Huub en Monique's weblog

Het verhaal van hoop en vrees,geluk,liefde en angst. Maar bovenal het varhaal van mijn moedige man en zijn strijd tegen Melanoom kanker. En de strijd die ik daarna gevoerd heb. Met vallen en opstaan zal ik het zónder mijn grote liefde moeten doen. Ik zal hem altijd dankbaar blijven voor alles wat hij mij gegeven heeft.

23 januari 2008

Het Recht zal zegenvieren.......


16 september 2005.


Een paar kleine stukjes uit de lange brief die Huub naar de advocaat schreef. In eerste instantie schreef hij deze brief uit frustratie, boosheid en verdriet. Toen de brief klaar was besloot hij hem op te sturen naar de Rechtsbijstandverzekeraar. Eerst heeft hij het hele verhaal verteld in deze brief over de moedervlek en hoe de huisarts gehandeld had, en uiteindelijk vervolgde Huub:


"......Vandaag kreeg ik de bevestiging dat het Melanoom inderdaad kwaadaardig is en dat er kwaadaardige uitzaaiingen zijn onder mijn armen. Godzijdank zijn andere organen vooralsnog niet aangetast. Wel zit er een 'verdachte' klier in mijn rechter lies, maar voorlopig is nog niet geconstateerd dat de kanker zich ook hier verspreid heeft.


Kortom, ik ben ernstig ziek. En een groot deel van deze ellende had voorkomen kunnen en moeten worden als mijn huisarts zijn werk zorgvuldig zou hebben gedaan. Natuurlijk zou dan ook het Melanoom operatief verwijderd hebben moeten worden. Maar de uitzaaiingen in beide armen zouden er niet zijn geweest en de kans op latere uitzaaiingen nihil.


Ik wil genoegdoening voor een aantal zaken. Vanzelfsprekend zou ik het liefst mijn gezondheid terug eisen, maar veel effect zou dit niet sorteren. En de angst waar ikzelf, mijn gezin en vele anderen in leven en zullen blijven leven is niet in geld uit te drukken.


Toch is het enige dat mij/ons rest genoegdoening voor een aantal zaken waarvoor de huisarts verantwoordelijk is en aansprakelijk. Ik kan het mij op dit moment echter niet veroorloven om hier mijn tijd en energie in te steken, omdat ik die nodig heb voor nog belangrijkere zaken.

Daarom wend ik mij tot u.


Terwijl ik deze brief terug lees, besef ik dat deze op u erg kil en zakelijk over kan komen. Ik hoop echter dat u zich realiseert dat deze is geschreven door een doodsbange echtgenoot en vader van 2 kinderen, die zich bedenkt dat hij niet weet of hij een toekomst heeft en doodsbang is voor zichzelf, maar meer nog voor geliefde achterblijvers. En dat tijdens het tikken ervan de nodige tranen naast het toetsenbord terecht kwamen.


Met vriendelijke groet,


Huub Nijkamp......... ''


28 maanden geleden las de advocaat Huub's brief en heeft zich erin vast gebeten. 12 maanden van het proces heeft Huub nog meegemaakt. De advocaat, een notaris en twee getuigen hebben zelfs naast een doodzieke Huub aan zijn bed gezeten om zijn verklaring voor ''later'' in een notariële acte te zetten.


Héél veel correspondentie volgde. De hoorzittingen, eerst in Rotterdam, later in het Paleis van Justitie in Den Haag.

Tenenkrommend heb ik aan moeten horen hoe de huisarts de éne leugen na de andere uit zijn mouw schudde.

Hij heeft zelfs verklaard dat als ''Nijkamp'' zelf wat zorgvuldiger gehandeld had, dat dat een hoop ellende bespaard zou hebben.
Nog nooit heb ik iemand zó zien konkelen en draaien en liegen, terwijl zijn eigen advocaat er verveeld bij zat.


Zó vaak heb ik willen roepen:''Klootzak, het gaat wel over mijn man hoor, die dood is''. Maar je moet ten aller tijden je mondje houden tijdens een rechtszitting.


De laatste keer in Den Haag kreeg ik wel het idee dat ze hem door hadden. Ze hebben hem onder vuur genomen tot hij zat te zweten als een otter. Hij kwam er niet meer uit en zijn leugens is hij nog maar eens bij gaan stellen. Weer kregen we een andere versie van het hele verhaal.


En gisteren was dan eindelijk de uitspraak. De advocaat had al verteld dat hij er niet naartoe zou gaan, hoeft niet en het heeft geen zin. Een uitspraak is een formaliteit die anderhalve minuut duurt en daarna sta je weer op de gang. Het maakt voor de uitspraak ook niets uit of je er wel of niet bent. En als ik wel wilde gaan was dat natuurlijk goed,dat moest ik zelf weten, maar ook dat hoefde niet.

Ik heb gisteren nog wel even getwijfeld.....zal ik wel of zal ik niet? Mijn zenuwen wonnen het en ik ben niet gegaan. Dan maar een dag later de uitslag horen. Die ene dag kan er ook nog wel bij.


Vanmorgen vroeg ging de telefoon. ''Met Monique''........''Monique, met Reinbout........ZE HEBBEN HEM BERISPT......., dat is uitzonderlijk, dat is echt uitzonderlijk''. Hij toeterde in mijn oor met 6000 decibel.

''Óké, we hebben dus gewonnen....wauw....te gek....dank je, dank je.....maarre, wat houdt een berisping dan precies in''?


De advocaat legde uit........50% van alle zaken voor het medisch tucht college wordt ongegrond verklaard en 50% wordt gegrond verklaard. Van die 50% gegronde zaken krijgt 90% een waarschuwing. En de aller ergste gevallen, dat is dus de resterende 10% krijgt een berisping. De rechter had de griffier zelfs laten bellen, omdat hij wel begreep dat het zo'n intense zaak was voor ons.

Een berisping is voor een arts héél erg. Ik zat te lachen en te snotteren tegelijk, de adrenaline spoot met 800 kilometer per uur door mijn aderen.

''We heben gewonnen, we hebben verdomme gewonnen''. En hij is hard aangepakt zeg. En dan het dubbele gevoel....kon Huub dit nog maar meemaken, maar als Huub dit mee zou maken dan zou deze zaak er niet geweest zijn.

En dan het besef....dat we nu zwart op wit hebben staan, uitgesproken door een Rechter van het Medisch Tucht College.....dat de huisarts fout is geweest. En dat als hij zorgvuldiger had gehandeld, Huub waarschijnlijk nog zou leven.

Oei, dat doet even afbreuk aan je feest gevoel. Lachen en janken gaan dan weer hand in hand.


Maar mijn God, zo nu en dan kan het Recht tóch zegenvieren. De advocaat gaat mij nu alle stukken toe sturen, dan kan ik het rustig doorlezen. Ik ben ook zo benieuwd waar ze hem nu precies op afrekenen.
Én de advocaat heeft me gevraagd of ik met hem verder wil in deze zaak. De zaak zoals Huub het begonnen is is nu klaar. Maar de advocaat wil de huisarts nu leugenachtigheid en meineed aan gaan rekenen.
Ik ga eerst morgen of overmorgen alle stukken maar eens lezen en dit even laten bezinken. En dan kijk ik wel verder.
Hupie, kanjer, je hebt gewonnen. Ik beloof je, ik neem morgen een pakje zware shag mee. Van dat niet-roken is niet zoveel gekomen de laatste dagen.


 
eXTReMe Tracker