Dat was weer een weekend.

Vrijdag ben ik weer ''gewoon''gaan werken. Ik had zoiets van....kómop zeg, gewoon doen en we zien wel. Donderdag is de huisarts nog bij me langs geweest en hij vertelde dat hij nog een gesprekje met dokter Bot had gehad.....ik was toch wel erg dapper enzo geweest en ik moest niet vergeten dat vanaf het moment dat we te horen kregen dat Huub kanker had ons leven op zijn kop stond.
Vanaf het moment dat het echt slechter ging met Huub en met name de laatste zware periode ben ik op de automatische piloot gegaan en heb ik voor 200% mijn energie gegeven. Ik was dan ook altijd maar bezig om anderen te troosten en te verzorgen, Huub , kids , huishouden , werk , visite , hollen , rennen ,vliegen....de Overleef Modus dus.
En dat ik er nu dus aan toe moet geven dat alles eruit komt en eruit MOET, anders krijg ik last van instortingsgevaar. Ikke? Altijd sterk toch? Maar het gaat allemaal ff niet nee, dokter. dat had ie al wel door zei hij. Of ik wel redelijk slaap.....nou nee, niet echt goed. Ik heb dus nu héérlijke pilletjes gekregen en ik moet zeggen dat ik een paar nachten súper geslapen heb.
Donderdagnacht dus ook....vandaar dat ik weer ben gaan werken. Huub gaf niet op....stortte niet in....was sterk en zou iedereen wel eens een poepie laten ruiken. Nou, ik ook hoor Huub.
Ik ga niet zomaar met een gevarendriehoek met instortingsgevaar boven mijn hoofd lopen.

Ik heb de dokter wel moeten beloven dat ik de komende tijd precies doe waar ik zin in heb en dat ik precies níet doe waar ik geen zin in heb.
Zaterdag naar Esmée wezen kijken, ze voetbalde thuis en heeft héérlijk verloren maar ''Mam....zag je mijn mooie mooves nog?'' Ja hoor meisje, ik ben trots op je en dat zou Huub ook zijn. Huub vond altijd dat ze een goed schot in haar pootjes had en daar is ze nu nog trots op.

De rest van de zaterdag poetsen boenen boodschap enz. 's-Avonds met Ed en Yvonne en half MSV naar Adje van Opstal in Maasland geweest. Weer eens uit. Héél veel bekenden gezien. Er is ook heel wat afgezoend. Iedereen blij om me weer eens te zien....leuk, doet je goed.

Ik had me ook voorgenomen om er maar van te genieten en dat is best gelukt. Is ook niet zo moeilijk met feestbeesten als Robbert en Shirly erbij.
Totdat Adje zong...''Als de nacht verdwijnt en de zon weer schijnt, als ik jou zo zie klinkt een symfonie....'' en iedereen stond uit volle borst mee te brullen, ach ja, toen kon je me even opvegen. Janken in de vensterbank. Gelukkig had Von zakdoekjes bij zich.

Zondag werd de verjaardag van neefje Joris gevierd en het was mijn plan om daar naartoe te gaan. Maar zondag voelde als een redelijke ''off-day''. Ben dus ook maar thuis gebleven. Ik kom snel naar Amsterdam hoor, fijn om jullie weer eens te zien en de kids te knuffelen, maar de zondag moet eerst even wat beter gaan voelen.

Esmée had een feestje van trainer Piet en Kevin was ook de hort op dus ik heb de hele zondag op de bank gehangen. had wel een lekker boek. De Weduwnaar van Kluun. Erg herkenbaar allemaal en dat in combinatie met een DVD van Therese van ons trouwen, was het een lekkere lange jank zondag. Maar ik laat het maar over me heen komen. Wel extra fijn als de kinderen dan weer thuiskomen.

Ben weer even naar de begraafplaats geweest en heb verse roosjes neergezet en een kaarsje aangestoken. Van de week ga ik het grafmonument uitzoeken. Ik kreeg een gedichtje van Annemiek en dat vond ik erg mooi, ik deel het even met jullie,

Ze zijn ons maar geleend
de vele mooie dingen
die lief, vertrouwd en veilig
ons dagelijks omringen.

Het is ons maar geleend
gezondheid, welvaart, leven
en wij pakken het aan
al is het ons gegeven.

Het is ons maar geleend
geld waarvoor wij sparen
alles, wat we beminnen
alles, wat we bewaren.

Ze zijn ons maar geleend
de vele aardse dingen
ons onbetwistbaar eigendom
zijn de herinneringen.

Mooi hé? Liefs van Monique.

25 oktober 2001....Hoe het allemaal begon.

Het is vandaag precies 5 jaar geleden dat Huub en ik elkaar leerden kennen. Zelfs het tijdstip klopt. 22.30 uur.
Ik was al bijna een jaar alleen met de kinderen, ik was winkelbegeleidster van 17 bakkerszaken en had net een p.c. Heerlijk was dat, 's-avonds had ik wat admin.werk te doen op de p.c. en daarna een beetje chatten en het net afstruinen.
Ik weet nog dat ik net dacht.....ik stop ermee, ik ga lekker mijn bedje in. Er was niks te beleven op het net en mijn wekkertje stond elke morgen op 6 uur. Ik wilde nét mijn p.c. afsluiten toen mijn naam (Morena) aangeklikt werd door ene Kevin die tegen mij zei: ''Wat een mooie naam heb jij''. Ik moest lachen en tikte terug: ''dank je, jij ook''. Zoonlief heet tenslotte Kevin. Maar dat was dus Huub.Hij had de nickname Kevin gekozen omdat hij dat toevallig een mooie naam vond.
We kletsten wat en ik besloot om nog één wijntje te nemen en dan toch echt mijn bedje in te duiken. Nou da's dus niet gelukt. Dat ene wijntje werd een fles en 's-morgens om half 5 ging ik naar bed. We hebben de hele nacht zitten kletsen en tikken.
Pijnlijk moment toen om 6 uur de wekker afliep. Vanaf dat moment hebben we alleen nog maar hele avonden en nachten zitten tikken. Over alles konden we praten. Het klikte gewoon.

Na ruim een week zijn we gaan bellen. De telefoon rekeningen knalde de pan uit. Wat hebben we veel gepraat. Maar we zaten met alles op één lijn. Ik vond hem erg leuk en ik had het gevoel dat ik verliefd aan het worden was.
Hij voelde precies hetzelfde zei hij. Één klein probleempje.......ik was wel 9 jaar ouder. van het begin af aan heeft Huub me verteld dat hij op mij viel en niet op mijn leeftijd. Leeftijd is maar een getalletje zei hij dan. Ik heb hem nog wel een paar keer gevraagd of hij niet beter op zoek kon gaan naar een meisje van zijn eigen leeftijd maar dan verklaarde hij me voor gek.

Na 3 weken (15 november) hadden we ons eerste afspraakje. Huub zou naar Maassluis komen en we zouden ergens een hapje gaan eten. 180 kilometer rijden voor een meisje en een hapje eten....dús!
Wat was ik zenuwachtig die avond. Ik kon niet geloven dat ik hem ook echt ging ontmoeten en ik was ook wel een beetje bang dat hij op het laatste moment zou afhaken. Maar neen....er werd beneden aangebeld en daar stond Huub. Of hij op het juiste adres was. Ja hoor, kom maar boven. En daar kwam hij aanlopen. Mijn knappe vriendje uit het oosten van het land. Wat was ik benieuwd of het ''life'' ook zou klikken.

Iemand die net zo zenuwachtig was als ik was Esmée. Ik had haar al veel verteld over Huub en ze vond het helemaal leuk dat mama verliefd was. Ze had hem zelfs al wel eens gesproken door de telefoon. Ze liep al in haar ochtendjasje om naar bed te gaan maar ze wilde hem perse ontmoeten.
Toen hij dan ook aan kwam lopen rende ze naar buiten naar Huub toe, ze pakte zijn hand en zei:'' Hallo, ik ben Esmée, kom maar dan breng ik je naar mama''.

En daar kwam mijn vriendje aanlopen met mijn meisje aan zijn hand. En of het klikte?
Hij is ''nooit'' meer weggegaan.

Morgen is het een maand geleden dat Huub overleed. En vandaag is het 5 jaar geleden dat we elkaar leerden kennen. Het botst allemaal weer lekker dus.

Ik neem dus nu maar een drankje op de afgelopen 5 jaar. Jij ook één Huub? Proost liefie.

( deze log is van gisteren maar weer niet doorgekomen, probeer het vandaag nog maar eens.)

Ik mis het zó.....!

Het is vandaag 4 weken geleden dat Huub overleed. Ál weer 4 weken geleden. Wat gaat de tijd toch snel. En aan de andere kant staat ie soms ook stil, dan heb ik het gevoel is het pás 4 weken geleden dat we dat allemaal hebben meegemaakt?
Van een gezonde, levenslustige Huub naar een in en in zieke, opgebrande Huub heeft soms voor mijn gevoel héél lang geduurd, maar dat was al met al maar 4 maanden. 4 maanden geleden zei de arts; Huub , als we niks doen krijg je 8 tot 12 maanden. Toen stortte mijn wereld in elkaar, toen dacht ik ......12 maanden, maar dat kan niet, want dan is hij er volgend jaar niet meer.
Als ik nu bedenk hoeveel er die maanden, weken, dagen gebeurde, hoe het elke dag veranderde en wat een puist energie en zorg in die dagen zat dan is het niet zo gek dat ik af en toe het gevoel heb dat het allemaal al weer zo'n tijd geleden is.

Maar als ik dan nu zijn schoenen nog gewoon onder de kapstok zie staan, zijn jas hangt er nog aan, zijn scheerspullen, luchtje en tandenborstel liggen nog in de badkamer en zijn pakken hangen nog in de kast dan kan hij voor mijn gevoel ieder moment binnen stappen en denk ik...... is het ál weer 4 weken geleden dat ik voor het laatst zijn deo'tje en zijn eau de toiletje rook???

Alsof het gisteren was......én alsof het een jaar geleden was. Maar wat is tijd...daar kom ik nu ook wel achter. Tijd is niks. Tijd is wat je doet met de dagen. Tijd vliegt en tijd staat stil.
Erg onwezelijk allemaal.

En dan vragen jullie je nu waarschijnlijk af wát doet zij hier nu???????? .........Ze zou toch stoppen met de weblog????????? Nou, ik mis het gewoon. Ik mis alles. Ik mis Huub, ik mis de drukte in huis, ik mis de telefoontjes, ik mis de kaarten, ik mis de aandacht, ik mis Huub, ik mis de zieke Huub, ik mis de verzorging, ik mis zijn liefde, ik mis de vader van mijn kinderen, ik mis het lachen, ik mis het samen koken, sport kijken, vrijen, knuffelen, samen naar bed en samen weer op. Ik mis Huub Huub Huub...................godsamme wat mis ik HUUUUUUUUUUUB!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Dus.....iedereen die niet wil weten hoe ik me voel, of hoe het met de kinderen gaat, wat wij doormaken nu Huub er niet meer is, hoe wij verder moeten met ons leven, wat wij ervan proberen te maken..........klik gerust weg.
Het wás Huub en Monique's weblog . Dat zal het nooit meer zijn, maar ik wil gewoon mijn verhaal erop kwijt. Ik weet me soms ook geen raad. Ik ben bijv. de week na de begravenis weer gaan werken. Dat zou goed voor mij zijn. Afleiding enzo, niet alleen thuis zijn, wat om handen hebben, mensen onder ogen komen, alles een plekje geven enz enz.

Totdat ik hoofdpijn kreeg, last van duizelingen, niet meer sliep. Toen ben ik naar de huisarts gegaan.......Dr. Bot.....de arts die Huub de laatste weken begeleid heeft. Hij heeft me onderzocht en ik ben zo gezond als een vis. Lichamelijk dan he. Geestelijk ben ik er iets beroerder aan toe. Ik heb volgens de arts last van stress, verdriet en opgekropte emoties.

Joh......waar zou dát nou vandaan komen? Nee hoor, geintje.....ik weet wel wat hij bedoelt. Ik knalde ook direkt in een tranendal bij hem. Hij is tóch de arts die Huub en mij de laatste weken heeft bijgestaan. Ik kreeg géén medicijnen, hoewel ik daar wel behoefte aan had, maar ik kreeg het advies om een poosje rust te nemen en alle emoties de vrije loop te laten.

Dat doe ik dus nu...... ik jank als het moet, ik ga naar Huub toe als het moet,
en als ik het gevoel heb dat ik hem mis en ik wil gaan dan pak ik de auto en neem ik kaarsen en bloemen mee en ga ik.Ik laat alles op zijn beloop. Als ik ergens geen zin in heb doe ik het ook niet. Ik ben de afgelopen weken regelmatig bij zijn graf geweest en dan kom ik helemaal tot rust. Gek hé, in huis loop je in cirkels maar eenmaal aan zijn graf kom je tot rust. Daar ligt hij......Dáár,.....in dat stukje grond ligt hij. Mijn hupie!!!!!

( Feyenoord heeft vét verloren van Ajax Huub, ik heb zitten kijken.......jij ook????)

Ik wou dat je bij ons was stuk.......je Mootje.

Voor de laatste keer.....

Lieve lieve allemaal, ik ga afscheid nemen van mijn kindje....de weblog.
Huub en Monique's weblog.

Ik ga een laatste stukje schrijven en dan zal ik het daarna alleen nog maar héél vaak lezen. Hij zal er altijd zijn, deze weblog. Hij kan altijd door iedereen gelezen blijven worden, maar er zal niks meer bijkomen.

En áls de log nog gelezen wordt, misschien wel door mensen die het moeilijk hebben, of die net zoals Huub getroffen worden door een vreselijke ziekte, die net zoals ik afscheid moeten nemen van een geliefde, dan hóóp ik dat er wat kracht uit geput kan worden.
Het heeft ons de kracht gegeven om door te gaan, en als er ook maar één persoon zou zijn die kracht krijgt door Huub en Monique's weblog, dan is het niet voor niks geweest.

Het is nu alweer een week geleden dat we met zijn allen Huub naar zijn laatste plekje hebben gebracht. Wat een prachtige dag was het. Ruim 350 man hebben zijn laatste gang gevolgd. Ál die bloemen, ál die verslagen gezichten. Er zijn prachtige woorden gesproken, Huub's favoriete muziek is gespeeld, en daarna stonden we in de zon om zijn graf.

En toen was er alleen nog maar stilte. Knetterharde stilte. Hij is er écht niet meer he.....hebben we vandeweek al zovaak tegen elkaar gezegd, Kevin en Esmée en ik. Nee, hij is er echt niet meer.
En het is zo raar dat de hele wereld gewoon doordraait. We gaan weer ''gewoon''naar bed, staan weer ''gewoon'' op, eten, drinken, doen boodschappen, kids weer naar school en ik heb weer gewerkt vrijdag. Ik werd gék thuis.
Niks meer om voor te zorgen, om mee te kletsen, te lachen, te huilen of zorgen te delen. Mijn maatje, mannetje, mafketel is echt hartstikke weg.
En Kevin en Esmée zijn lief. Het is nu Furiade in Maassluis en ze hebben alletwee gevraagd of ze thuis moesten blijven. Ze vonden het zo zielig voor me dat ik dan alleen thuis zou zijn. Maar daar moet ik toch doorheen. En ze moeten lekker hun gang gaan. Is ook weer goed voor ze.

Kevin vroeg vanavond....Mama, ben je eenzaam? Nee....ik ben niet eenzaam, ik heb een hoop moois om op terug te kijken, en een hoop super lieve mensen om me heen,maar ik ben wel verdomd alleen. En dat doet pijn.

Lieve Huub, ik mis je zo vreselijk. Ik zal je nooit vergeten, altijd van je houden, ik zal knokken maar nu wel zonder jou.
Jij zei altijd tegen mij....Tu y yo, siempre juntos. In mijn hart zijn wij siempre juntos.

Dag lieve allemaal, bedankt voor het zo massaal bezoeken van deze weblog.......
Liefs van Monique.

Finito........