Eerst waren het dagen....toen weken....toen maanden, en nú.....

....nú al weer járen mijn allerliefste. 38 maanden is 3 jaar en 2 maanden. Lang...tóch? Of.....is het alsof het gisteren was? Voor mij wel. Ik kreeg vandaag een berichtje van een oud klasgenootje van je......hélemaal in shock. Via via was ze op de weblog terecht gekomen, wist nog van niets. Liet een berichtje achter op mijn hyves. Dat doet me dan wel super goed.
Misschien ga ik wel wat (hyves) kletsen met haar, verhalen horen over hoe jij was vroeger, hoe zij jou gekend en ervaren heeft.
Ik ben benieuwd.....nieuwe contacten zijn altijd welkom.

Er is zo veel gebeurd liefje....zoveel waar jij niet meer aan hebt kunnen deelnemen, waar jij niet meer bij kon zijn.
Ik kon me 3 jaar geleden niet voorstellen dat mijn leven dóór zou gaan.....maar dat gaat het, echt. Of je nu wilt, of niet.
Van ons Sri Lanka project weet je niets af...ik ga in januari al weer voor de tweede keer. Het is echt zó geweldig Huub. Wat zou jij dit ook gaaf gevonden hebben. Het belangeloos helpen van mensen die niets hebben. Gewoon kunnen zeggen.....'hier, alsjeblieft, dit is voor jullie, van ons.' De rijkdom die deze mensen uitstralen, juist doordat ze niets hebben, dóórdat ze alleen maar elkaar....en dus liefde en geluk hebben, hebben ze zo'n geweldige indruk op me gemaakt. Ik ben er een ander mens door geworden.

Ik ben met mijn broer en zusje naar Indonesië geweest....het land van mijn vader. Jij wist hoe hoog dat op mijn verlanglijstje stond....ik vond het moeilijk, de kinderen alleen thuis laten, zonder jou gaan...maar ik heb het wel gedaan.
Één van de eerste SMSjes die ik verzond vanuit Indonesië waren naar mijn vriendinnetje....dat het zó gaaf was, maar dat ik me zo hopeloos alleen en eenzaam voelde. Ik was mezelf soms echt kwijd.
Het was een geweldige ervaring, maar ook deze keer was er niet dé glans, die het zou moeten hebben. Ik was dan ook hemels dankbaar dat ik weer veilig thuis was...weer met twee pootjes op Hollandse bodem stond, weer gewoon naar mijn kinderen kon en weer 'gewoon' dicht bij jou kon zijn.
Twee aardbevingen hebben we meegemaakt, in Indonesië. Echt té bizar...de angst die ik voelde is niet te beschrijven. Ik kon alleen maar aan mijn kinderen denken, Kevin en Esmée...ze zijn al vader loos, nu ook nog een moeder die onder de puinhopen op Java ligt???? Ik heb gerend in mijn badjas, met mijn rugzak op naar de uitgang....weg wilde ik. Midden in de nacht. Ik wilde......ik wilde....naar jou, het liefste van alles. Jou armen om me heen. Maar dat kon echt niet hé. Nooit meer hé. Ik weet het inmiddels.

Ik was net 3 dagen thuis, vanuit Indonesië, toen is ons maatje Henry overleden, zo maar. Pats boem, geen aankondiging, tijdens zijn werk, in zijn vrachtwagen.
Nu al weer 8 weken geleden. Ik mis die mafketel als de pest.
Ik heb mijn stinkende best gedaan om zoveel mogelijk hulp te bieden...ik weet immers zó goed wat Marjan en Richard doormaken nu.
Het gevoel van intense pijn, leegte, gemis, het beste deel van jezelf is tenslotte geamputeerd.
Maar je kan hulp bieden zoveel je maar wilt, ze moeten het toch alleen doen.
Maar hij is bij je aangekomen, daar boven hé......en hij had de weekend boodschappen mee. Bier, zware shag, óók voor jou hoor. Dat je dat weet.............laat hij niet de voorraad alleen op maken, dan kom ik persoonlijk een voorraadje voor een jaar of wat brengen. Nee, ik geloof best dat jullie saampies, zéker nu met schaatsen op tv, lekker zitten te genieten van de slobbertjes en de rooksels.
En dan JOU Feyenoord.......even serieus Huub, hoevaak heb jij je al omgedraaid op je wolk? Maar, we blijven posi, we blijven moedig als legioen ons cluppie aanmoedigen. Elke zondag middag staat radio Rijnmond aan, de wedstrijden van Feyenoord worden hier fanatiek beluisterd. Zeker door je dochter en.....haar Gerrit. Wie Gerrit is????? Oh ja....dat heb je natuurlijk ook niet meer meegekregen. Hij is de vriend van Esmée, jou 'van Mafketelestijn.'
Hij is een lieverd, hij is goed voor haar. Je zou het geweldig hebben gevonden om met die gozer samen, eens lekker te bomen over voetbal, en Feyenoord in het bijzonder.
En die meid van je....ze is gewoon gelukkig.
Zat ze niet in de tweede van het VMBO, toen jij naar je andere wereld ging? Ze doet nu de opleiding Beveiliging. Elke maandag gaat ze strak in het pak, mét stropdas, naar school. Ze heeft al beveiligd bij Ijshokky wedstrijden, box gala's en bij onze eigen 'Furiade' in Maassluis was ze verkeersregelaar. Met haar handen omhoog en een bepaald teken wist ze elke automobilist te laten stoppen. Volwassen mannen die het tóch in hun hoofd halen om een sigaretje op te steken, dáár waar het niet mag, die weet ze naar buiten te krijgen...ze hebben ontzag voor haar strakke bekkie.
"ÉSMÉE....?????????????????? ''....vraag jij je nu af......já, Esmée. Stoer hé?
Als ik die meid zie......dan zie ik trekjes van jou.
Ze heeft weer een nieuw liedje in haar hyves staan......je weet wel, Racoon. We hoorden het altijd onderweg naar het ziekenhuis. Jij was zo vreselijk bang, moest altijd huilen als je het hoorde........' Voor mijn vader....' staat erboven. Voor jou dus.
Die mooie meid doet het zó goed. Echt een bikkeltje.

Dan Kevin. Nu alweer 22 jaar. Hij was 13 jaar toen jij bij ons kwam. Juist op het goede moment. Die knul zat helemaal overhoop met zichzelf en met het feit dat zijn 'vader' hem in de steek had gelaten.
Ik weet nog zo goed dat jij tegen mij zei....' zal ik met hem gaan praten?' Dat was na een vreselijke puberale uitlating van zijn kant, en een overspannen moeder toestand van mijn kant.
Hij wilde geen nieuw vriendje voor zijn mama, hij wilde geen nieuwe vader figuur in huis. Hij verzette zich tegen alles wat zijn veilige wereldje kon doorbreken. Jij was stik nerveus om met hem te gaan praten, je was tenslotte ook pas 27 jaar, geen kinderen gewend. En echt net een relatie met zijn moeder.
Ik hield mijn hart vast. Maar je bent meer dan een uur in zijn kamertje geweest, jullie kwamen eruit als vrienden. Jullie begrepen elkaar.
Na die avond had Kevin zoiets van....'kom niet aan Huub......'. Jij werd zijn álles. Je werd de pa, waar hij zo naar verlangde.
Inmiddels zit Kevin in zijn laatste jaar aan het Grafisch Lyceum.....hij heeft er bijna 7 jaar!!!!! studeren opzitten nu. Dat geloof je toch niet????
De eerste 3 jaar daar, rondde hij af met geweldige cijfers, en een prachtig diploma.Jij was daar nog net bij.
Hij kwam op ons af lopen en ik...als moeder...had mijn armen al open. Maar hij dook in jou armen. EN wat zei hij????.....'Ik heb alles aan jou te danken, Huub.' 'Welnee joh,' zei jij....' je hebt het allemaal zelf gedaan.' ' Dat is niet waar, zonder jou, had ik het nooit gekund,' zei hij.
Ik stond alleen maar te janken. Ik was zo trots, op hem, op jou, op zusje die met de bloemen klaar stond......een jankende moeder. We waren echt een gezin.
En het was ook zo....als Kevin een zware toets had, wiskunde bijv, dan zette jij je wekker op 06.00 uur. Hij moest dat dan ook. Samen slobberde jullie een pot koffie (of 3) leeg.......en hij begréép het. Hij snapte, hij zag het. Jij leerde hem......jij was zijn mentor.
Na de eerste 3 jaar is hij verder gegaan.....en Kevin gaat na dit jaar de wereld verbazen. Hij gaat mooie dingen doen.
Het is met onze (soms zo moeilijke)zoon helemaal goed gekomen.
Hij mist je misschien nog wel het meeste van ons allemaal. Esmée en ik, wij zijn echt vriendinnetjes. Doen 'meiden' dingen samen. We kunnen samen een wijntje drinken ( ja echt Huub, ook zij is aan de drank, heeft ze echt van jou hoor ;-))
Kevin zit altijd maar tussen de meiden.....heeft soms zó'n behoefte aan een echte vént aan tafel, een vaderfiguur waar hij mee kan bomen over dingen die vrouwen totaal niet snappen.
Maar ook al snap ik hem niet altijd, hij mij niet, we houden van elkaar als de pestpokken.

En zo is er zoveel veranderd in die 3 jaar. Zo kom ik bijv. niet meer bij MSV. Sorry, ik hoop dat je het begrijpt. Dat hele gedoe om die ' Huub Nijkamp Bokaal' heeft mij zo veel verdriet gedaan.
Maar het is goed zo.
Je jongste zusje is in het huwelijksbootje gestapt ( oké, geregistreerd partnerschap....is hetzelfde, tóch?).....je hebt 3 prachtige neefjes, al je vrienden hebben kinderen. We gaan nog steeds naar café Nol. Veel veranderd....veel gaat nog net zo door. En sommige dingen zijn niet meer, helaas.

Ik ben gelukkig nu....ik mis je elke dag, je bent nog steeds ( zal je altijd blijven) mijn man, mijn grote liefde, mijn alles op de wereld....én... mijn alles, zelfs nu je er niet meer bent.
Jij hebt mij gemaakt tot wie ik nu ben.

Waarom ik zo laat nog zit te tikken? Ik had een bestuursvergadering, ik ben daar toch mee doorgegaan. En nu vind ik het hartstikke leuk. Heeft ook moeten groeien.
En toen ik thuis kwam.........had ik je zoveel te vertellen, maar je was er niet. Dan maar een een blogje hé, lieverd.

Ik hou van jou Huub Nijkamp. Deze maand is het 8 jaar geleden dat wij elkaar leerden kennen....na een kwartiertje chatten had ik al het gevoel dat er iets héél erg speciaals gebeurde.
Ik heb je maar 5 jaar in mijn leven en mijn wereld gehad....maar het waren de mooiste jaren die ik ooit heb mogen beleven. En het zal ook nooit meer zo mooi worden.
Ik teer lekker op wat ooit was.........totaal geen behoefte aan veranderingen of vernieuwing. Daar is geen plaats voor.

Want jij staat altijd op nummer één.

Alles is liefde....voor iemand zoals jij.

Twee en een half jaar.....

God......wat vliegt de tijd voorbij. Waar blijven de jaren, de maanden, de weken, de dagen en de uren?
Al weer twee en een half jaar ben jij niet meer bij ons.....het is als gisteren dat je hier nog gewoon rond liep.....je werk deed.....je grapjes maakte.....van ons hield.....voor ons kookte.....de kinderen hielp met huiswerk.....met mij knuffelde.....me vertelde dat 'alles goed zou komen'.....mijn kacheltje was in bed als ik koude voeten had.....met je armen om me heen lag.....elke week een wedstrijd speelde in het tweede.....samen met mij en een fles rode wijn en een zak borrelnoten tot 's morgens vroeg lag te rollen in bed van de lol.....samen met mij kon janken omdat je te horen had gekregen dat je ongeneeslijk ziek was.....samen met mij bijna elke dag kind aan huis was in het ziekenhuis.....je de ene chemo na de andere kreeg.....je een bestralingsmasker aangemeten kreeg.....je zieker en zieker werd.....we nog zó veel gedeeld hebben samen.....je uiteindelijk de strijd moest opgeven.....en we je uiteindelijk naar je laatste rust plaats moesten brengen.
Het lijkt als gisteren dat we elkaar voor de eerste keer 'spraken'......op internet welliswaar.....maar we wisten allebei gelijk dat we met elkaar verder wilden.....de eerste keer dat we elkaar ontmoette.....de eerste keer dat we elkaar in de ogen keken.....de eerste keer dat we kusten.....de eerste keer.....de eerste keer dat we allebei het gevoel hadden dat ons leven begon.
Wat waren we gelukkig hé? Wat hebben we genoten. Wat waren we maatjes.

Het is als gisteren.....het IS gisteren.....dat ik nieuwe bloemen ben gaan zetten op je plekje, kaarsjes heb aangestoken, samen ' met jou' een sigaretje heb gerookt, het is als gisteren dat ik om je heb gehuild........het WAS gisteren.
Ik mis je zó vreselijk, mijn alles. En dat wil ik lekker laten zo. Jij bent nog steeds mijn man en ik ben nog steeds getrouwd met jou.
En het is goed zo. Ik denk aan jou, ik mis jou, ik hou van jou.....jij en ik horen bij elkaar. Jij bent mijn allerliefste Huub.....jij bent mijn alles en mijn schat.
En wát er ook gebeurt.....jij bent altijd bij mij.....en ik bij jou, oké?

Tu y yo......siempre juntos.

Ik mis je.......

Ik mis je......

Ik mis het geluid van je lach,

ik mis je van dag tot dag.

Ik mis de dingen die wij samen deden,

ik mis de kleine ruzies die wij hadden, met of zonder reden.

Ik mis je steun in mijn dagelijks leven,

ik mis de liefde die je mij hebt gegeven.

Het leven is soms zo oneerlijk,

we hadden samen langer verdiend....

...het meest van alles mis ik mijn

vriend.

We maken de borst maar weer nat.

Na de uitspraak in januari door het Medisch Tuchtcollege had ik met de advocaat afgesproken om minstens 6 weken rust in acht te nemen....om alles even te laten bezinken en om rustig over alles na te kunnen denken. Binnen die 6 weken had de huisarts ook in hoger beroep kunnen gaan maar dat heeft hij niet gedaan. Erg verstandig.

De advocaat had me na de uitspraak gevraagd om met hem samen verder te gaan in deze zaak om de leugenachtigheid en het plegen van meineed van de huisarts aan te pakken. De leugens kwamen tenslotte tijdens het proces aan het licht en dat kan dan niet in het proces meegenomen worden.
De aanklacht wordt behandelt zoals het is ingediend, en alles wat daar eventueel bijkomt, daar zal je dan een nieuwe aanklacht over in moeten dienen.
Nét na de uitslag zat ik in een soort van overwinnings roes (how bizar) en vond ik alles best. Ga maar door......túúrlijk, ik vind alles best......alles best.
Maar na een paar dagen dacht ik daar heel anders over. Ik kreeg even een tikkie in het nekje....de welbekende mokerslag. Sjezus....wat ben ik er ziek van geweest zeg. Ik sliep slecht, droomde over artsen met héle enge lachende gezichten en alle soorten van emoties wisselden elkaar in rap tempo af.
Ik reed een keer in mijn auto langs de praktijk waar de huisarts nog werkzaam is en ik heb zitten schreeuwen achter het stuur. Met de tranen over mijn wangen:''klootzak, vuile klootzak...''
Niet netjes, ik weet het, maar het luchtte wel even op. En ach, de ramen waren gesloten en de muziek stond nog harden dan mijn gebrul, dus niemand heeft me gehoord. Ik heb die man lekker in mezelf verrot gescholden.
Ik kwam er wel achter dat de hele rechtzaak en de uitspraak meer met me hadden gedaan dan ik van te voren voor mogelijk had gehouden.
Ik besloot dus om niet door te gaan met de zaak. Óók op goedbedoeld advies van anderen......''laat het toch lekker rusten Mo......die man heeft zijn straf toch gekregen?.......focus je nu maar weer op de toekomst......logisch dat de advocaat door wil, daar verdient hij zijn geld mee.....'' enz enz.

Ik vertelde dit alles aan de advocaat en toen stelde hij dus de 6 weken rust voor. Na die weken zou hij contact met me opnemen om te horen of ik er nog nét zo over dacht.Er verstreek nog wat meer tijd en uiteindelijk kwam het mail contact weer op gang. Lange brieven van zijn kant en mailtjes terug van mijn kant.
Ik vertelde hem dat het hele idee me ''naar de strot greep'' en dat ik als de dood was om weer in die hele malle molen te duiken.
De volgende dag belde hij me op en vroeg me uit te leggen hoe ik me precies voelde en wáár ik nou precies zo tegenop zag. Dat heb ik gedaan en hij heeft geduldig geluisterd.
Ik vroeg hem om me nu duidelijk uit te leggen hoe hij denkt dat het hele proces zal gaan lopen áls we door zouden gaan en wat zijn drijfveer is om het zo door te willen zetten.
En dat heeft hij gedaan........

Hij vertelde.....''Monique'' zei hij...''ik doe dit soort zaken al járen. En in al die jaren ben ik er wel achter gekomen dat artsen liegen en bedriegen dáár waar mogelijk is om hun eigen 'haggie' te redden. Héél vaak had ik dóór in een zaak dat er gelogen werd, maar het werd altijd zó aangepakt dat ik het nooit hard kon maken. In de zaak van Huub heeft de huisarts de fout gemaakt om in Rotterdam een héél ander verhaal te vertellen dan in Den Haag. Leugens en meineed zijn daardoor bewezen, staan zwart op wit. Ik denk dan ook dat het Medisch Tuchtcollege hem daardoor een berisping heeft opgelegd. Daar hebben ze ook de stukken naast elkaar gelegd en gezien wat voor een troep deze man ervan gemaakt heeft. Alleen konden ze daar verder niet op in gaan.
Voor de eerste keer kan ik dus met 100% zekerheid leugenachtigheid aantonen. En dat wil ik doen om drie redenen.....1, de schade die hij er Huub mee aangedaan heeft. Huub heeft tenslotte tot op het laatste moment gedacht dat als de huisarts anders gehandeld had hij langer geleefd zou hebben. En in plaats van profesioneel handelen heeft de huisarts het afgedaan als een belachelijke vertoning en zelfs Huub als leugenaar neergezet. 2, de energie die jij er in hebt moeten steken terwijl je in een rouw proces zat, de leugens die hij je vertelde over je man alleen maar om zichzelf schoon te praten. En 3, deze zaak is van een veel hoger maatschappelijk belang. Dit gaat heel medisch Nederland aan. Dit mag nooit meer gebeuren en dit is mijn kans om dat aan te tonen.''

Hij zet de hele zaak in gang en ik zal er weinig bemoeienis mee hebben. Ik hoef me geen zorgen te maken dat ik weer elke keer voor rechters het hele verhaal moet vertellen want daar gaat het nu niet meer om. Artsen moeten en mogen nooit liegen en bedriegen en dat heeft deze man voor volle 100% wel gedaan en dat staat zwart op wit.

Wauw....het was een lang gesprek en er werd me heel wat duidelijk. Ik moest een beslissing nemen, want zonder mijn toestemming kan hij er niet mee doorgaan. Tsja.......is niet zo moeilijk meer he?

We gaan door.

Het Recht zal zegenvieren.......

16 september 2005.

Een paar kleine stukjes uit de lange brief die Huub naar de advocaat schreef. In eerste instantie schreef hij deze brief uit frustratie, boosheid en verdriet. Toen de brief klaar was besloot hij hem op te sturen naar de Rechtsbijstandverzekeraar. Eerst heeft hij het hele verhaal verteld in deze brief over de moedervlek en hoe de huisarts gehandeld had, en uiteindelijk vervolgde Huub:

"......Vandaag kreeg ik de bevestiging dat het Melanoom inderdaad kwaadaardig is en dat er kwaadaardige uitzaaiingen zijn onder mijn armen. Godzijdank zijn andere organen vooralsnog niet aangetast. Wel zit er een 'verdachte' klier in mijn rechter lies, maar voorlopig is nog niet geconstateerd dat de kanker zich ook hier verspreid heeft.

Kortom, ik ben ernstig ziek. En een groot deel van deze ellende had voorkomen kunnen en moeten worden als mijn huisarts zijn werk zorgvuldig zou hebben gedaan. Natuurlijk zou dan ook het Melanoom operatief verwijderd hebben moeten worden. Maar de uitzaaiingen in beide armen zouden er niet zijn geweest en de kans op latere uitzaaiingen nihil.

Ik wil genoegdoening voor een aantal zaken. Vanzelfsprekend zou ik het liefst mijn gezondheid terug eisen, maar veel effect zou dit niet sorteren. En de angst waar ikzelf, mijn gezin en vele anderen in leven en zullen blijven leven is niet in geld uit te drukken.

Toch is het enige dat mij/ons rest genoegdoening voor een aantal zaken waarvoor de huisarts verantwoordelijk is en aansprakelijk. Ik kan het mij op dit moment echter niet veroorloven om hier mijn tijd en energie in te steken, omdat ik die nodig heb voor nog belangrijkere zaken.

Daarom wend ik mij tot u.

Terwijl ik deze brief terug lees, besef ik dat deze op u erg kil en zakelijk over kan komen. Ik hoop echter dat u zich realiseert dat deze is geschreven door een doodsbange echtgenoot en vader van 2 kinderen, die zich bedenkt dat hij niet weet of hij een toekomst heeft en doodsbang is voor zichzelf, maar meer nog voor geliefde achterblijvers. En dat tijdens het tikken ervan de nodige tranen naast het toetsenbord terecht kwamen.

Met vriendelijke groet,

Huub Nijkamp......... ''

28 maanden geleden las de advocaat Huub's brief en heeft zich erin vast gebeten. 12 maanden van het proces heeft Huub nog meegemaakt. De advocaat, een notaris en twee getuigen hebben zelfs naast een doodzieke Huub aan zijn bed gezeten om zijn verklaring voor ''later'' in een notariële acte te zetten.

Héél veel correspondentie volgde. De hoorzittingen, eerst in Rotterdam, later in het Paleis van Justitie in Den Haag.

Tenenkrommend heb ik aan moeten horen hoe de huisarts de éne leugen na de andere uit zijn mouw schudde.

Hij heeft zelfs verklaard dat als ''Nijkamp'' zelf wat zorgvuldiger gehandeld had, dat dat een hoop ellende bespaard zou hebben.

Nog nooit heb ik iemand zó zien konkelen en draaien en liegen, terwijl zijn eigen advocaat er verveeld bij zat.

Zó vaak heb ik willen roepen:''Klootzak, het gaat wel over mijn man hoor, die dood is''. Maar je moet ten aller tijden je mondje houden tijdens een rechtszitting.

De laatste keer in Den Haag kreeg ik wel het idee dat ze hem door hadden. Ze hebben hem onder vuur genomen tot hij zat te zweten als een otter. Hij kwam er niet meer uit en zijn leugens is hij nog maar eens bij gaan stellen. Weer kregen we een andere versie van het hele verhaal.

En gisteren was dan eindelijk de uitspraak. De advocaat had al verteld dat hij er niet naartoe zou gaan, hoeft niet en het heeft geen zin. Een uitspraak is een formaliteit die anderhalve minuut duurt en daarna sta je weer op de gang. Het maakt voor de uitspraak ook niets uit of je er wel of niet bent. En als ik wel wilde gaan was dat natuurlijk goed,dat moest ik zelf weten, maar ook dat hoefde niet.

Ik heb gisteren nog wel even getwijfeld.....zal ik wel of zal ik niet? Mijn zenuwen wonnen het en ik ben niet gegaan. Dan maar een dag later de uitslag horen. Die ene dag kan er ook nog wel bij.

Vanmorgen vroeg ging de telefoon. ''Met Monique''........''Monique, met Reinbout........ZE HEBBEN HEM BERISPT......., dat is uitzonderlijk, dat is echt uitzonderlijk''. Hij toeterde in mijn oor met 6000 decibel.

''Óké, we hebben dus gewonnen....wauw....te gek....dank je, dank je.....maarre, wat houdt een berisping dan precies in''?

De advocaat legde uit........50% van alle zaken voor het medisch tucht college wordt ongegrond verklaard en 50% wordt gegrond verklaard. Van die 50% gegronde zaken krijgt 90% een waarschuwing. En de aller ergste gevallen, dat is dus de resterende 10% krijgt een berisping. De rechter had de griffier zelfs laten bellen, omdat hij wel begreep dat het zo'n intense zaak was voor ons.

Een berisping is voor een arts héél erg. Ik zat te lachen en te snotteren tegelijk, de adrenaline spoot met 800 kilometer per uur door mijn aderen.

''We heben gewonnen, we hebben verdomme gewonnen''. En hij is hard aangepakt zeg. En dan het dubbele gevoel....kon Huub dit nog maar meemaken, maar als Huub dit mee zou maken dan zou deze zaak er niet geweest zijn.

En dan het besef....dat we nu zwart op wit hebben staan, uitgesproken door een Rechter van het Medisch Tucht College.....dat de huisarts fout is geweest. En dat als hij zorgvuldiger had gehandeld, Huub waarschijnlijk nog zou leven.

Oei, dat doet even afbreuk aan je feest gevoel. Lachen en janken gaan dan weer hand in hand.

Maar mijn God, zo nu en dan kan het Recht tóch zegenvieren. De advocaat gaat mij nu alle stukken toe sturen, dan kan ik het rustig doorlezen. Ik ben ook zo benieuwd waar ze hem nu precies op afrekenen.

Én de advocaat heeft me gevraagd of ik met hem verder wil in deze zaak. De zaak zoals Huub het begonnen is is nu klaar. Maar de advocaat wil de huisarts nu leugenachtigheid en meineed aan gaan rekenen.

Ik ga eerst morgen of overmorgen alle stukken maar eens lezen en dit even laten bezinken. En dan kijk ik wel verder.

Hupie, kanjer, je hebt gewonnen. Ik beloof je, ik neem morgen een pakje zware shag mee. Van dat niet-roken is niet zoveel gekomen de laatste dagen.

Feestdagen.

Alweer de laatste weken van het jaar. Wéér een jaar voorbij en ik vraag me af wat het komende jaar weer allemaal gaat brengen.
Wat gaan wij mensenkinderen in 2008 weer allemaal mee maken?

Bij iedereen zal inmiddels de kerst boom staan, de versieringen door het hele huis hangen, de kerst kaarten de deur uit zijn en de pakjes onder de boom liggen. De koelkasten zijn gevuld met overdadig kerst voedsel. Om over de speciale toetjes en drankjes nog maar te zwijgen. Alles om het maar zo leuk en gezellig mogelijk te maken.
Want dat hoort zo. Dat doet iedereen en wij dus ook. We geven elk jaar weer veel te veel geld uit aan dingen die er eigenlijk niet toe doen. Om maar het gevoel te hebben dat we ''gelukkig'' zijn.

Hoe komt het dan toch dat juist met de kerst mensen zich zo ongelukkig en gestrest voelen? Dat we gék worden van de druk die er de laatste dagen is omdat alles nog in huis ''moet'' komen? Waarom voelen mensen zich juist met deze mooie, warme, liefdevolle dagen voor de deur dan zo ongelukkig en alleen?

Ik denk dat we met kerst een beetje uit het oog verliezen waar het écht om draait, waar het écht om gaat.

Het gaat er niet om of je nog mooiere kerst ballen hebt dan vorig jaar, het gaat er niet om of er voldoende eten op tafel staat. Daar worden we niet gelukkiger van.

Het gaat erom dat we rust en vrede in ons hart voelen. Het gaat erom dat we er zijn voor elkaar, het hele jaar. Het gaat erom dat we een ander eens de hand pakken en zeggen......kom maar, ik ben er voor je en ik help je. Je kunt op mij rekenen want ik ben je vriend en ik wil er altijd voor je zijn. Het gaat erom dat we niet alleen maar nemen en zoveel mogelijk willen ''hebben'', maar dat we ook eens geven.
Zet je hart open voor anderen en stel je kwetsbaar op, wij mensenkinderen hebben elkaar zo hard nodig. Niet alleen met kerst.

Ik zie het feest van kerst niet meer als twee dagen van verplichte bezoekjes afleggen en zoveel mogelijk en zo duur mogelijk eten. Ik zie het feest van kerst als het feest van licht en hoop.
Ik zie het als een samenzijn met lieve mensen die dat licht en die hoop graag samen met me willen beleven.

Ik wens iedereen dan ook hele gelukkige kerst dagen toe. Ik wens iedereen licht en hoop in het hart. Hou elkaars hand vast en geef de hoop door aan elkaar.

Hou van elkaar.

Hele fijne kerstdagen allemaal en óp naar een hoopvol, liefdevol en gezond 2008.

Monique, blog - Hyves.nl: always in touch with your friends

Monique, blog - Hyves.nl: always in touch with your friends

Het blijft zo vertrouwd....

Het blijft zo vertrouwd om hier te zijn. En ik ben nu echt wel héél erg gestop he op onze weblog. Gestopt omdat dat volgens sommigen mensen ''beter'' was.....''je moet het toch een kéér afsluiten Mo''.
En gestopt omdat ik het zelf ''beter'' vond. Ik dacht dat ik mensen verveelde met mijn verhalen. Ik dacht ook dat ik na ''het eerste jaar'' niets meer te vertellen had.

Maar niets is minder waar. Zo heel af en toe had ik tóch de neiging tot schrijven en dat deed ik dan maar in de blog via Hyves.....en na gisteren....dé hoorzitting voor het medisch tuchtcollege....na het stukje dat ik daarover schreef, blijkt dat er een hele club mensen is die mij volgt....wáár ik ook schrijf.
Al die reacties die ik nu via Hyves krijg, tsja....het is gewoon geweldig.

Maar heel soms voel ik me dan wel eens schuldig tegenover mijn alerliefste weblog, die Huub en ik ooit gestart zijn. Ik had verdomme nooit moeten stoppen.

Daarom schrijf ik hier weer even een stukje....lezen doe ik het elke dag nog.

22 jan. 2008 zal ik hier in ieder geval nog wat plaatsen....dan is de uitspraak van het gerechtshof. En ik heb er al die 2 jaren over geschreven....dus de uitslag daarvan mag hier ook ....toch?

Dank.

Dank allemaal voor de bloemen, kaarten, sms'jes, telefoontjes en e-mail's die ik vandaag heb gekregen. En die Huub heeft gekregen.

10 voor 11, precies een jaar. Ik sluit af.

Dag weblog, je bent mijn steun geweest.



Laatste P.S.je van 28-09......Thomas is 27 sept. overleden aan de gevolgen van Melanoomkanker. Twee dagen ná hun trouwdag.

26-09-'06 26-09-'07

Vanmorgen liep ik met Lona langs de waterweg. Ik moest even uitwaaien en de regen op mijn gezicht voelen.

Onze trouwdag.....3 jaar.....de eerste trouwdag was Huub net geopereerd.....de tweede trouwdag lag hij op sterven.....en de derde.....ach, ik ging maar uitwaaien.

En het was zo bijzonder 3 jaar geleden. We trouwden op een bootje. De watergeus. En toen ik daar zo in gedachten verzonken liep vanmorgen hoorde ik achter me een zachtjes ''tsjoeketjoek''. Het was blauw met wit, een bootje met de naam De Watergeus. Ik heb het bootje met stomme verbazing na staan kijken.

Drie jaar heb ik het bootje niet gezien, nu loop ik daar op mijn trouwdag en het komt voorbij. Is dat toeval?

Het eerste jaar is voorbij. Volgens velen moet het dan makkelijker worden. Ik ga woensdag even vluchten.....even weg. Ik vind het namelijk nog steeds vreselijk. Ik mis hem meer dan ooit tevoren. Daarom nu al even dit stukje....

Lieve Huub.....dat ik van je hield heb ik altijd geweten, hoeveel ik van je hield daar ben ik het afgelopen jaar achter gekomen. Je weet pas wat ''nooit meer'' inhoud als het ook écht nooit meer is. En nooit meer is lang. Best héél erg lang.Nooit meer zorgt ervoor dat je dóór moet, ook al weet je soms niet hoe. Nooit meer sterkt je omdat je kinderen je zo nodig hebben. Nooit meer laat je voelen hoe klein je bent en hoe dapper soms. Nooit meer heeft me geleerd dat ik af en toe heel erg sterk ben en soms zo bang en wanhopig als een vogeltje. Nooit meer heeft ons ook sterk gemaakt met z'n drietjes. Nooit meer heeft ons geleerd hoe waardevol het liefdevolle gezin was wat we hadden.

Maar goed, hoe je het ook wend of keert....het is in ieder geval nooit meer Huub. Nooit meer de armen en de lach, de blonde kop met haar 's-morgens zo lekker door de war. Nooit meer samen.

En toch.....is hij soms héél dichtbij. Misschien stuurde hij het bootje wel vanmorgen...

Lieve Huub, we zullen je nooit vergeten.

Kevin, Esmée en Monique.

Natasja en Thomas

Ik heb al regelmatig over Natasja en Thomas geschreven, er zijn dan ook veel mensen die Natas en Thomas hélemaal niet kennen maar die wel door mijn verhalen regelmatig vragen hoe het met ze gaat.

Ik ken Natasja nu een jaar. Heb haar leren kennen via de site melanoom.nl. Ook bij Thomas is destijds de moedervlek weggehaald door de huisarts en in de prullenbak gemieterd. Ook niet onderzocht dus. Thomas heeft net als Huub knetterhard gestreden en geknokt. Operaties, chemo, bestralingen....hij heeft het ook allemaal dapper en moedig ondergaan. Maar de laatste maanden kwamen er steeds meer uitzaaiingen bij.
Thomas is 38, ze hebben twee kleine kinderen. Natas en ik hebben dus nogal wat raakvlakken en dat heeft ervoor gezorgd dat ik er een heel erg dierbare vriendin bij heb.

Gisteren vertelde Natas me dat Thomas nog een CT scan van de buik had gehad....dikke opgezette buik.....de lever dus.

Gisteren hebben ze te horen gekregen dat Thomas nog een week of twee te leven heeft. Een week of twee.......???? Dan is het 26 september.......het is toch niet te geloven allemaal. Wie heeft dit toch allemaal verzonnen?
Wat een oneerlijke strijd.....wat een leed. Ik heb gejankt en gevloekt.....een geweldig jong gezin, een geweldige man en vader......nóg een melanoom slachtoffer.

Lieve sterke Natas en dappere moedige Thomas....ik zou willen dat ik ....ach, ik kan toch niks.

Nu ben ik degene die zich machteloos voelt.

Mo.

September..........

Oktober 2001 leerde ik Huub kennen.
September 2002 gingen we samen wonen.
September 2003 kochten we ons huisje.
September 2004 zijn we getrouwd.
September 2005 werd Huub ziek.
September 2006 is hij overleden.

En nu....September 2007. Eerdaags zouden we 3 jaar getrouwd zijn....maar dan ben ik al een jaar weduwe......de man die vanuit zijn ziekbed een ontbijtje voor onze trouwdag bestelde en er 2 dagen later niet meer was, is er nu al een jaar niet meer.
Al een jaar heb ik hem niet meer gezien en gesproken. Een jaar......dit gaat toch nergens over.

En heel erg goed bedoelt vertellen velen mij, dat het, met dat de tijd vordert makkelijker wordt.
Het dagenlijkse ritme zit er weer wat in, ja.......dát is wat makkelijker geworden. Die verscheurende gillende pijn, dat intense janken , dat zoeken......zoeken naar een gezicht, een stem....zoeken naar antwoorden......zoeken naar hèm.....zoeken naar mezelf.....zoeken naar geluk. Die knagende pijn is wat beter hanteerbaar geworden ja. Ik kan zoeken tot ik een ons weeg.....maar hij is er niet meer. Ik vind hèm niet meer, dus ook het geluk niet meer. Het geluk heb ik gehad. Ons geluk is voorgoed finito.
Dan maar het geluk in mezelf zoeken, met mijn kinderen, in mijn huisje, met vrienden en familie.
Het maakt lang niet alles goed....maar het is een aardig alternatief.
Tsja......wát een geluk eigenlijk......mijn kinderen, vrienden en familie. Ál die lieverds die me er het afgelopen jaar doorheen gesleept hebben. Besef ik óók donders goed hoor.

Maar ook al wordt het dagenlijkse ritme wat beter te hanteren........het gemis wordt op dit moment alleen maar groter. Sjééézus wat mis ik hem.
De vakantie zit er weer op, hij was er niet bij. Kevin en Esmée gaan weer naar school, hij hoort de verhalen niet meer. De zomer is bijna voorbij, geen rosé'tjes in de tuin met hem. Leen is nu trainer van het eerste, en het gaat goed met MSV, ik sta alleen langs de lijn. Feyenoord is Godsamme KOPLOPER.........en de grootste fan is er niet meer. Er komt weer een herfst en een winter aan. Wéér geen koude voetjes warmen aan hem, in bed.
Wat voel je je toch (met ál die vrienden en familie) soms intens alleen als je allerliefste maatje er niet meer is.
Leuk hoor, een verbouwd huis en een nieuwe vloer en een nieuw bankstel.....maar ach.....daar zit je dan elke avond op die prachtige bank.....alleen.

En ik weet het wel....dit klinkt allemaal erg klagerig en jankerig......maar normaal gesproken gaat het best goed geloof ik met me, met de kinderen gaat het super, op mijn werk gaat het fijn. Ik heb best heel erg leuke dingen in mijn leventje. Normaal klaag ik ook niet zo hoor...maar.....

maar het is wéér September hè......en dat hakt er even in.

Huub zou er om lachen....hij zou zeggen:'' ach joh, wat maakt het nou uit, Maart of December of September....niet anders dan de maand ervoor toch? Heb je op de verjaardag of met Kerst méér verdriet? Welnee, is toch niet anders dan de dag ervoor of erna? Het is máár een datum...het is máár een getalletje''.

Ja, toch wel,het maakt wél uit......er was zo veel moois in September.....en er is zo veel kloterigs in September.
September hakt er echt ff in bij me.

Een winterslaap ( herfstslaap)......en dan 1 Oktober weer wakker worden, dat lijkt me wel wat.

Slaap lekker allemaal...liefs van mij.

Zomervakantie 2007.......het zit er weer op, we zijn weer thuis!

Het was een geweldige vakantie. En die 2 weken zijn voorbij gevlógen. We hebben vreselijk gelachen, héél erg veel gezien en met name......héél erg veel GELOPEN! Sjezus wat hebben wij gelopen. Ik heb nog nooit zulke goed ontwikkelde kuit spieren gehad.

Met dank aan mijn broertje die ons echt héél Barcelona en héél Parijs heeft doorgesleept tot we er stekkerpootjes van hadden. Het feest begon in Euro Disney. Volgens mij hebben we alles gedaan en gezien in 2 dagen tijd. Het was bloedheet terwijl we daar waren en de meiden liepen dan ook in B.H. het park rond. Mét Minie Mouse oren op. Die twee hebben genoten......maar de twee grootste kinderen waren Henk en ik. We zijn ontelbare keren afgeschoten, gelanceerd en het heelal ingeslingerd. Tot aan de sterren........en daar voorbij!!!! We zaten in een Space Mountain en in een Star Wars ruimte gevecht. En hóp........daar gingen we weer......over de kop.....en door elkaar geschud en geslingerd, tot we er raar van gingen kletsen. Of kwam dat door dat ijs koude biertje op het terrasje????? Nou ja......

Na twee dagen Euro Disney reden we door naar de Costa Brava. Camping el Delvin Verde. 10 dagen luieren........ah ah....no way Jose.

We zijn geweest naar Figueras,naar mijn geliefde Salvador Dali miseum, naar Estartit, Pals en LaBisbal. We zijn een dag naar Barcelona geweest en daar hebben we de auto geparkeerd achter Park Guell en zijn de stad door gaan lopen, lopen en nog eens lopen. We zijn bij de Sagrada Familia geweest en toen heb ik stiekem een paar dikke tranen weggewerkt. We hebben een foto van ons vieren op hetzelfde muurtje waar ik vorig jaar nog met Huub zat. En toch was het goed om er weer te zijn. Via de Arena zijn we door gelopen naar de Barrio Gottico en daar hebben we alle straatjes afgestruind die er maar zijn. Op Plaza Reall zijn we maar eens gaan zitten met een vreselijk groot biertje. Traditie in Barcelona, de biertjes zijn niet klein. Ook daar stond het weer even stijf van de herinneringen. Herinneringen aan héle grote biertjes in andere tijden. Via de Ramblas liepen we naar Placa Cataluña en daar namen we de metro naar Tibidabo. We moesten nog een stukje met de bus en dan sta je dus in een pretpark zo groot........helemaal verlicht, op de top van de berg en daar kijk je uit over héél Barcelona. Om te voorkomen dat we weer gelanceerd en afgeschoten zouden worden hebben we een kaartje voor de meiden gekocht en onszelf verdekt opgesteld op een terrasje. En toen begon het te gieten......en het hield nooit meer op. Wij dames waren enkel gekleed in korte broek en topje. En een hoosbui brengt kou met zich mee op de top van een berg. Een vriendelijke ober is zijn best gaan doen om een taxi te regelen voor ons maar er was geen taxi de berg op te krijgen in dat noodweer. Henk is aan blijven dringen en de beste man bleef bellen. Toen er een taxi voorbij reed is Henk er gewoon voorgesprongen en in gaan zitten, en gelukkig wilde de man ons meenemen.

In mijn beste Spaans wist ik hem uit te leggen waar onze auto stond en na een dikke fooi heeft hij ons ook nog de stad uit geholpen naar de juiste afslag grote weg. Deze beste man was onze reddende engel.

Esmée en Amber hebben het ontzettend naar hun zin gehad op de camping. Ze hadden een grote vriendengroep en gingen elke avond stappen in de Piraten bar. Het was één groot feest voor die meiden.

Henk en ik hebben ons 's-avonds prima vermaakt met een lekker dik boek en een flesje wijn ( of twee....).



En na 10 dagen Costa Brava terug naar Parijs. 10 uur plank gas geven en je bent er. Steld niks voor.

Mijn overspannen kuiten dachten er anders over....

We hebben onze tassen in het hotel gegooid en zijn een hapje gaan eten.

En daarna......? Lopen, lopen en nog eens lopen. Eerst naar het Sacre Coeur en daar vandaan naar Place du Tetre. Daar hebben de meiden een portret tekening van zichzelf laten maken en hebben wij een drankje genuttigd. Ze vertellen er van te voren niet bij dat één glas Rosé 9 euro kost!!!!!!!!

We kregen dus na ieder 2 drankjes gedronken te hebben een rekening van 63 euro. Zodejoekels. Maar goed......het was een érrug lekker Roséetje.

Half op apengapen zijn we 's-nacht ons bed ingerold. Na 10 uur autorijden en nog een halve stad bezichtigen ben je best een beetje moe. Maar het was een wereld avond en we hebben nog smakelijk gelachen om de rekening.

De volgende dag vroeg uit de veren en na een heerlijke douche en een lekker ontbijtje de stad weer in.....vol frisse moed.......maar met kuitspieren die inmiddels 10 centimeter korter waren.

We zijn eerst de grootste warenhuizen van de stad ingedoken en hebben ons vergaapt aan Dior, Chanel, Prada, Burberry en Dolce en Gabbana. Je voelt je daar echt een sloeber op je teenslippers en in je korte broek. Volgens mij hebben we daarna zo'n beetje alles gezien, het Louvre, de Eiffeltoren ( daar zijn we de trappen maar eens gaan beklimmen.....670 treden naar de tweede verdieping.......mijn arme arme kuiten), langs de Seine naar de Notre Dame, de Arc de Triompfe en via de Champs Ellisee ( géén idee of ik het goed schrijf maar het is al laat dus ik verbeter het eventueel morgen wel) naar de Moulin Rouge. Hier en daar hebben we nog wat gegeten en gedronken en ergens op dit traject hebben we een metro genomen, maar van waar naar waar weet ik niet precies meer.

Midden in de nacht waren we terug in het hotel met twee meiden die nog steeds liepen te gieren van het lachen en het nog lang niet zat waren. Na 14 uur lopen.Knap hoor. Ik was trouwens ook best trots op mijn kuiten.

Henk en ik dronken nog wat op de hotelkamer en waren nog even op de valreep getuige van een zwerver die zichzelf een heroine spuit in zijn arm zette. Zo maak je nog eens wat mee.

Daarna ben ik in coma geraakt en heb geslapen voor 10.

De laatste ochtend in Parijs zijn we naar Pere Lachese geweest, dé begraafplaats. We hebben het graf van Jim Morrison en Edith Piaf gezien. Daarna zijn we in de auto gestapt en het zat er op. Weer terug naar huis. Plank gas en voor je het weet ben je weer thuis. Twee weken verder en duizend ervaringen rijker.

Het was een super vakantie, we hebben genoten en gelachen.

Het was ook een vakantie met een lag en een traan.

Ik heb Huub ontzettend gemist, er waren zoveel herinneringen daar aan onze tijd samen. Maar dat werd ruimschoots goedgemaakt door de liefde en de opgewektheid van mijn broertje.En door twee fantastische kinderen die alleen maar blij en lief zijn geweest.

Ik had me geen betere vakantie kunnen wensen. En nu het gewone leven weer in.

Liefs van mij.

Wat is een jaar......wat is tijd.

Hoi allemaal, ( of als iedereen denkt daar heb je háár weer...ze zou toch stoppen en we willen het niet meer lezen......Hoi niemand). Maar ik wil zo graag nog even.

28 juli 2006....Huub kreeg de scan van zijn hoofd en het was foute boel. Het aftellen was begonnen, maar dat het allemaal zó snel zou gaan had toch echt niemand gedacht. Al een jaar geleden zaten we met z'n allen in deze ellende, in die vreselijke wanhoop. Er was er maar één die tot het laatste moment bleef hopen.....en dat was Huub zelf. Misschien tegen beter weten in......maar het hield hem wel sterk tot het laatste moment. Hij was een voorbeeld van doorzettingsvermogen en kracht voor me....wat heb ik veel van hem geleerd zeg.

Een jaar alweer, wat is een jaar, wat is tijd? Het lijkt wel gisteren........

Een jaar geleden zat hij nog op een klapstoeltje in het gras voor de caravan naar de Tour te kijken. Wat zou hij gesmuld hebben van alle toestanden en misstanden die nu de Tour domineren.

Elke avond sluit ik af na het Tour journaal van Mart Smeets met de klanken van Dalida, dan proost ik even naar zijn foto en zou ik willen dat hij het nog samen met me kon zien.

Ik heb nog nooit zo intensief de Tour de France gevolgd als dit jaar. Een stukje nostalgie die ik er in blijf houden. Die Tour.....dat was echt zo het vakantie gevoel voor ons, de zomer was begonnen, die prachtige plaatjes door heel Frankrijk heen. En ach, dat was misschien meer mijn gevoel, voor Huub stond toch wel de sport op nummer één.

En dan de auto in.......kippenpootjes en gehaktballetjes en een kan koffie tussen mijn benen, en karren maar. 900 of 1500 kilometer. Het maakte niet uit. Het was héérlijk en gezellig. Kids achterin met een overlevings pakket.....muziekje in de c.d.speler en maar meezingen.

Al weer z0-lang-geleden. En toch.....ook nog maar gisteren.

En nu ga ik volgende week met mijn broer, Amber mijn nichtje en Esmée de 1500 kilometers aan. Kippenpootjes, gehaktballetjes en een kan koffie tussen mijn benen, de meiden een overlevings pakket mee achter in de auto, muziekje aan, meezingen en óp naar Frankrijk. Eerst 3 dagen naar Euro Disney, dan dóór naar Spanje voor 10 dagen en op de terugweg nog een paar dagen Parijs afstruinen.

We hebben er alle vier ontzettend veel zin in, we maken volop plannen en woensdag ( op Esmée haar verjaardag, het kleine meisje wordt 14) gaan we boodschappen doen.

Henk zei:''ik duw de kar, en jullie gooien hem vol''. Ik vraag me af of hij na die uitspraak de blikken op de gezichten van Amber en Esmée heeft gezien. Een kar volgooien......dat laten ze zich geen twee keer zeggen.

Deze vakantie gaat een héél bijzonder familie album opleveren. Broer en zus met de kids.

Weet je, we gaan maar gewoon lekker genieten. We kunnen het allemaal gebruiken denk ik, want er is nogal wat gebeurt in een jaar tijd.

En Huub......? die gaat gewoon met ons mee. Die zit gewoon naast ons als we een biertje drinken op de Ramblas in Barcelona.

Fijne vakantie, fijne zomer allemaal. We gaan elkaar weer zien.

liefs van Monique.

Nog even een dienst mededeling......

Huub´s verhaal staat nu in de Top Santé.....(JULI NUMMER) en ik ben er rete trots op. Weer een stapje verder in mijn strijd....(huis)artsen mogen zulke fouten nooit meer maken. Najaar moeten Kevin en Esmée verschijnen voor het Medisch Tuchtcollege (hoorden we deze week) om te getuigen....14 en 20 jaar.....tégen de huisarts......het wordt een gezellig gezins uitje. We zijn er klaar voor. Die 2 willen niks liever en staan STRAK als het om het proces staat.

We gaan door Huub.......

(sorry hoor, ik zou stoppen maar ik kan het nog niet zo goed laten).

Liefs van mij.

Lieve lieve lieve trouwe allemaal.....

......lieve Huub, dit is mijn laatste bericht op de weblog. Ik stop ermee. Het is nu precies een jaar geleden dat we begonnen met de weblog. Wie had toen kunnen denken dat het allemaal zó snel zou gaan?

Maar wat heeft die weblog me erdoorheen gesleept zeg. Ik heb hier wat gezeten met een borreltje en een muziekje op en de tránen over mijn wangen. Ik heb wat zitten janken en brullen hier. En soms ging ik pas tegen de ochtend naar bed, kapot maar wel voldaan. Al jou favoriete muziek heb ik wel 1000 keer gehoord tijdens mijn tik sessies. En maar brullen. Ik wil nu stoppen met ál mijn favoriete en meest geliefde foto's van jou Hupie en dan wil ik eindigen met een laatste stukje....................................

+

.............lieve vent van me, als kind heb ik geen gemakkelijke jeugd gehad, een moeder die vreselijk lief was maar veel te veel dronk, met alle problemen van dien, een vader die te streng was en altijd aan het werk, ik ging mijn eigen gangetje, ik deed maar wat. Ik had wel altijd lol. Daar zorgde ik wel voor. Op mijn 18de woonde ik al samen en toen ik 22 was kreeg ik mijn eerste kindje, mijn gelukje. Toen ik 24 was verloor ik alletwee mijn ouders, welja, dat kon er ook nog wel bij. Ik had een vet zwaar probleem huwelijk en ik had altijd het gevoel dat ik er alleen voor stond. Ik moest me helemaal een slag in de rondte werken, soms 50 uur per week. Geld was er nooit. Toen ik 28 was werd Esmée geboren, mijn tweede gelukje.

Het huwelijk is uiteindelijk ( eindelijk ) gestrand en ik stond er alleen voor. Een zwaar moeilijke tijd heb ik gehad met 2 opgroeiende kinderen. Maar ik was voor het eerst in mijn leven baas in eigen leven. En ik redde het. Ik was trots op mezelf en ik wist zeker dat ik nooit meer een man wilde.

Tot ik jou leerde kennen. Hele kuddes olifanten stampten door mijn buik. Geen vlinders maar olifanten.......wat was ik gek op jou.

Maar hoe zouden de kinderen op jou reageren?

Pfffffffffffffffffffff.........die 2 waren knots knetter gek op jou. De 9 jaren leeftijds verschil maakten geen klap uit. We waren gelukkig en we werden al snel een gezinnetje. Wat hebben we het naar ons zin gehad he Huub? Wat hebben we een lol gehad, samen wandelingen gemaakt, gefietst, gekookt, gestapt, lekker op de bank met een kaarsje aan en een goed boek, vakanties naar Frankrijk, Feyenoord, Tour de France, schaatsen, naar de kroeg,uren lang discusieren over met name de politiek......we waren het niet altijd met elkaar eens, maar het was zo verdomd leerzaam en fijn. Elke avond zei jij tegen mij en de kinderen:'' slaap lekker en morgen gezond weer op''.

Je was er altijd voor ons, je was mijn allesie, mijn vriendje, mijn soulmate, mijn maatje en mijn grote liefde. Jij hebt mij gelukkig gemaakt tot in het diepst van mijn ziel lieve Huub.

Na jou overlijden heb ik diep donkere pik zwarte maanden door gemaakt. Maanden dat ik af en toe dacht:'' ach, kom mij ook alsjeblieft maar halen''. Maar het is zeker mijn tijd nog niet?

Ik ben door diep diep diepe dalen gegaan. Momenten waarop ik het niet meer zag zitten, ik heb me op momenten klem gezopen. Ik at niet, ik sliep niet, ik functioneerde niet meer.

De kinderen hebben daar nooit iets van gemerkt hoor, voor hen was ik er. Zij hadden het zó moeilijk, voor hen moest het allemaal zo normaal mogenlijk doorgaan.

Ze hebben het nog dagenlijks over je.

Maar na maanden.....na flink op mijn bek te zijn gegaan.....na gesprekken bij maatschappelijk werk......na héél veel verdriet......ben ik me weer gaan beseffen hoe verdomd goed ik het heb. Al die lieve mensen om me heen, familie, vrienden, collega's, óók jou collega's Huub, jou voetbal waar ik nog steeds kom......

Ik ga de draad weer oppakken. Ik ga weer leven.

Ik wil weer kunnen lachen. Het leven zal mij er verdomme niet onder krijgen.

Mijn aller aller liefste Huub, vergeten doe ik jou nooit, jij blijft altijd mijn allergrootste liefde, ik hou nog net zoveel van je als 5 jaar geleden en ik ben nog net zo verliefd op je.

Maar ik kan niet in het verleden blijven hangen want dan word ik gek. Ik moet en wil door. Ik ga schrijven, ik ga weer leren. Ik ga er wat van maken.

En ik hoop dat je naast me staat. Ik hou van jou Huub Nijkamp. Altijd. Bedankt voor alles wat je me geleerd en gegeven hebt. Je zal altijd bij me zijn.

Dit was mijn laatste log..............bedankt allemaal, voor de steun, de liefde, de reacties, de kracht om door te gaan.

Ik ga door.

Liefs van Monique.

FINITO.