Eerst waren het dagen....toen weken....toen maanden, en nú.....

....nú al weer járen mijn allerliefste. 38 maanden is 3 jaar en 2 maanden. Lang...tóch? Of.....is het alsof het gisteren was? Voor mij wel. Ik kreeg vandaag een berichtje van een oud klasgenootje van je......hélemaal in shock. Via via was ze op de weblog terecht gekomen, wist nog van niets. Liet een berichtje achter op mijn hyves. Dat doet me dan wel super goed.
Misschien ga ik wel wat (hyves) kletsen met haar, verhalen horen over hoe jij was vroeger, hoe zij jou gekend en ervaren heeft.
Ik ben benieuwd.....nieuwe contacten zijn altijd welkom.

Er is zo veel gebeurd liefje....zoveel waar jij niet meer aan hebt kunnen deelnemen, waar jij niet meer bij kon zijn.
Ik kon me 3 jaar geleden niet voorstellen dat mijn leven dóór zou gaan.....maar dat gaat het, echt. Of je nu wilt, of niet.
Van ons Sri Lanka project weet je niets af...ik ga in januari al weer voor de tweede keer. Het is echt zó geweldig Huub. Wat zou jij dit ook gaaf gevonden hebben. Het belangeloos helpen van mensen die niets hebben. Gewoon kunnen zeggen.....'hier, alsjeblieft, dit is voor jullie, van ons.' De rijkdom die deze mensen uitstralen, juist doordat ze niets hebben, dóórdat ze alleen maar elkaar....en dus liefde en geluk hebben, hebben ze zo'n geweldige indruk op me gemaakt. Ik ben er een ander mens door geworden.

Ik ben met mijn broer en zusje naar Indonesië geweest....het land van mijn vader. Jij wist hoe hoog dat op mijn verlanglijstje stond....ik vond het moeilijk, de kinderen alleen thuis laten, zonder jou gaan...maar ik heb het wel gedaan.
Één van de eerste SMSjes die ik verzond vanuit Indonesië waren naar mijn vriendinnetje....dat het zó gaaf was, maar dat ik me zo hopeloos alleen en eenzaam voelde. Ik was mezelf soms echt kwijd.
Het was een geweldige ervaring, maar ook deze keer was er niet dé glans, die het zou moeten hebben. Ik was dan ook hemels dankbaar dat ik weer veilig thuis was...weer met twee pootjes op Hollandse bodem stond, weer gewoon naar mijn kinderen kon en weer 'gewoon' dicht bij jou kon zijn.
Twee aardbevingen hebben we meegemaakt, in Indonesië. Echt té bizar...de angst die ik voelde is niet te beschrijven. Ik kon alleen maar aan mijn kinderen denken, Kevin en Esmée...ze zijn al vader loos, nu ook nog een moeder die onder de puinhopen op Java ligt???? Ik heb gerend in mijn badjas, met mijn rugzak op naar de uitgang....weg wilde ik. Midden in de nacht. Ik wilde......ik wilde....naar jou, het liefste van alles. Jou armen om me heen. Maar dat kon echt niet hé. Nooit meer hé. Ik weet het inmiddels.

Ik was net 3 dagen thuis, vanuit Indonesië, toen is ons maatje Henry overleden, zo maar. Pats boem, geen aankondiging, tijdens zijn werk, in zijn vrachtwagen.
Nu al weer 8 weken geleden. Ik mis die mafketel als de pest.
Ik heb mijn stinkende best gedaan om zoveel mogelijk hulp te bieden...ik weet immers zó goed wat Marjan en Richard doormaken nu.
Het gevoel van intense pijn, leegte, gemis, het beste deel van jezelf is tenslotte geamputeerd.
Maar je kan hulp bieden zoveel je maar wilt, ze moeten het toch alleen doen.
Maar hij is bij je aangekomen, daar boven hé......en hij had de weekend boodschappen mee. Bier, zware shag, óók voor jou hoor. Dat je dat weet.............laat hij niet de voorraad alleen op maken, dan kom ik persoonlijk een voorraadje voor een jaar of wat brengen. Nee, ik geloof best dat jullie saampies, zéker nu met schaatsen op tv, lekker zitten te genieten van de slobbertjes en de rooksels.
En dan JOU Feyenoord.......even serieus Huub, hoevaak heb jij je al omgedraaid op je wolk? Maar, we blijven posi, we blijven moedig als legioen ons cluppie aanmoedigen. Elke zondag middag staat radio Rijnmond aan, de wedstrijden van Feyenoord worden hier fanatiek beluisterd. Zeker door je dochter en.....haar Gerrit. Wie Gerrit is????? Oh ja....dat heb je natuurlijk ook niet meer meegekregen. Hij is de vriend van Esmée, jou 'van Mafketelestijn.'
Hij is een lieverd, hij is goed voor haar. Je zou het geweldig hebben gevonden om met die gozer samen, eens lekker te bomen over voetbal, en Feyenoord in het bijzonder.
En die meid van je....ze is gewoon gelukkig.
Zat ze niet in de tweede van het VMBO, toen jij naar je andere wereld ging? Ze doet nu de opleiding Beveiliging. Elke maandag gaat ze strak in het pak, mét stropdas, naar school. Ze heeft al beveiligd bij Ijshokky wedstrijden, box gala's en bij onze eigen 'Furiade' in Maassluis was ze verkeersregelaar. Met haar handen omhoog en een bepaald teken wist ze elke automobilist te laten stoppen. Volwassen mannen die het tóch in hun hoofd halen om een sigaretje op te steken, dáár waar het niet mag, die weet ze naar buiten te krijgen...ze hebben ontzag voor haar strakke bekkie.
"ÉSMÉE....?????????????????? ''....vraag jij je nu af......já, Esmée. Stoer hé?
Als ik die meid zie......dan zie ik trekjes van jou.
Ze heeft weer een nieuw liedje in haar hyves staan......je weet wel, Racoon. We hoorden het altijd onderweg naar het ziekenhuis. Jij was zo vreselijk bang, moest altijd huilen als je het hoorde........' Voor mijn vader....' staat erboven. Voor jou dus.
Die mooie meid doet het zó goed. Echt een bikkeltje.

Dan Kevin. Nu alweer 22 jaar. Hij was 13 jaar toen jij bij ons kwam. Juist op het goede moment. Die knul zat helemaal overhoop met zichzelf en met het feit dat zijn 'vader' hem in de steek had gelaten.
Ik weet nog zo goed dat jij tegen mij zei....' zal ik met hem gaan praten?' Dat was na een vreselijke puberale uitlating van zijn kant, en een overspannen moeder toestand van mijn kant.
Hij wilde geen nieuw vriendje voor zijn mama, hij wilde geen nieuwe vader figuur in huis. Hij verzette zich tegen alles wat zijn veilige wereldje kon doorbreken. Jij was stik nerveus om met hem te gaan praten, je was tenslotte ook pas 27 jaar, geen kinderen gewend. En echt net een relatie met zijn moeder.
Ik hield mijn hart vast. Maar je bent meer dan een uur in zijn kamertje geweest, jullie kwamen eruit als vrienden. Jullie begrepen elkaar.
Na die avond had Kevin zoiets van....'kom niet aan Huub......'. Jij werd zijn álles. Je werd de pa, waar hij zo naar verlangde.
Inmiddels zit Kevin in zijn laatste jaar aan het Grafisch Lyceum.....hij heeft er bijna 7 jaar!!!!! studeren opzitten nu. Dat geloof je toch niet????
De eerste 3 jaar daar, rondde hij af met geweldige cijfers, en een prachtig diploma.Jij was daar nog net bij.
Hij kwam op ons af lopen en ik...als moeder...had mijn armen al open. Maar hij dook in jou armen. EN wat zei hij????.....'Ik heb alles aan jou te danken, Huub.' 'Welnee joh,' zei jij....' je hebt het allemaal zelf gedaan.' ' Dat is niet waar, zonder jou, had ik het nooit gekund,' zei hij.
Ik stond alleen maar te janken. Ik was zo trots, op hem, op jou, op zusje die met de bloemen klaar stond......een jankende moeder. We waren echt een gezin.
En het was ook zo....als Kevin een zware toets had, wiskunde bijv, dan zette jij je wekker op 06.00 uur. Hij moest dat dan ook. Samen slobberde jullie een pot koffie (of 3) leeg.......en hij begréép het. Hij snapte, hij zag het. Jij leerde hem......jij was zijn mentor.
Na de eerste 3 jaar is hij verder gegaan.....en Kevin gaat na dit jaar de wereld verbazen. Hij gaat mooie dingen doen.
Het is met onze (soms zo moeilijke)zoon helemaal goed gekomen.
Hij mist je misschien nog wel het meeste van ons allemaal. Esmée en ik, wij zijn echt vriendinnetjes. Doen 'meiden' dingen samen. We kunnen samen een wijntje drinken ( ja echt Huub, ook zij is aan de drank, heeft ze echt van jou hoor ;-))
Kevin zit altijd maar tussen de meiden.....heeft soms zó'n behoefte aan een echte vént aan tafel, een vaderfiguur waar hij mee kan bomen over dingen die vrouwen totaal niet snappen.
Maar ook al snap ik hem niet altijd, hij mij niet, we houden van elkaar als de pestpokken.

En zo is er zoveel veranderd in die 3 jaar. Zo kom ik bijv. niet meer bij MSV. Sorry, ik hoop dat je het begrijpt. Dat hele gedoe om die ' Huub Nijkamp Bokaal' heeft mij zo veel verdriet gedaan.
Maar het is goed zo.
Je jongste zusje is in het huwelijksbootje gestapt ( oké, geregistreerd partnerschap....is hetzelfde, tóch?).....je hebt 3 prachtige neefjes, al je vrienden hebben kinderen. We gaan nog steeds naar café Nol. Veel veranderd....veel gaat nog net zo door. En sommige dingen zijn niet meer, helaas.

Ik ben gelukkig nu....ik mis je elke dag, je bent nog steeds ( zal je altijd blijven) mijn man, mijn grote liefde, mijn alles op de wereld....én... mijn alles, zelfs nu je er niet meer bent.
Jij hebt mij gemaakt tot wie ik nu ben.

Waarom ik zo laat nog zit te tikken? Ik had een bestuursvergadering, ik ben daar toch mee doorgegaan. En nu vind ik het hartstikke leuk. Heeft ook moeten groeien.
En toen ik thuis kwam.........had ik je zoveel te vertellen, maar je was er niet. Dan maar een een blogje hé, lieverd.

Ik hou van jou Huub Nijkamp. Deze maand is het 8 jaar geleden dat wij elkaar leerden kennen....na een kwartiertje chatten had ik al het gevoel dat er iets héél erg speciaals gebeurde.
Ik heb je maar 5 jaar in mijn leven en mijn wereld gehad....maar het waren de mooiste jaren die ik ooit heb mogen beleven. En het zal ook nooit meer zo mooi worden.
Ik teer lekker op wat ooit was.........totaal geen behoefte aan veranderingen of vernieuwing. Daar is geen plaats voor.

Want jij staat altijd op nummer één.

Alles is liefde....voor iemand zoals jij.