hupie, wij gaan door, we moeten wel. Maar we missen je zó ontzettend bij alles wat we doen.
Ik had het er vanmiddag nog over met Esmée.......kon hij nog maar één keer zijn armen om me heen slaan........Esmée zei.......kon ik nog maar één keer om zijn grapjes lachen mam.

Liefs van mij.

p.s. Het is nu 0.30 uur.......ik heb net Lona uitgelaten........en de steelpan staat wéér boven ons huisje.
Volg de grote beer Mo........dan kom je altijd thuis.....dat zei Huub in Frankrijk.