Huub en Monique's weblog

Het verhaal van hoop en vrees,geluk,liefde en angst. Maar bovenal het varhaal van mijn moedige man en zijn strijd tegen Melanoom kanker. En de strijd die ik daarna gevoerd heb. Met vallen en opstaan zal ik het zónder mijn grote liefde moeten doen. Ik zal hem altijd dankbaar blijven voor alles wat hij mij gegeven heeft.

29 september 2006

foto's


Gouden momenten. Om nooit meer te vergeten.








28 september 2006

Hij is weer zo mooi........

De laatste visite is net weg.....en het was in zijn soort nog gezellig ook. Natuurlijk gaat het alleen maar over Huub, wat hij de laatste tijd heeft moeten doorstaan, zijn kracht, zijn strijdlust maar ook over zijn humor. En dan komen de herinneringen naar boven, de dingen die hij geflikt heeft, de mooie verhalen, de mafketel die hij was, maar met name de liefde die iedereen voor Huub voelt.
En dat is fijn om te delen met iedereen.

Het was een hectische dag vandaag. Je wordt wakker na 2 uur slapen met ál je verdriet, loopt naar de slaapkamer en daar ligt je eigen Hupie, in zijn eigen bedje maar wél hartstikke dood.
Naast hem zitten, kletsen, janken, nog harder janken, nóg vreselijk veel harder janken, ik bleef dus janken. Alle sluizen waren open. Alle spanning kwam eruit.
Tranen drogen, daar heeft Huub ook geen zak aan denk je nog, weer kletsen tegen hem, dikke kus op zijn bol en tot bedaren komen.
Dan begin je te beseffen dat hij toch wel héél erg stil is, echt niks meer zegt en begin je nog véél harder te brullen.
Kortom; paniek in de o zo rustige en kalme Monique. Niet tot bedaren te brengen.

Alles moet in een paar uur geregeld zijn, de kaarten, de teksten, het graf, de uitvaart, de kist ( da's dan ook zo'n vraag......wilt u even een kist uitzoeken voor uw man?) de muziek, enveloppen schrijven, uitvaartpolis erbij en bellen........dan moet je je koppie erbij houden, maar ik wilde alleen maar janken.

Maar ok, ik ben weer bedaard, ben nu alleen in huis met Esmée en Kevin die boven liggen te slapen en Huub in de kamer naast mij die ook lekker slaapt, bloemen om hem heen, kaarsjes aan en mijn God...........WAT IS HIJ WEER MOOI.
Ik heb net een kwartier tgen hem aan zitten kletsen en het is net of hij gewoon weer de Huub is van vóór zijn ziek zijn.
Alle pijn is weg, de angst is verdwenen en hij ligt er zo vreselijk mooi bij, ik kan wel naar hem blijven kijken.
Morgen zal ik de kaart scannen en op de log zetten voor al die mensen die ik niet ken, nooit gezien of gesproken heb maar die wel ontzettend betrokken zijn geweest de afgelopen maanden.

Lieve lieve lieve allemaal......laten we aan Huub denken zoals hij was. Dat kon ik de laatste tijd niet meer zo omdat hij zo ziek was en zo moest lijden. Als je Huub zag zag je de lijdensweg.
Maar nu is hij weer helemaal Huub, vredig, lief en pijnloos.
Hij is weer zó mooi.

Bij deze wil ik jullie ALLEMAAL bedanken voor de steun en de liefde. Van alle kanten, vanuit alle uithoeken van Nederland, bekend of onbekend, familie, vrienden, maatjes.........jullie waren er áltijd, állemaal voor Hupie.

Hij zal er ook altijd zijn zolang wij hem niet vergeten en zijn naam blijven noemen.

Ik ga hem nog een knuffel geven en dan duik ik bij Esmée in bed. Ik ben wel moe maar ik weet niet of ik kan slapen. Ik lig het liefst naast Huub. Het kan niet, iedereen verklaart je voor mal, maar ik zou het zo doen. Hij is er nog en hij is nogsteeds mijn man.

En wat is mijn man mooi!!!!!!!

Liefs Monique.

p.s. Dit bericht is van vannacht maar is niet door gekomen. Ik probeer het nu opnieuw.(28 sept.14.50 uur)

27 september 2006

Rust zacht lieve Huub,

Esmée is mij vannacht een stapje voor geweest. Ze had mij niet gevraagd of ze het op de site mocht zetten maar had het idee dat ze er goed aan had gedaan. Ik had vandaag een stukje willen schrijven nadat duidelijk zou zijn hoe het de komende dagen zal gaan lopen. Esmée heeft wel verwoord hoe groot haar verdriet is. Dus laat ik haar stukje staan.

Gisteravond is Huub om 10 voor 11 overleden. En met hem zijn we allemaal een klein beetje gestorven. Om 10 uur komt de begravenisondernemer en gaan we alles bespreken. Ik kan dus nog niet melden hoe het allemaal gaat lopen. Ik kom daar later op terug.

Mijn allerliefste kanjer heeft zo moedig gestreden maar hij heeft het moeten opgeven. Hij is thuis in zijn eigen bedje opgebaard.

Dag liefste Huub, wat zal ik je vreselijk missen.

Monique

Esmée: :'(

Ik heb nu onwijs veel verdriet.
Huub is dinsdag 26 Sep om 23:10 overleden:'(

Huub was die dag al heel rustig.
Zijn ademhaling was sneller geworden, zijn hart klopte heeel snel: 140 slagen in 1 min.
Veel te veel duss...!!

Het geeft mij wel een goed gevoel dat hij niet meer hoeft te knoken om nog in leven te blijven, maar dat hij nu gewoon in een andere wereld zit met onze oude hond sylvester, rambla, mijn oma, mijn opa, martine en al die andere mensen.
Ik weet zeker dat hij nog steeds heel erg gelukkig is en ook blij dat hij geen moeite meer hoeft te doen.

Groetjes van Esmée.

19 september 2006

Even kort.......

......want Huub slaapt en ik wil hem niet té lang alleen laten. En daar komt nog bij dat we nu nacht zorg hebben en die is er zodat ik een nacht kan slapen. En dan moet ik ook wel gaan slapen natuurlijk, niet nog úren achter de p.c. gaan zitten.

Flurry was afgelopen nacht voor het laatst en vannacht krijgen we een ''nieuwe'' voor 5 nachten. Best gek hoor, vreemde in je huis, je zegt welterusten en gaat naar bed. Maar ja, dat zijn allemaal zaken waar we ons aan moeten overgeven.

Huub heeft nu de hele dag door zorg als dat nodig is. Ik verzorg hem zoveel mogelijk, we krijgen 's-morgens de thuiszorg en als er nood is kan ik ze altijd bellen en ze komen. En da's wel super.

Het word wel steeds zwaarder nu, maar ik heb súper veel hulp en dat is fijn.

Zondagmorgen ben ik aan de bel gaan trekken bij artsen. Huub slaapt 's-nachts bijna niet en is bang. Geen vertrouwde geluiden om hem heen, donker, de nacht duurt lang, een vreemde op de bank, pijn en angst. Pffffff......kom dan de nacht maar eens door.
Op advies van Annemarie mijn schoonzusje heb ik gevraagd om morfine pleisters. Die heeft Yvonne zondagmorgen voor me opgehaald en ik heb er een opgeplakt bij Huub.

Een uur later raakte hij in een toestand van delier. Dat is een angst aanval. Een delirium dus. Ik schrok me kapot en Huub zijn ouders en zusjes waren ook hier en die schrokken net zo hard. Ik dacht.....nou, dit is het dan hé, dit is hét moment. Direkt een arts opgebeld met de mededeling dat zij of hij NU moest komen. Dat duurde nog bijna een uur. Het was een reactie op de morfine. Huub heeft er nu medicatie bij om de angst tegen te gaan. Vanmorgen ook weer aan de bel getrokken.........Hállo....met Monique!!!!!!! Ik wil even wat sterkers voor mijn man want hij komt die pokke nachten niet door. We hebben nu een partij medicijnen in huis daar krijg je een kudde olifanten mee plat.
Als het goed is gaat hij nu met de juiste medicijnen de nachten doorslapen.
Ooooooooooh ik hóóp het zo!!!!
Huub geeft nu af en toe zelf aan dat hij het zat is, dat hij op is. Maar daarna zegt hij weer dat hij nog lang niet wil opgeven.
Maar hij kan helemaal niks meer. Vanmorgen zat hij naar zijn benen te kijken en toen zei hij.....Monique, hoe kan het nou dat mijn benen het niet meer doen?
Dan breekt toch verdomme je hart.....een selectie speler, met een schot in zijn pootjes en een loop vermogen waar een aap de hik van zou krijgen. Niet meer in staat om nog één stap te zetten.
Ik moet hem tillen, wassen, eten geven ( wat hij ook al bijna niet meer doet ) verschonen en af en toe een sjaggie geven.
Jaja....da's nog het enige wat hij echt lekker vindt.....roken. Hihihi eigenwijze kloot.

Verder zien we het allemaal wel. Koppie erbij en maar zo goed mogelijk voor hem zorgen en zo lief mogelijk voor hem zijn.

Liefs allemaal van Monique....en óók van Huub, dat weet ik zeker.

16 september 2006

Lieve mooie sterke Huub,

.......daar lig je dan, de hele dag in bed. Wat gaat het hard liefie. Ongeveer 5 weken geleden speelde jij nog een halve wedstrijd mee. Anderhalve week geleden liep jij nog de trap op en af, welliswaar met jou hand stevig in de mijne omdat het lopen iets minder makkelijk ging, maar tóch, je deed het nog en we sliepen gewoon samen in ons bedje.
Vorig weekend in het ziekenhuis gelegen, met de ambulance naar huis gebracht, bedje in de woonkamer van de thuiszorg en volop verzorging nodig.
Maar nog steeds kon jij met een arm om mij heen even naar de tafel lopen om even te zitten. Je liep een stukje van het bed naar de stoel. Je at nog prima, je had overal nog trek in.

En nu....we zijn nu weer een paar dagen verder en het gaat weer slechter met je. Je kan nu echt niet meer lopen, je tenen worden wat blauw, je voelt tintelingen in je voeten en armen en ook je armen kan je niet meer stil houden. Je bent met name 's-nachts erg onrustig en da's niet zo gek want dan is het donker en stil. Geen vertrouwde geluiden om je heen. De eerste nachten lag ik nog ''gewoon'' beneden in ons bed en jij boven in de woonkamer, ik met mijn GSM en jij met de huistelefoon. Als er wat aan de hand was belde jij mij en kwam ik naar je toe. Eergisteren ben ik op de bank bij je gaan liggen omdat ik je niet meer alleen wilde laten. Kapót was ik de volgende morgen. En de hele dag erna. Het gezinnetje draait overdag ook gewoon door en als je dan hele nachten in de weer bent gaat je dat wel opbreken.
De telefoon gaat de hele dag, we hebben de hele dag door bezoek.....ik trok het gisteren écht niet meer. Vandaar dat ik nachtzorg heb aangevraagd.
Yvonne en ik maakten er grapjes over dat je misschien wel een lekker jong blond ding naast je bed zou krijgen, toen jij zei dat je dat geen gek idee vond vonden wij dat het maar een dikke kenau moest worden met één tand in haar mond en een dikke sigaar tussen de lippen. Daar hebben we nog wel even smakelijk om gelachen.
De nachtzuster kwam om 2300 uur en zou de volgende morgen weer gaan om 700uur. Ze was zo zwart als roet en haar naam was Flurrie.
Ze was super lief en heeft je ongetwijfeld goed verzorgd, maar wat heb ik gelachen toen ik jou de volgende morgen vroeg of ze een beetje goed voor je gezorgd had en jij zei; ja dat wel, maar ze snurkt zo hard.
Flurrie heeft gewoon lekker zitten maffen in de stoel.
En daar lig jij dan, in bed, met een pikzwarte snurkende vrouw op de bank. Hemel wat heb ik gelachen. Sorry hoor.
Maar Flurrie was er ook zodat ik eens lekker kon slapen en da's wel gelukt. Ik heb heerlijk gemaft.
Vanavond zou ze ook weer komen maar ik heb haar afgebeld voor de komende 2 nachten. Kevin en Esmée wilden alletwee uit en zouden wat later terug komen, op Esmée wil ik nogsteeds wachten als ze thuiskomt, en dan zit ik vanaf 2300 uur met Flurrie op de bank. Ik doe het lekker zelf het weekeinde en van zondag op maandag komt Flurrie weer.

Vandaag ook weer veel bezoek gehad en ik merk aan je dat dat steeds zwaarder voor je gaat worden. Al die mensen ( hoe goed bedoeld dan ook ) aan je bed, die je nog even willen spreken en waar jij gevoelsmatig je best voor moet doen om wakker te blijven. Ik beloof je ook dat er morgen niemand komt, morgen even helemaal niks, gewoon alleen wij.

Jou verzorgen wordt wel steeds zwaarder, jij kan niet meer meewerken, je wordt daardoor steeds zwaarder, maar ook geestelijk is het moeilijk, jij voelt ''het'' niet meer aankomen en je bent dus de hele dag overgeleverd aan mij om het schoon te maken en op te ruimen. Als je maar weet liefie dat ik het met liefde doe.
Het is wel fijn dat de thuiszorg het 's-morgens komt overnemen.

De hoeveelheid medicijnen die je uit het ziekenhuis meekreeg zijn inmiddels al verdubbeld. De pijn in je hoofd is aardig onder controle, maar de rest van je lijfje begint ook zo'n pijn te doen. Je rug, je benen, je buik. Slikken gaat al een stuk moeilijker. Je transpireert de hele dag en nacht, alles kost je moeite.

Lieve schat, ik zit even héél snel te tikken op onze log, even mijn momentje, ik heb je net lekker gewassen en je je medicijnen gegeven en je slaapt nu weer lekker, maar ik heb Kevin zijn oude vissers stretcher al naast jou bed gezet en daar ga ik voortaan slapen. Ik laat je niet meer alleen.
Wij gaan de nachten samen te lijf. Al moet ik er 5 DVD's van Bert Visscher in schuiven 's-nachts, die nachten gaan wij doorkomen.
Ik ben zó bang dat je er ineens tussenuit knijpt 's-nachts, daar ben jij eigenwijs genoeg voor.

Weet wel liefie, in je bange uren dat ik bij je ben, ik laat je niet meer alleen. En als jij 20 keer een sjaggie wil roken 's-nachts dan roken wij 20 keer een sjaggie.

Het gaat zo hard liefie, en ik ben zo bang om je te laten gaan, maar ik vind het nog veel erger dat je nu zo moet lijden.
Ik hou van jou Huub Nijkamp en wat er ook gebeurt....ik ben bij je.

Je Moreentje.

12 september 2006

de tijd van ''het Grote Afscheid nemen'' is aangebroken.

Lieve allemaal, ik weet niet hoeveel stukjes ik nog ga schrijven. De afgelopen dagen is Huub vreselijk achteruit gegaan. Vrijdag j.l. heb ik de huisarts gebeld met de mededeling dat het zo echt niet langer kon.
Er is over en weer gebeld tussen huisarts en Vlietland ziekenhuis en 's-middags mocht ik Huub komen brengen.
Hij werd opgenomen. Pijn in zijn buik was de oorzaak. Artsen zijn aan de slag gegaan met laxeermiddelen en pijnbestrijding. En voor maandag stond er een C.T.scan op het programma.
Huub heeft vreselijk slecht geslapen in het ziekenhuis en lag alleen maar te liggen. Zaterdag belde hij me met de ellende in zijn stem, hij wilde zo graag naar huis. Praten met de artsen en een medicijnarsenaal mee en hij mocht een dag naar huis.
Hij moest zich dan wel weer vóór 20.00uur zondag avond melden.
Dat was best een heel heen en weer gescheur tussen huis en ziekenhuis. Zondag middag zijn we opgehaald door Margré en Jasper, de Nijkampjes zaten in een huisje in Hellevoetsluis, wij zouden daar ook vertoeven het weekeinde was de planning. Twee weken geleden hadden we het idee dat dat nog wel kon, nog even een weekeindje met zijn achten weg. Pa, Ma, de zusjes het broertje en aanhang. Nog één keertje samen weg. We zijn ook geweest zondag omdat Huub tóch terug moest naar het ziekenhuis, dus de rit moest tóch gemaakt worden.
Huub heeft de uurtjes dat we er waren op een bed in de kamer gelegen. Het was emotioneel maar wel fijn. Wel fijn gesproken met elkaar en emoties en gedachten met elkaar gedeeld.
Om 19.00 uur brachten Jasper en Margre ons naar het ziekenhuis terug. Dat was een loodzwaar moment. Iedereen wist; dit is de laatste keer dat.......

In het ziekenhuis vroeg ik of ik bij hem mocht blijven slapen om voor hem te zorgen 's-nachts en dat mocht gelukkig. Er is een bed voor me bij gezet en ik heb een redelijk druk nachtje gehad met Huub.
Als hij wakker werd wilde hij er ook uit. Plassen, peukie roken op het balkon, wat drinken. En aangezien hij bijna niet meer kan lopen heb ik me rot lopen rennen met een rolstoel door het Vlietland midden in de nacht.
De volgende morgen heb ik de verpleging erop gewezen dat Huub zorg nodig heeft in de zin van wassen enzo. Hij begint wat doorligplekken te krijgen en smet plekken hier en daar. Daar schrokken ze van want die meneer Nijkamp is zó allemachtig eigenwijs, hij zal gerust zelf gaan douchen ook al gaat het niet meer. Nou, twee dagen geleden kon hij nog douchen maar nu niet meer.
Na een slapeloze nacht in het Vlietland ben ik vanmorgen vroeg weer naar huis gegaan en heb gebeld met de thuiszorg. En toen ging alles in een stroomversnelling. Er staat nu een bed in de huiskamer. Morgen komt de toiletstoel en morgen komen ze voor de eerste zorg.
Ik had om drie uur vanmiddag nog een gesprek met arts en verpleging en ze wilden hem eigenlijk nog een nachtje houden. Maar Huub wilde naar huis. Al moest hij er een moord voor plegen. Maar er was één klein probleempje, hij kon niet meer plassen en daardoor verging hij van de pijn. Dus heeft hij op de valreep ook nog even een catheter gekregen. Dat was een rete pijnlijke onderneming, Huub had een blokkade en het moest vier keer over. Ze kwamen er gewoon niet door. Uiteindelijk is het gelukt en er stroomde één liter uit.

Om 20.00uur vanavond is hij thuis gebracht met de ambulance. Het hele huis is verbouwd en we hebben een poging gedaan om het zo gezellig mogelijk voor hem te maken.
Toen hij aan kwam rijden met de ambulance stonden Esmée en ik te wachten buiten.

Ik dacht: ''twee jaar geleden reed er een mercedes achter uit de straat in met mij erin, toen stond Huub boven aan het trapje met een bruidsboeket , nu zijn we twee jaar verder en rijdt er een ambulance achter uit de straat in met Huub erin en sta ik te wachten tot mijn man thuis is voor zijn laatste levensfase''.
Dat had ik twee jaar geleden niet kunnen bedenken. 24 sept. zijn we twee jaar getrouwd. Vorig jaar toen we één jaar getrouwd waren was hij net geopereerd en zat hij in de tuin met de drains in een tasje.
In voor en tegenspoed, in goede en in slechte tijden en tot de dood ons scheidt. Het had nog wat langer mogen duren hoor.

Lieve familie, vrienden, kennissen en alle, alle, allemaal, Hupie ligt op een ziekenhuis bed in de woonkamer, hij heeft een catheter en draagt incontinentieluiers. Hij slaapt bijna de hele dag, krijgt vanaf morgen twee maal per dag thuiszorg, eet bijna niet meer, is in een maand tijd 20 kilo afgevallen en heeft alleen nog maar pijn.

Als je hem nog wilt zien, bedenk dan wel dat het afscheid nemen is. Iedereen is welkom, maar ik hanteer wel strenge regels. Ik zal het dus eerlijk zeggen als het niet uitkomt.

In een stukje van MSV'71 stond een poosje geleden: Huub Nijkamp....Hij kwam, hij zag en hij overwon.
Deze sluipmoordenaar kan hij niet overwinnen, maar laten we zorgen dat we er voor hem zijn in zijn bange strijd. Laten we gewoon lekker van hem houden en hem dat laten voelen, hij heeft het nu meer nodig dan ooit tevoren.

Voor het eerst sinds deze weblog zit ik jankend mijn stukje te schrijven. Ik wil graag naar boven. Bij hem zijn.

Tot ziens lieve allemaal.

Monique.

07 september 2006

Vanmorgen vroeg.....

.....erg vroeg zelfs, liep ik al buiten met Lona. 6.30uur. Héérlijk, uit de dag halen wat er in zit. Carpe Diem.Huub heeft flink gespookt vannacht. Wilde er vaak even uit om wat te drinken en een peukie te roken. Geen probleem, wij kleden ons weer aan en gaan de trap weer op en de lampjes maar weer aandoen. Ongeveer 4 keer in één nacht. Maar het is ook niet zo gek, Huub slaapt zoveel, dus hij heeft er 's-nachts net zoveel behoefte aan om er eens uit te gaan als overdag.

Vroeg al de huisarts gebeld en hij zou ons terug bellen. In plaats daarvan stond hij voor de deur. Hij heeft Huub onderzocht en heeft NIEUWE medicijnen uitgeschreven.
Poeders om te laxeren, drankjes als vloeibare voeding en zetpillen tegen het spugen. Huub moet nu 2 dagen vloeibaar eten en dan is het te hopen dat hij met die poeders van zijn strakke buikje afkomt.
Vrijdag moet hij(ik) Dr.Mares opbellen om te vertellen hoe de afgelopen 2 dagen geweest zijn en of de medicijnen hun werk hebben gedaan. Als dat niet het geval is volgt er een dagopname en gaan ze Huub ''helpen'' en verder onderzoeken.
Dr.Knippenberg wil ook weten of er geen uitzaaiingen in de buik de oorzaak zijn van de verstoppingen. Gaat weer spannend worden dus.
Het is wel erg prettig dat als we nu bellen de huisarts ook zomaar ineens in de slaapkamer staat.
Geen bandjes meer met de HERHAALRECEPTENLIJN. Gewoon persoonlijk contact en artsen die voor je knokken, meedenken, stappen ondernemen en je een hoop zorgen uit handen nemen.

Vanavond is de Psychotherapeute thuis geweest, een persoonlijke kennis van Dr.Mares. Nét zo'n type en het voelde al snel vertrouwd. Het was gewoon een fijn gesprek, de kinderen waren er ook bij, daar heeft ze ook mee gesproken. Ze nam er ook de tijd voor, ze is een heel poosje gebleven.
Zij blijft komen en ons begeleiden. Fijn, heerlijk, super. Ook haar kunnen we altijd bellen als er wat is en zij weet weer alles te regelen voor ons als het gaat over thuiszorg e.d.
Huub heeft steeds meer hulp nodig bij het trappen lopen, zowiezo bij het lopen. Douchen gaat al bijna niet meer. Dus wassen op bed. En dat gaat nog prima, maar het is wel fijn om te weten dat één telefoontje voldoende is als het écht niet meer zou gaan.

Huub had vandaag een paar toppie momenten. Zijn humor gaat het gewoon af en toe weer van die k*t ziekte winnen. Lét op!
Toen Kevin, Esmée en ik vanavond aan een broodje zaten en Huub Nutrilon(babyvoeding) uit een pakje zat te drinken en Kevin aan hem vroeg of het een beetje smaakte zei hij:''doe mij nog zo'n prak''. En dat was zo'n stom gezicht dat wij met zijn vieren weer eens heerlijk gelachen hebben.
Dan is daar weer even de gulle lach zoals we die altijd hadden tijdens het eten.
Goed zo Hupie.

Een minder momentje was toen Huub opstond van de bank en over Lona heen wilde stappen. Dat lukt dus niet meer zonder hulp en hij viel dan ook lelijk. Bloemen van tafel over hem heen en een zere kont en benen. Esmée die erbij zat schrok zich kapot en had een dikke traan.
Huub heeft mij nu moeten beloven dat hij hulp VRAAGT aan ons als hij even wil lopen of de trap op of af gaat. Da's moeilijk voor hem, maar stel je voor wat er kan gebeuren.....op de trap bijvoorbeeld. Nee...ik sta als een havik achter of voor hem.
Stukje bij beetje leren we met elkaar om te gaan wat betreft de gevolgen van Huub zijn ziek zijn. En we komen er wel. En we doen het goed. De psychotherapeute vond al dat we zo aan elkaar hingen.
Niet zo gek toch, wat Huub ons allemaal gegeven heeft kunnen we hem nu terug geven.
Na elk gesprek en of bezoekje is hij wel ontzettend moe en gaat hij ook weer lekker slapen. Prima.

Verder heb ik vandaag intensief contact gehad met de advocaat. Die maakt van zijn versnelde procedure wel een érg snel gedoe. Ik moet mailen, printen, faxen en daar heb ik nou eigenlijk geen tijd voor. Nou ja, daar pakken we deze uren maar voor dan. De tegenpartij heeft aansprakelijkheid ontkend. En in dat verslag staan een aantal leugens. Zó werkt dat in een rechtzaak, hard tegen hard. Gelukkig WORDT het allemaal voor ons geregeld. Ik zou er de puf niet voor hebben en Huub al helemaal niet. Maar er komt wel een hoop bij kijken. Eerdaags notaris en rechter en getuigen ook bij ons op bezoek. Je kunt wat meemaken.

Huub maft al een poosje en ik ga ook maffen.

Ook namens Huub, slaap zacht allemaal en morgen.....gezond weer op!

Liefs Monique.

06 september 2006

5 september

Hoi hoi allemaal. Daar ben ik weer met niet zo héél veel nieuws. We hebben weer ontzettend drukke dagen achter de rug. Héél veel bezoek het hele weekend door, telefoontje stond weer roodgloeiend en alle tafels staan weer vol met verse boeketten bloemen.

In het weekend de huisarts gebeld omdat Huub ontzettend last heeft van verstoppingen. Hoort bij de morfine. Maar dan moet je de Huisartsenpost in Vlaardingen bellen en dan krijg je een ''bandje''aan de telefoon. Onpersoonlijk is het allemaal geworden hoor in Nederland, vroeger had je gewoon een weekendarts(die je ook kende want áls je wat ging mankeren was het áltijd in het weekend).

Nu hoor je: als u medicijnen wilt bestellen.....bel de herhaalreceptenlijn,
als het levensbedreigend is..........toets direkt 1.
als u andere vragen heeft blijf aan de lijn. Ok, ik blijf aan de lijn...........
ál onze medewerkers zijn op dit moment in gesprek...de wachttijd kan oplopen tot 5
minuten.
Godsjoekels, ik heb een kwartier aan de telefoon gehangen, luisterend naar een bandje dat mij vertelde dat ik nog ééééééven geduld moest hebben.
Nou goed, lang verhaal wordt op deze manier niet kort, maar we konden medicijnen halen en maandag contacten met de huisarts.

Maandagmorgen: goede morgen wat kan ik voor u doen? Ik heb iets nodig voor mijn man...verstoppingen en buikpijn enzo. Om wie gaat het? de heer Nijkamp. Geboorte datum? 31-3-74.
U kunt de HERHAALRECEPTENLIJN bellen hoor. Nee dame dat kan ik niet....want het is geen herhaling maar een nieuw fenomeen in het lijf van mijn man.
Uhhhhhhm....om wie gaat het ook alweer? Heer Nijkamp? Oooooooh maar dan fax ik direct een receptje voor een klisma.
Dank u dame, prettige dag nog.

Vroeger......ach laat maar.

Klisma heeft niet geholpen zoals Huub gehoopt had. Nieuw recept besteld. Hallo, ik bel voor mijn man. Om wie gaat het?.................U kunt de HERHAALREC.....#$!^%gloeiende$*@(&.
Lactulose siroopje erbij gekregen. Dat moet de boel gaan smeren.Niet hoor.
Morgen bel ik de huisarts, en dan wil ik ook de HUISARTS spreken.

Maandag is onze advocaat bij ons thuis geweest. Er loopt een zaak tegen de ''oude'' huisarts die in den beginne dé grote fout gemaakt heeft. Als hij dat eerste moedervlekje niet in de prullenbak had gegooid.......als hij dat moedervlekje gewoon had laten onderzoeken.....als als als.
Vorige week heb ik de advocaat een mail gestuurd om hem op de hoogte te brengen van Huub zijn toestand nú.
Hij is zich daar rot van geschrokken. En hoewel hij zich al erg vastbeet in deze zaak, maakt hij er nu een spoed zaak van.
Er komt eerdaags een notaris bij ons thuis om acte op te maken van Huub zijn verhaal en dan gaat hij een rechter benaderen om bij ons thuis te komen met een getuige om Huub onder ede een verklaring te laten ondertekenen.
Dat wordt dus ''De Rijdende Rechter Thuis'' En dan hebben we dus een rechtzaak. Ook wel weer heel bijzonder wat vreemde mensen allemaal voor je willen en kunnen doen. Wordt vervolgd!!!

Hoofdpijn is aardig onder controle door de morfine. Huub slikt nu trouw. Elke 2 a 3 uur neemt hij er eentje. Voor de rest is hij héél erg moe, slaapt het grootste deel van de dag én nacht, heeft pijn in zijn rug, gaat steeds moeilijker lopen en spuugt regelmatig.
Hij valt nogsteeds erg af. Hij zit op een stoel te douchen maar da's ook niks want dan zit hij met zijn benen tegen de muur. Ik was hem dus nu maar lekker in bed. Ik ben nét zuster Clivia.

Maar doordat de hoofdpijn onder controle is zien wij ook af en toe wat van zijn humor terug. Vandaag had Kevin zijn eerste dag bij zijn nieuwe werkgever gehad en Huub was nog op toen kevin thuis kwam. Hij wilde alles weten van Kev, en Kev die zó blij was dat Huub weer eens ouderwets aanspreekbaar was en zelfs grapjes maakte heeft een paar keer gezegd: wat fijn Huub, dat je zo op bent en dat ik eens met je kan babbelen. Wat fijn Huub, wat fijn.
Dat kind was zo blij. Esmée nam het er ook maar even van en kroop tegen hem aan. Snel daarna wel weer moe en naar bed, maar het was een waardevol moment.

Je ziet, niet al te veel nieuws, we pikken nu de waardevolle momenten eruit en genieten daarvan. Voor de rest gaat alles door, alles draait door, dagen vliegen . Het is hollen rennen vliegen. Maar dat geeft niet. Ik ben graag thuis bij hem. Ik ben blij dat het op mijn werk zo is geregeld dat ik me daar geen zorgen om hoef te maken. Dat ik nu voor volle 100% zuster Clivia kan zijn.
Elke avond neem ik me voor om eens vroeg naar bed te gaan, soms ben ik gesloopt, maar dan heb ik Lona nog uitgelaten en dan ben ik weer fris en fruitig. En dan vind ik het héérlijk als iedereen slaapt en het is stil in huis, geen telefoon meer en niets meer te regelen om nog even te lezen of om achter de p.c. te kruipen. Mijn momentje van de dag voor mijzelf.

En daarom kan ik er morgen ochtend weer tegen. Sweet dreams allemaal, dont let the bugs bite you!!!

Liefs Monique.

01 september 2006

Er gaat gelukkig iets gebeuren

Hoi hoi allemaal.

Huub heeft mijn brief gelezen. En hij heeft er een ietsiepietsie over gesproken en hij vroeg zelfs of ik zijn rug wilde masseren, daar heeft hij behoorlijk last van. Joepie, ik kan wat voor hem doen en hij geeft het zelf aan.De huisarts is geweest en daar hebben we een goed gesprek mee gehad. Hij gaat Huub in ieder geval nu begeleiden wat betreft de medicijnen. Hij vertelde Huub ook dat hij nu niet bang moet zijn om zware medicijnen te slikken en dat hij niet op de naam moet letten. Morfine en pretnison vindt Huub vréselijk, en hij wil er niet te veel van innemen, maar de huisarts wist hem ervan te overtuigen dat het niet uitmaakt hoe het heet en hoeveel je neemt.......als het maar werkt!

Dus Huub slikt nu trouw 4 pretnison per dag, één maagwandversterker (van de pretnison kan je maarzweren krijgen), twee laxeertabletten( van de morfine krijg je verstoppingen ) en elke drie uur morfine.

Ik heb het idee al dat hij zich iets beter voelt bij deze regelmaat.

Vanmorgen zijn we naar dr. Mares geweest in het Vlietland. Daar binnenkomen was bijna thuiskomen. Hoe bizar dat ook mag klinken. We werden direct opgevangen door Monique de assistente. Hoi zei ze tegen Huub, ben je daar weer? Kom maar mee, ik heb een kamer vrij en daar staat een bed, dan kan je even gaan liggen. Ze zag wel dat hij erg moe was. (Flauw eigenlijk dat ze mij nooit een bedje aanbieden....bedenk ik nu ineens, ik zou ook wel een tukkie kunnen hoor).
Na een poosje kwam dr.Mares en daar heeft hij ook een goed gesprek mee gehad. Haar eerste vraag was of hij bang is. En daar moest hij volmondig ''ja'' op antwoorden.
We hebben verteld dat we er zonder mentale hulp niet uitkomen met elkaar. En dat gaat ze allemaal regelen voor ons. Maandag hebben we een gesprek in Rotterdam met iemand die gespecialiseerd is in het helpen van terminale patienten en het gezin eromheen.

En dan zullen wij hem of haar regelmatig thuis over de vloer krijgen. De verdere gesprekken gaan thuis plaats vinden. Ook Kevin en Esmée worden daar in betrokken. Pffffff.........eindelijk.
We gaan wat doen.
Dr.Mares zei ook nog tegen Huub dat het zo belangrijk voor hemzelf is dat hij op een goed moment er zó over kan praten met mij maar ook met de kinderen, dat hij de kinderen mee kan geven hoe hij later herrinnerd wil worden. Dat zou voor hem al voor heel veel innerlijke rust kunnen zorgen.
Nou goed, ik ben blij dat we iets gaan ondernemen nu. En ik hoop ook dat Huub nog even uit zijn veilige schulpje kan kruipen. Dat hij een gevoel van acceptatie gaat krijgen en dat hij rust in zijn koppie krijgt.

Artsen werken nu samen, ze nemen het een en het ander uit handen. Met elkaar gaan we er wel komen.
Beter zal Huub niet meer worden, maar het leven zo leefbaar en fijn mogelijk maken, daar heb ik alles voor over.

Liefs Monique.
 
eXTReMe Tracker