Huub en Monique's weblog

Het verhaal van hoop en vrees,geluk,liefde en angst. Maar bovenal het varhaal van mijn moedige man en zijn strijd tegen Melanoom kanker. En de strijd die ik daarna gevoerd heb. Met vallen en opstaan zal ik het zónder mijn grote liefde moeten doen. Ik zal hem altijd dankbaar blijven voor alles wat hij mij gegeven heeft.

26 mei 2007

Lieve lieve lieve trouwe allemaal.....

......lieve Huub, dit is mijn laatste bericht op de weblog. Ik stop ermee. Het is nu precies een jaar geleden dat we begonnen met de weblog. Wie had toen kunnen denken dat het allemaal zó snel zou gaan?
Maar wat heeft die weblog me erdoorheen gesleept zeg. Ik heb hier wat gezeten met een borreltje en een muziekje op en de tránen over mijn wangen. Ik heb wat zitten janken en brullen hier. En soms ging ik pas tegen de ochtend naar bed, kapot maar wel voldaan. Al jou favoriete muziek heb ik wel 1000 keer gehoord tijdens mijn tik sessies. En maar brullen. Ik wil nu stoppen met ál mijn favoriete en meest geliefde foto's van jou Hupie en dan wil ik eindigen met een laatste stukje....................................





































































































+














































































.............lieve vent van me, als kind heb ik geen gemakkelijke jeugd gehad, een moeder die vreselijk lief was maar veel te veel dronk, met alle problemen van dien, een vader die te streng was en altijd aan het werk, ik ging mijn eigen gangetje, ik deed maar wat. Ik had wel altijd lol. Daar zorgde ik wel voor. Op mijn 18de woonde ik al samen en toen ik 22 was kreeg ik mijn eerste kindje, mijn gelukje. Toen ik 24 was verloor ik alletwee mijn ouders, welja, dat kon er ook nog wel bij. Ik had een vet zwaar probleem huwelijk en ik had altijd het gevoel dat ik er alleen voor stond. Ik moest me helemaal een slag in de rondte werken, soms 50 uur per week. Geld was er nooit. Toen ik 28 was werd Esmée geboren, mijn tweede gelukje.
Het huwelijk is uiteindelijk ( eindelijk ) gestrand en ik stond er alleen voor. Een zwaar moeilijke tijd heb ik gehad met 2 opgroeiende kinderen. Maar ik was voor het eerst in mijn leven baas in eigen leven. En ik redde het. Ik was trots op mezelf en ik wist zeker dat ik nooit meer een man wilde.
Tot ik jou leerde kennen. Hele kuddes olifanten stampten door mijn buik. Geen vlinders maar olifanten.......wat was ik gek op jou.
Maar hoe zouden de kinderen op jou reageren?
Pfffffffffffffffffffff.........die 2 waren knots knetter gek op jou. De 9 jaren leeftijds verschil maakten geen klap uit. We waren gelukkig en we werden al snel een gezinnetje. Wat hebben we het naar ons zin gehad he Huub? Wat hebben we een lol gehad, samen wandelingen gemaakt, gefietst, gekookt, gestapt, lekker op de bank met een kaarsje aan en een goed boek, vakanties naar Frankrijk, Feyenoord, Tour de France, schaatsen, naar de kroeg,uren lang discusieren over met name de politiek......we waren het niet altijd met elkaar eens, maar het was zo verdomd leerzaam en fijn. Elke avond zei jij tegen mij en de kinderen:'' slaap lekker en morgen gezond weer op''.
Je was er altijd voor ons, je was mijn allesie, mijn vriendje, mijn soulmate, mijn maatje en mijn grote liefde. Jij hebt mij gelukkig gemaakt tot in het diepst van mijn ziel lieve Huub.
Na jou overlijden heb ik diep donkere pik zwarte maanden door gemaakt. Maanden dat ik af en toe dacht:'' ach, kom mij ook alsjeblieft maar halen''. Maar het is zeker mijn tijd nog niet?
Ik ben door diep diep diepe dalen gegaan. Momenten waarop ik het niet meer zag zitten, ik heb me op momenten klem gezopen. Ik at niet, ik sliep niet, ik functioneerde niet meer.
De kinderen hebben daar nooit iets van gemerkt hoor, voor hen was ik er. Zij hadden het zó moeilijk, voor hen moest het allemaal zo normaal mogenlijk doorgaan.
Ze hebben het nog dagenlijks over je.
Maar na maanden.....na flink op mijn bek te zijn gegaan.....na gesprekken bij maatschappelijk werk......na héél veel verdriet......ben ik me weer gaan beseffen hoe verdomd goed ik het heb. Al die lieve mensen om me heen, familie, vrienden, collega's, óók jou collega's Huub, jou voetbal waar ik nog steeds kom......
Ik ga de draad weer oppakken. Ik ga weer leven.
Ik wil weer kunnen lachen. Het leven zal mij er verdomme niet onder krijgen.
Mijn aller aller liefste Huub, vergeten doe ik jou nooit, jij blijft altijd mijn allergrootste liefde, ik hou nog net zoveel van je als 5 jaar geleden en ik ben nog net zo verliefd op je.
Maar ik kan niet in het verleden blijven hangen want dan word ik gek. Ik moet en wil door. Ik ga schrijven, ik ga weer leren. Ik ga er wat van maken.
En ik hoop dat je naast me staat. Ik hou van jou Huub Nijkamp. Altijd. Bedankt voor alles wat je me geleerd en gegeven hebt. Je zal altijd bij me zijn.
Dit was mijn laatste log..............bedankt allemaal, voor de steun, de liefde, de reacties, de kracht om door te gaan.
Ik ga door.
Liefs van Monique.
FINITO.



 
eXTReMe Tracker