Zó definitief.......zijn naam in glas!

Na lang wachten is dan vandaag Huub zijn plekje áf.

Vandaag is eíndelijk de steen geplaatst.

De laatste eer aan Huub Nijkamp. Zijn monument.

Vorige week werd mij al verteld dat het op donderdag 22 feb. zou gebeuren, maar toen ik om een uur of 4 's-middags aan Huub zijn graf stond was er niets.........
.....erg slordig vond ik dat want je stelt je er op in, je gaat er tóch een beetje nerveus en emotioneel naartoe.......en dan gewoon niets.

Ik heb direkt gebeld en 1000 maal excuses.......maar het werd tóch pas volgende week dinsdag, vandaag dus.
En daar sta je dan.........het is echt prachtig geworden, héél erg mooi, maar het is ook wel erg difinitief. Als je dan zo zijn geboorte datum ziet staan en die mooie naam eronder.......pffffff, heftig hoor. Op de andere stenen staan data ( met álle respect hoor ) als 1923, 1938 enzo, en bij Huub......1974. Oneerlijk en nogsteeds niet te bevatten.

Daar ligt 'ie dan echt, mijn lieverd, in gedachten en herinnering zal hij áltijd zo jong en blond blijven als 'ie altijd was, nooit de kans gekregen om een oude man te worden. 32 jaar.

Zó ben je er......en zó ben je weg.

En alles wat rest zijn de herinneringen. Wat héérlijk dat er foto's zijn en DVD's. Ik worstel me er dagenlijks doorheen. Gisteren was het al weer 5 maanden. 5 maanden géén Huub meer om me heen maar aan de andere kant ook alléén maar Huub om me heen.

Alles draait om hem en in plaats van dat dat minder wordt, wordt het alleen maar meer. Het besef dat hij echt nooit meer terug komt wordt steeds heftiger en de daar bij horende pijn ook.Vorige week heb ik ook voor de eerste keer aan de noodrem getrokken. Ik slaap dus bijna niet meer en ik had het gevoel in een sneltrein te zitten waar ik niet uit kon, ik trok het allemaal even niet en heb me ziek gemeld. Ik heb ook direkt de huisarts gebeld en daar kon ik 's-middags terecht. Op zijn advies heb ik maatschappelijk werk gebeld en daar kon ik gelijk maandag al langskomen. Ik heb er wel even lekker mijn hart gelucht. Ik mag zo vaak langs komen als ik wil.

Ik besef best dat ik het uiteindelijk zelf zal moeten doen maar ik vind het nu wel even prettig om een handvat te krijgen. En zéker een vreemde weet je nét op de juiste manier te raken. Tegenover familie en vrienden doe ik me toch vaak groter en stoerder voor dan dat ik in werkelijkheid ben. Ik ga maar eens een poosje naar mezelf luisteren en serieus nemen wat mijn lichaam me verteld. En daar naar handelen. Moeilijk hoor......

De maatschappelijkwerker zei me:'' je zal je leven moeten her-ijken, want al je toekomstdromen en je liefde zijn je ontnomen''. Yep.

Her-ijken,........de weegschaal moet weer in balans. Nou, dat gaat me deze week niet meer lukken. Maar ik ga mijn stinkende best doen. De eerste letters van wat ik ooit mijn boek hoop te noemen staan op papier. Misschien gaat het me wel lukken.......Huub zou gezegd hebben:'' jou lukt álles''.

Liefs van Monique.