Hé jasper,

Jammer jammer jammer, maar het filmpje doet het bij mij niet.

Liefs Monique.

Hééééééé hij doet het nu wel. Na de comment van Corine kreeg ik al wat meer hoop ( gisteren deed hij het écht niet ) zelfs kevin heeft het nog geprobeerd. Maar het filmpje doet het nu wel.
Je moet even je beeldscherm op zijn kant zetten maar dan héb je ook wat.......een lopende, dansende, pratende en zingende Huub.

Het is maar anderhalve minuut, maar voor mij hééft het een waarde...... voor de rest van mijn leven. Joris was héél toevallig afgelopen zomer gék op dit liedje, en hij wist niet ( kon hij ook niet weten ) dat het één van de favo liedjes van zijn ome Hupie was.

Ooit zal ik joris vertellen hoe gek ome Hupie op hem was. En hoe trots hij was dat hij oom werd. Ik zal nooit vergeten dat ik aan de lopende band stond op Schiphol, ik kwam nét terug van een weekje Puerto Rico met Yvonne, Huub belde mij en was hélemaal door het dolle. Margre en Jasper hebben een zoon. Ik ben OOM geworden en hij heet Joris. Ik stond met mijn mobiel aan mijn oor, en zei tegen Huub dóór de glazen wand heen dat ik binnen een minuut bij hem zou zijn en dat hij dan het hele verhaal kon vertellen. Hij was zó blij.

En als ik tegen Huub zei dat zijn neefje erg veel op hem leek, dan straalde hij van trots.

Op een gegeven moment wisten wij alletwee wel dat een kindje van ons samen een droom zou blijven. Maar wat was de wens groot.............

Dus dan maar genieten van de kindertjes die er wel waren, Huub hield als een vader van mijn kinderen, en daar kwamen nog eens neefjes bij, en de kinderen van zijn vrienden...........hij was er trots op en genoot ervan.

Alleen iets té kort.

Het donderd en het bliksemt en het regent meters bier,
dat wordt dus pompen of verzuipen da's de enige manier,
om de juiste koers te varen met de wind in onze rug..........

geniet met volle teugen, deze tijd komt nooit meer terug.
lalaaaaaaaa lalalalalala lalaaaaaaaaaaaaa lalalalalala
lalaaaaaaaa lalalalalalaaaaaaaaaa, la-la-la-lahaaaaaaaaaaaaa.

Het is december geworden vandaag. Wauw.......dé feestmaand. 26 september.......oktober.....november.....en nu al weer december. Gaat toch nergens over? Ik hoor vandaag de hele dag Sinterklaas liedjes in het winkelcentrum.
Vorig jaar zouden we niets aan sinterklaas doen, we zouden pakjes onder de boom doen. Maar Huub had wel door dat ik het reuze jammer vond dat het sinterklaas feest hélemaal werd overgeslagen. Maar je moet nou eenmaal keuzes maken.

Maar zonder dat ik het wist had hij voor ons alledrie pakjes gekocht en gedichten geschreven. Dat ws zo súper van hem, we werden er alle drie ontzettend blij van.

Ik heb nog één keer een surprise van de Sint voor de kinderen dit jaar. En het is een laatste kadootje van Huub. En daar ga ik nu voor dóór.....voor de kinderen.

Het liefste ga ik nu slapen en word ik op 1 januari wakker.

Maar dat kan niet hé.......je móet f*cking door.

Liefs van Monique.

Filmpje!

Huub en Joris in polonaise:

2 maanden......

Hoi allemaal, ten eerste wil ik even de mensen bedanken die me op het juiste moment een hart onder de riem steken, want ik ben ook wel super onzeker hoor in de hele rechtzaak. Voor mij ook de eerste keer....(en ik hoop de laatste).
Mar, thnx en jij sterkte met Rich.
Nans, jij bent toch zo'n scheetje, fijn om straks een weekend weg te gaan met jou erbij. Dan gaan we los hoor.
Bert en Marja, ik ken jullie niet maar jullie zijn wel trouwe lezers. Lief. bedankt.
Treesje, (ik blijf je toch lekker zo noemen) altijd daar voor je oude tante als ze het nodig heeft.
Petra, ook een melanoom verhaal? Ook verdriet dus. Dank voor je reactie.
Jeanette, altijd goed. Altijd de juiste snaar.

Advocaat kreeg haast van de week. Ik heb dus als een dolle alle potentiele getuigen benaderd en we hebben er een berg zeg. En hij zet er echt vaart achter want de enveloppen lagen zaterdag al op de mat.
Jaja, bij mij ook, want ook Kevin en Esmée mogen getuigen......nou, die 2 staan strák wat dat betreft. Kevin weet nog steeds zeker dat hij zoiets als een honkbal knuppel meeneemt ( dat heeft ie ook van mij hoor, heb ik hem geleerd tijdens de opvoeding).
Als ik hem dan vertel dat ik het natuurlijk wél eens ben met de honkbalknuppel methode, maar dat hij dat waarschijnlijk niet kan maken voor een rechter, dan is hij het er ook wel weer snel over eens dat hij beter de eer aan zichzelf kan houden en dat hij zich moet gedragen als een heer en als een waardig zoon van Huub Nijkamp in de rechtzaal. ( Zóón ja).

Als er één is die Huub mist is het Kevin wel.

Esmée was laatst helemaal in tranen toen ik vertelde dat zij te jong was om te getuigen: ''Ik wil ook zo graag knokken mam, voor Huub''.
Ze mag, advocaat heeft ook háár een vragen formulier gezonden en Esmée mag getuigen. Het kind is zó blij.

En zo zijn er nog een stuk of 10 die nu waarschijnlijk een grote envelop van RSK op de mat hebben, jullie willen het, doen het, en ik ben blij met jullie.
We spreken elkaar nog okee.
13 december moet ik weer vóór komen in Rotterdam, en dan ga ik wel horen wie er moeten getuigen. Ik hoop dat iedereen er dan is . Wordt vervolgd........

Vrijdag mijn auto opgehaald, een Peugeot 206, een prachtig auto'tje. Ik ben weer mobiel. Mijn laatste kadootje van Huub.
Erg dubbel hoor, in de showroom stonden ook die héééle mooie peugeots 407 station, die Huub en ik 2 jaar geleden zijn wezen uitzoeken, sjemig zeg, wat was Huub blij met die bak. Hij was óntzettend blauw........en ontzettend groot.

Huub zei toen:''Mo, super als we eens met Rambla naar het strand willen, en geweldig als we op vakantie naar Frankrijk gaan, dan kunnen we ook de BBQ meenemen''.

Rambla werd dood gereden, naar Frankrijk gaan we niet meer, de 407 was al ingeleverd en Huub heeft de BBQ mee naar de hemel.

Dan maar een 206 voor mijzelf.

Het weekend met zus, broers en aanhang naar Den Bosch geweest voor de verjaardag van mijn zusje.
Lekker ontspannen gewandeld, geborreld, gegeten en nog meer geborreld. We hadden een overnachting in een hotel in de buurt van Den Bosch en dat was erg gezellig. Maar ik ging wéér alleen mijn eenspersoonskamer in. En ik kwam er ook vanmorgen weer alleen uit. Op naar het ontbijt.
Vorige week al in Valkenburg, nu in Den Bosch.......het was fijn en ontspannen maar ik ben ook wel weer even klaar met de hotelletjes waar ik alleen in lig.

Toen we terug reden zijn John,Gerda en ik langs de begraafplaats gereden. Er staan al heel wat plantjes en elke week verse bloemen maar wat mij erg raakte was dat Edje die 10 jaar in dienst was bij de RVS en vrijdag tijdens de vergadering een enorm mooi bloemstuk kreeg, ná de vergadering naar Huub is gereden om zijn bloemen bij Huub te zetten. Huub kon er niet bij zijn zei Edwin, daarom heb ik ze bij Huub gezet........stilte........kippenvel!
Ze staan inmiddels in een mooie vaas met water hoor Ed.

Het is vandaag al weer 2 maanden geleden dat Huub overleed. Slaat nergens op en gaat nergens over..........dit is toch geen realiteit......of wel soms????? Gaat dat zo dan, in de echte wereld? Gaan mannen van 32 jaar dan écht zomaar ineens dood? Hartstikke dood???? Weg, foetsie.....over en uit? Welnee, we zitten in de verkeerde droom, maar we worden nog even niet wakker.

Ik ben moe, morgen meer, allemaal goede nacht, Huub en ik zeiden altijd tegen de kids:
Sweet dreams, don't let the bugs bite jou,
Hasta la pasta , tot de volgende vila,
By by, zwaai zwaai en morgen gezond weer op.......love jou!

Sweet dreams. voor allemaal( ik wil ze ook wel) en morgen gezond weer op.......(ik ga dromen van een Huub, die weer gewoon gezond opstaat). Dromen mág.....toch?

Liefs Monique.

Getuigen melden zich......súper!

Om te beginnen wil ik dit zeggen:........mensen ( bekend en onbekend ) vragen mij nu wat ik denk te bereiken met de rechtzaak. Alsof ik er een slaatje uit probeer te slaan. Voorop gesteld is Huub zélf deze hele rechtsgang begonnen. En dat al ruim een jaar geleden.
Het was met name zijn frustratie en boosheid en angst waardoor hij het hele proces in gang zette.
Toen hij overleed waren we al redelijk ver in de rechtzaak en ik poog het alleen maar voort te zetten in zijn geest.
Huub heeft verklaringen achter gelaten en getekend in het bijzijn van onze advocaat en alles wat er nu gebeurd is wat Huub gewild zou hebben.Dus het is niet iets wat ik zelf even onderneem om er beter van te worden.

Mijn motivatie om door te gaan????? Ik mis mijn man, ik mocht maar 2 jaar getrouwd zijn, ik mocht hem maar 5 jaar bij mij hebben. Huub en ik hadden afgesproken dat we héél erg oud zouden worden samen. Wij hielden van elkaar en we waren een gezin.
Ons gezin is uit elkaar gerukt.
Kan iedereen overkomen tóch.....? Jazeker, maar Huub was destijds en ik nú ervan overtuigd dat er een grove fout is gemaakt door de huisarts. Nalatigheid is ook wat ik hem aanreken.
En natúúrlijk heeft deze man méér en langer en harder gestudeerd dan ik ooit heb gedaan en ooit zal doen, maar als je huisarts bent mag je niet zo omgaan met het leven van een patient.

Als hij maar één keer had gezegd dat hij inderdaad niet goed handelde destijds maar dat hij toen in de overtuiging was dat hij goed deed , dan zouden we nu geen rechtzaak hebben.

Ook een huisarts is maar een mens.........maar dan nu ook nog eens liegen.....? Voor de rechter.....? Na de eed....? Dat gaat er bij mij niet in. Zijn dat huisarts praktijken? En ik kan er nu niet te diep op ingaan ( in ieder geval niet op de log ) maar het is echt smerig wat hij verteld.

Okee monique, een lang verhaal kort.....wát is mijn doel.....ik verklaar hier tegenover jullie allemaal.....áls...áls...áls er smartegeld uit zou komen, dan zet ik een deel weg voor mijn kinderen en de rest gaat naar de Kanker bestrijding. Ik hoef het namelijk niet.

Makkelijk gezegd nu he.....nee hoor, niet zo makkelijk. Ik zit in die hele rechtzaak, ik ben degene die haar man kwijt is. Ik ben degene die elke avond alleen naar bed gaat en alleen met haar kinderen tegen de kerst en oud en nieuw aan zit te hikken.
Ik ben degene die het beste van elke dag probeert te maken terwijl elke dag klote is. Niet slapen, nachtmerry's, koppijn, geen eetlust. Alleen opstaan, alleen leven, alleen naar bed. En alles wat daar tussen in zit doe ik alleen.
Misschien zijn er wel mensen die zeggen:''je hebt hem maar 5 jaar gekend''. Maar hij was wel de liefde van mijn leven. 5 jaar of 100 jaar......wát is het verschil?

Dus....het gaat mij niet om geld......maar het zou mij geweldig lijken als ik iets kan veranderen in de wet......bijv. dat ELKE huisarts, wát hij ook weghaalt bij een mens, op móet sturen voor onderzoek. Waarom zou ik dat niet kunnen? Ik heb nog een heel leven de tijd om daar voor te knokken. Er zijn wel meer mensen die aan hun standpunt vast houden en iets bereiken. Ik ga het wel zien.

Maar als ik al die verhalen lees op bijv. Melanoom.nl dan moet het maar eens afgelopen zijn met al die jonge mensen die sterven tewijl het niet nodig was. Die dus sterven omdat er een fout gemaakt is. Sterven is okee, maar niet door een fout als het niet nodig was.

Duidelijk voor iedereen wat ik ermee probeer te bereiken?

Gelukkig zijn er héél veel die mij kennen en die voor Huub door het vuur gingen en nog gaan. De lijst getuigen is behoorlijk lang.

Geheel belangeloos meewerken voor een goede zaak, een zaak die de naam Huub draagt, houden ván is jezelf zo nu en dan weg cijferen, je open stellen voor anderen, in het goede geloven, en dóór gaan. Knokken. Huub deed niet anders.....toch?

Liefs Monique.

Getuigen gezocht......

Hoi hoi allemaal,

Afgelopen woensdag was het eerste getuigenverhoor. Om 9.15 u. was ik al in de rechtbank in Rotterdam met Yvonne, pfffffff.....gelukkig niet alleen. Ik was best nerveus en was blij met het gezelschap.
Dat is best een vreemde wereld waar je ineens instapt. Strenge controle bij het binnenkomen en een detectie poortje alsof je op Schiphol loopt.
En dan ál die zwart gejurkte mannen en vrouwen, het lijkt wel een sekte. Mijn advocaat is een wéreld vent die echt voor ons door het vuur gaat en zich er stevig in vast bijt. Het gaat ook allemaal best goed komen, daar heb ik alle vertrouwen in. Maar het gaat wel een hele poos duren. Ik heb de tijd. Ik strijd door.
We zijn ruim 3 uur binnen geweest, ik had het idee dat het een kwestie was van een verklaring afleggen en dan klaar. Maar neen.......da's iets té simpel. Ik ga niet in op alles wat er besproken is. Dat komt allemaal nog wel, maar één schandalig detailtje kan ik wel met jullie delen, de huisarts is nu aan het liegen dat hij barst.
En dan zélfs over de plek waar bij Huub de moedervlek zat.

Dat is niet verstandig van hem want er zijn toch wel vele getuigen die precies kunnen vertellen wáár bij Huub een melanoom groeide......tóch????????

Dat wordt dus volgens mijn advocaat mijn werk de komende weken, foto's van Huub verzamelen met ontbloot bovenlijf : zomer 2005. Dat moet niet zo moeilijk zijn en ik heb ook al wat gevonden. Foto's waarop het melanoom duidelijk te zien is. Errûg confronterend om daar mee bezig te zijn kan ik wel zeggen.

En..........

Getuigen die in de zomer van 2005 Huub in zijn blote bassie hebben gezien en zich nog kunnen herinneren wáár het melanoom zat en hóe het er uit zag.

En die ook bereid zijn om te getuigen voor de rechtbank als dat nodig is.

Ik heb al een heel lijstje mensen in gedachten, die ik eerdaags ga benaderen. En meer ga ik er niet over zeggen. Wordt vervolgd........

Vriendinnetje Carla heeft me vreselijk goed geholpen door er voor te zorgen dat we weer fietsen hebben staan. Wat lief is dat hé, gewoon belangeloos helpen, zonder iets terug te willen hebben. Nou ik maak het nog wel een keer goed met je hoor Car.
Wij zijn er super blij mee.

Gisteren ( vrijdag ) werd ik opgehaald door Frans en Karin, Frans is een collega van Huub. We hadden dit weekend het regio uitje van de RVS.
Het was erg bijzonder om mee te gaan moet ik zeggen.
We moesten verzamelen in een restaurant in Udenhout. Daar begonnen we met een lunch. Ik keek zo eens om me heen en voelde me best even verdrietig, daar zit je dan tussen ál Huub zijn collega's en hun vrouwen. Maar geen Huub te bekennen. Verdorie.
Toen heb ik maar besloten om er het beste van te maken want ik was er nou toch. En het voelde ook wel weer lekker vertrouwd, ik heb al die jongens best vaak gezien de laatste periode van Huub zijn leven en ook daarna zijn er een aantal die het niet af laten weten en die ik nog regelmatig zie of hoor.
En wat ik erg bijzonder vond was dat ik echt het gevoel had dat ik er nog bij hoorde, ik heb niet één moment gehad dat ik me alleen voelde of dat ik erbuiten stond.
Hahaha dat is toch maar mooi míjn ING familie...zoals Frank het altijd noemt......tóch Frank?
''Je bent en blijft lid van de ING familie Monique'', nou.....best een fijn gevoel hoor Frank.'

Na de lunch hadden we een puzzelrit met de auto naar de plaats van bestemming. En dat was Park hotel Rooding in Valkenburg. Daar hebben we een poosje lekker zitten pilzen, opfrissen omkleden en wéér lekker eten.

Na het eten zijn we met 30 man in een taxi gestapt en naar Holland Casino gegaan. En dat was een erg leuke ervaring.
Het was ''Vegas'' night en Lee Towers trad op. We kregen een hele uitleg, speel fishes en toen konden we onze gang gaan.

We hebben wel vreselijk gelachen; ik verbaasde me enorm over hoeveel oude mensen daar achter die kasten zitten, hélemaal van de wereld, met een tasje en een asbak, peuk in de kanis en een bakje met muntjes. En maar drukken op die knoppen en maar trekken aan die kasten. Gewéldig......het zal je oma zijn. Nee echt, er zaten vrouwtjes bij van in de 70 als het niet ouder is. Je meet je dan ook direkt een oordeel aan. Zo van: ''vréselijk toch, moet je dat nou zien zitten, die zitten hier het hele pensioen er doorheen te slaan". Jeanette, Karin en ik hebben alleen al de avond van ons leven gehad door daar naar te kijken en daarover te oordelen.

Totdat we het zelf ook maar eens gingen proberen....''ik gooi er echt maar een tientje in hoor, méér niet''. Uhhuh.... na een uur zaten we er als een stelletje verslaafden bij...mét een sigaret in de giegel en een asbak, drankje én een bakje met muntjes voor ons.....hélemaal gefixeerd op de kast. En WÁT voor spel we hadden uitgekozen zeg.....ja, helemaal ge-wel-dig!!! BINGO!!!!!!
Van alles wat je kan doen in een casino zaten wij achter de bingo kast. Maar we hebben er wel vreselijk om gelachen. Uiteindelijk hadden we het zelf ook wel door dat we er bij zaten als een stelletje koekwouzen. En ook de mannen wezen ons er wel op. Die wilden toch wel érg graag terug naar het hotel met de taxi.
Om 2 uur waren we terug in het hotel en zijn we lekker naar bed gegaan. De eerste keer in mijn leven dat ik alleen in een hotel sliep. De eerste keer dat ik een eenpersoons kamer had.
Maar ik had een grote foto van Huub bij me. Die stond op het nachtkastje.

Vanmorgen lekker ontbeten en de brakke koppies vielen mij mee. Er zijn er een aantal doorgegaan vannacht maar die waren ook gewoon aan het ontbijt vanmorgen. Na het ontbijt ging de groep nog de grotten in en daarna lunchen maar ik ben met Karin en Frans naar huis gegaan. Kev en Esmée waren alleen thuis en ik wilde ook wel weer erg graag naar huis.
met Karin en Frans nog even naar het graf van Huub geweest........héérlijk om er weer even te zijn. Weekend afgesloten. Frans zei toen we wegreden'' Dág Hupie.....''.

RVS mannen en vrouwen, ik heb het heel erg naar mijn zin gehad en dat is ook dankzij jullie. Iedereen was erg lief en ''gewoon''. Soms ging het over Huub, maar vaak ook niet. Het was gewoon een ontspannen uitje. Lekker. Hoop jullie nog vaak te zien.

Liefs van Monique.

Joepie......gezellig......zondag!!!!!

Ik werd vanmorgen al wakker om 7 uur met een hoofd van :''oh nee he, het is weer zondag''. Pffffff wat een lastige dag is dat. Slaat nergens op, elke dag is er tenslotte één, maar de zondag heeft in gezinsverband iets speciaals, lekker met elkaar keutelen, naar de voetbal 's-middags, lekker koken 's-avonds, gewoon, lekker met elkaar. Maar als het gezin dan uit elkaar gevallen is heeft het iets speciaal zwaars, zeg maar. In je eentje is er namelijk geen zák aan het zondagochtend ontbijtje. In je eentje is er ook geen zak aan om 's-middags een toastje met wat lekkers te maken. In je eentje is het ook helemaal niet spannend om extra lekker te koken die ene f*cking kl*te dag in de week.
Je doet je best voor de kinderen, zij krijgen de toastjes en de lekkere maaltijd 's-avonds heus wel, maar gaan natuurlijk ook gewoon lekker hun gangetje. Vrienden en vriendinnetjes. En dat is maar goed ook, maar wat mij betreft mag het snel weer maandag zijn.

Gisteren toen ik in Amsterdam was heeft Kevin alle fietsen opgeknapt. Ze mankeerde allemaal wel wat. Banden, remmen, verlichting, ketting. Die jongen heeft zich behoorlijk uitgesloofd ( heeft ie ook allemaal van Huub geleerd ) en alle fietsen waren weer berijdbaar. Hij was nog trots ook, heeft er behoorlijk werk aan gehad.
En ik was er super blij mee omdat we geen auto meer hebben. We zijn tóch even afhankelijk van de fiets nu.

Maar als de zondagmorgen al niet je favo ochtend is en je komt er ook nog eens achter dat 's-nachts onze 3 fietsen uit de tuin GEJAT zijn...........Esmée in tranen en Kevin depri.......blijf dan maar weer eens positief.
Esmée haar hele sleutelbos hing aan haar fietsslot (domdomdom......maar niet meer terug te draaien) dus morgen een slotenmaker bellen om nieuwe sloten op de deur te laten zetten.
Aangifte doen van 3 gestolen fietsen, Kevin kan gaan lopen naar het station, Esmée kan dan in elk geval op Kevin zijn fiets naar school en een paar nieuwe fietsen kopen.

Leuk leuk leuk allemaal. Kevin zei:''Mama, houdt het dan nooit op? Wat een klote jaar''.
Ja jongen, daar kan ik me wel in vinden. wat een klote jaar.

Is het al maandag? Is het jaar al om?

Liefs van Monique.

Wát een tijden.......

Ik had vandaag bij mijn mail een paar foto's van Shirly. Bedankt Shir, ik ben er ontzettend blij mee. Wát hebben we een feest gehad hé, Kampioenschap, carnaval, wát een lol, wát een feest.
Wát een herinneringen, kijk nou eens naar je mannen Leen. Wat was je trots hé?

Nou ik ook hoor. En nóg, als ik deze foto's zo zie ben ik super trots op het cluppie waar ook ík bij hoor, en super trots op mijn mannetje. Wat genoot hij hier van. Mijn hemel, wat is iedereen uit zijn bol gegaan nadien. Het bleef ook niet bij die ene krat bier. Maar dat kwam dan natuurlijk door Ed de Bruin......tóch? Oh nee Ed, jij lust dat spul niet, dat is ook zo.

Vandaag ben ik naar Amsterdam geweest. Met Margot, Margré, Jasper en Marnix lekker wat gedronken en gegeten en gekletst. Het was gezellig en fijn om ze allemaal weer eens te zien en te spreken, natuurlijk veel herinneringen opgehaald, mooie herinneringen aan een gezonde Huub. Maar ook wel nagekletst over die o zo moeilijke laatste weken. Margré had nog een filmpje in haar mobieltje staan van Huub en Joris, ze waren bij ons in de tuin en Huub en Joris liepen met zijn tweeen polonaise. Vanuit de slaapkamer de tuin door en weer terug. Gewoon met zijn tweetjes. Joris genoot ervan.....en Huub ook. Maar als je dan ineens een filmpje ziet van een nog niet zichtbaar zieke, dansende Huub in de tuin, draait je hart toch even 800 rondjes. En op zo'n moment ben ik zó blij met het filmpje, maar doet het zo'n vreselijk zeer om te zien, sjezus wat mis ik die gozer.

Ik had een kadootje voor Joris van ome Huub. Iets waar Huub als kind zelf graag en vaak mee speelde, Joris was er blij mee en het was super om te zien dat hij er zo graag mee speelde.

Wat intens jammer Huub, dat jij die twee mooie neefjes van je niet kan zien opgroeien. Dat je niet meer kan zien hoe ze alletwee op je lijken. Blonde haren, blauwe ogen. Wat jammer dat jij niet zelf met Joris achter de knikkerbaan kan gaan zitten om te kijken welke knikker het hardste gaat. Wat jammer, wat kloterig jammer.

Het was fijn om jullie allemaal weer te zien, schoonzusjes, zwagers en neefjes, want weet je, wát er ook gebeurt in het leven, we delen op zéker één ding, verdriet om Huub. We missen allemaal die lieverd waar we zo van houden.

Liefs van Monique.

Wéér dinsdag.

Jaja, het is álweer dinsdag. Het is alweer 6 weken geleden. Dus.......6weken en één dag geleden leefde hij gewoon nog. Sprak hij nog....was hij er gewoon nog. En met dat de weken voorbij gaan wordt het steeds onbegrijpelijker hoe snel alles gegaan is.
En met dat de weken voorbij gaan wordt het gemis groter. Esmée kwam vanmiddag hélemaal in tranen uit school. Lange tijd geleden dat ik haar zó heb zien huilen. Ze had op school wat opgezocht in haar agenda en daar heeft ze foto's van Huub in geplakt, ze zag die foto's en heeft de rest van de dag met een brok in haar keel in de klas gezeten zoals zij het dan verteld.
Thuis gekomen kwamen de tranen. Dat ze hem zo mist, als ze naar bed ging gaf hij haar altijd een knuffel en zei hij:''welterusten moppie, morgen gezond weer op'',dat ze zijn grapjes zo mist, dat ze het zo moeilijk vindt om naar MSV te gaan en dan tijdens de training het hele elftal van Huub zónder Huub te zien. Moeders ook dikke tranen natuurlijk en we hebben samen even fijn over alles gebabbeld.
Daarna gaat ze ook weer opgelucht een vriendinnetje bellen en met dikke pret de deur uit, dat is het onbevangene van een 13 jarige, maar moeders heeft nog even een poosje na zitten janken.

Alles gaat ook weer ''gewoon''zo door. Zaterdag een feestje gehad van mijn zusje, gezellig, een hoop familie en vrienden en lekker gegeten en gedronken, maar zónder Huub. Zondag naar MSV geweest, in het hok gezeten bij de poort met Yvonne om entree te heffen en daarna de wedstrijd gekeken, erg raar om naar de jongens in hun zwart-witte shirts te kijken en dan te bedenken dat Huub daar een paar maanden geleden ook nog.........nou ja, nog een biertje gedronken en iedereen geeft een kus een knuffel of gewoon een lief woord, maar ook dáár geen Huub.
Volgend weekend naar Margre en Jasper in Amsterdam, zonder Huub, volgende week een weekend weg met zijn collega's van de RVS, zonder Huub, het weekend daarna naar Den Bosch als kadootje voor mijn zusje met zijn 7en, zonder Huub.
Iedereen maakt al plannen voor Sinterklaas , Kerst en Oud en Nieuw en de aanbiedingen stromen binnen. Maar het zal zijn zónder Huub.

Gisteren belde er iemand van ING car lease, ik stond nét bij het graf van Huub met bloemetjes, donderdag komen ze de auto ophalen. Ze hebben me natuurlijk súper de tijd gegeven maar het is wel even slikken. Het was verdomme Huub zijn auto. Komen ze zomaar weghalen. Hoort erbij, al die dingen gaan ''gewoon'' door. Maar het valt niet mee.

Wéér dinsdag, 6 weken geleden keek ik hem voor de laatste keer in zijn mooie blauwe ogen. Straks maar weer ''gewoon'' een slaappilletje nemen en kijken of het slapen een beetje wil lukken, morgen maar weer ''gewoon'' naar mijn werk, donderdag ''gewoon''de auto inleveren en dan maar weer ''gewoon'' gaan fietsen.

Volgende week woensdag sta ik ''gewoon'' tegenover de oude huisarts in het getuigenbankje in de rechtzaal in Rotterdam. Wat jámmer, wat verdomd jámmer dat je daar niet meer bij kan zijn huub. Maar ik zal knokken voor je hoor. ik heb de tijd.

Maar ''gewoon'' is niet meer gewoon. Zal het niet meer worden ook voorlopig. Ik mis hem als de pestpokken maar moet wél ''gewoon'' door.
Lekker is dat..........

Welterusten allemaal, morgen gezond weer op.
Liefs Monique.

Speech Robbert zoals belooft.......

Huub,lieve Monique,Kevin en Esmée,familie en vrienden,belangstellenden........

Aan mij een moelilijke taak om namens de selectie enige woorden toe te voegen aan al datgene wat reeds gezegd is. Het is een reflecte van mijn indrukken samen met Huub. Alhoewel ik Huub slechts kort ken, maar 4 of 5 jaar,heb ik wel een aardig idee gekregen van zijn karakter en vriendschap:recht door zee,eigenwijs,en een vechter.

Onze eerste ontmoeting was zo'n 4of 5 jaar geleden bij onze club: ik zal het niet snel vergeten. Het was op een training dat hij zich voorstelde met de woorden:''Hallo, ik ben Huub". Die training werd mij en ik denk ook anderen meteen duidelijk hoe onverzettelijk hij was. Hij wilde niet verliezen zelfs al was het maar een simpel spelletje. Op de vele trainingen en wedstrijden die volgden in de afgelopen jaren heeft dit menig maal tot confrontaties geleid maar nimmer met vervelende gevolgen! Hij was sportief!
In de jaren dat hij bij onze club hoorde paste hij zich naadloos bij ons,de selectie en de vrienden aan. We hebben toch gave tijden gehad in het 2e,kampioenschap,nacompetitie,........
In die tijd hebben we veel gelachen en meegemaakt.

Om een voorbeeld te geven van zijn onzelfzuchtige karakter herinner ik me nog goed de kamioenswedstrijd tegen Velo twee jaar geleden. In deze wedstrijd was hij aanvoerder omdat ik op de bank begon.Maar na het laatste fluitsignaal kwam hij naar mij toe en ondanks mijn afwijzend gebaar stond hij erop dat ik de aanvoerders band om deed. Omdat ik het héle jaar al aanvoerder was geweest vond hij dat ik het nu ook moest zijn. Dat vond ik een tekenend gebaar voor zijn karakter. Onzelfzuchtig, denkend aan een ander.

Ook naast het voetbal was hij altijd wel in voor een feestje en een geintje. Als mede organisator van de mega week kon ik vaak een beroep doen op Huub en Monique. Zodoende werkte hij zich al snel op als een zeer verdienstelijk en geliefd lid van de vereniging.

Helaas gaf hij begin vorig seizoen aan dat er een ernstige vorm van kanker bij hem was geconstateerd: een melanoom. Het nieuws sloeg bij mij in als een bom, het leek gewoon niet waar.Ondanks dat wij niet bij elkaar de deur plat liepen, was ik toch aangedaan toen ik het nieuws hoorde. Aan de andere kant had ik de hoop dat hij er op tijd bij was. Opdat er goede genezing mogelijk was.

Zijn openhartigheid over zijn ziekte heb ik altijd zeer gewaardeerd: hij zag het onder ogen en wilde er alles aan doen om deze ziekte te bestrijden. Met diep respect en ontzag heb ik hem en zijn naaste familie gevolgd. Gedurende het seizoen heeft hij meerdere tegenslagen gehad en iedere keer kwam hij er weer bovenop, knokte voor een plek bij de eerste elf. Met een greins op zijn gezicht, alsof hij wilde zeggen: mij krijg je niet klein!

Van die tijd is mij één gesprek heel erg bijgebleven, omdat wij, denk ik, nooit eerder zo'n serieus gesprek hebben gehad. Het was eind april, tijdens het darttournooi van onze jaarlijkse feestweek. Hij had net het slechte bericht gekregen dat er toch uitzaaiingen waren gevonden. Het moment dat hij samen met Monique, zijn steun en toeverlaat de tent binnen kwam, zal voor hem net zo moeilijk zijn geweest als voor zijn ploeggenoten. op een gegeven moment hebben wij samen met een biertje in de hand gepraat over zijn ziekte. Ik wilde het onderwerp niet uit de weg gaan en hij had er geen probleem mee om erover te praten. Tijdens dit gesprek zei hij op een gegeven moment tegen mij :
''Ik zal het uiteindelijk wel moeten accepteren dat het leven over zal zijn voor mij, maar het moeilijkste is de gedachte dat ik al de mensen die mij lief zijn moet achter laten, dat ik niet weet wat er van Kevin en Esmée terecht komt....'' Die ene zin, die hij bijna achteloos uitsprak, is mij vanaf die tijd bijgebleven. Iedere keer als ik daaraan denk, en mijn eigen kinderen zie schieten de tranen in mijn ogen.Ik heb de indruk dat hij vanaf die tijd enorm is gaan genieten van de dingen die hij deed,of nog kon doen. Je zag hem intens genieten alsof hij al in gedachten wist dat het misschien wel eens de laatste keer kon zijn.

Het seizoen heeft hij ondanks de vele tegenslagen nog afgemaakt. Na alle tegenslag vond hij de kracht om weer terug te komen in het team en om zijn waarde te laten zien. Ik kan niet anders zeggen dan dat wij als team met groot respect hem iedere keer hebben zien knokken. De laatste wedstrijd in de nacompetitie tegen Foreholte werd hij vlak voor tijd gewisseld. Voor mij en ik denk voor velen met mij was dit een moment dat aanvoelde alsof het zijn laatste wedstrijd zou zijn. Ik denk dat dat moment was waarop veel mensen binnen de selectie zich ook realiseerde hoe ziek hij eigenlijk was. Tijdens de zomerstop werd steeds duidelijker dat de ziekte hem meer en meer begon te belasten. Hij kreeg een bult in zijn nek, er werden 4 tumoren in zijn hoofd geconstateerd en toch gaf hij zich niet gewonnen.
Toch zal ook hij gemerkt hebben dat de ziekte hem steeds meer beperkingen oplegde. In de aanloop van dit seizoen was hij al enigszins verzwakt,maar hij wilde van geen wijken weten.Kotsend en met veel hoofdpijn heeft hij de eerste trainingen volbracht.
En.....,nog maar 6 weken geleden speelden wij zij aan zij zijn allerlaatste wedstrijd.Al was hij verzwakt, hij wilde alles geven.Ik heb toen met pijn in mijn hart en af en toe een traan in mijn oog moeten toezien dat deze wedstrijd al teveel was. Ik realiseerde me dat het zijn laatste wedstrijd zou zijn.

De laatste keer dat ik je zag,zo'n anderhalve week geleden,wilde je perse laten zien dat je nog fier en trots was.Ik heb met enorme bewondering je wilskracht gezien en ik weet zeker dat het enorme kracht vergde, maar je gaf geen kik.
je wilde dat je ziekte niet de overhand zou nemen, je kon zelfs nog lachen. Ook toen heb ik nog prettig met je kunnen praten.
En daarom zie ik jouw dood als een welkome verlossing, omdat ik zag dat je meer en meer pijn leed. Ik hoop dat je je rust gevonden hebt. Je wilde zo graag leven maar het is je niet gegeven, maar weet dat de herinnering aan jou voortleeft bij allen.

Ik heb met veel bewondering gezien hoe zijn naasten, Kevin en Esmée en vooral Monique, zich voor hem hebben ingezet. Alles te regelen zodat hij thuis kon blijven. Ik heb de indruk dat het voor jou Monique ook allemaal fysiek erg zwaar werd. Nooit, maar dan ook nooit heb ik je horen klagen, je sprong meteen voor hem op als hij iets wilde hebben. Diep respect!
Met diep ontzag heb ik elke dag net als velen met mij jullie weblog bezocht om te kijken of er nog nieuws was. Helaas is het allemaal erg snel gegaan.

tenslotte wil ik iedereen veel sterkte en kracht toewensen bij het verwerken van
Huub's dood.

Robbert Rottier, gesproken tijdens de uitvaart dienst van Huub.

Een paar foto'tjes........mijn mooie man

Je maatjes zijn er allemaal nog Huub......

Oude en nieuwe maatjes, vrienden. Wat héérlijk toch als je vrienden hebt. Vorige week zaterdag dus naar Adje van O. geweest. Ernstig gezweten hé Robbert? Maar het was er dan ook erg warm. Dat had niks te maken met een beetje voorzichtig dansen ofzo....toch?

Robbert vertelde die avond dat hem gevraagd was of hij zijn afscheids speech bij de uitvaart van Huub op de MSV site wilde hebben. Maar Rob had ze verteld dat dat in overleg met mij moest. Ik vond dat natuurlijk okee. Eervol toch...voor Huub. Maar Rob zei ook dat er nu al weer een aantal weken overheen was gegaan en dat dat nu niet meer zo zinvol zou zijn. Hij heeft mij van de week zijn speech gemaild en ik ga hem alsnog met jullie delen......ten eerste omdat het een weergaloos beeld geeft van wat voor man Huub was......en ten tweede omdat ik vind dat het nog eens lezen van zo'n intens persoonlijk woordje héérlijk is. Laat maar binnen komen, laat maar op je inwerken. Die jongens waren maatjes en dat zijn ze nóg. Nieuwe maatjes maar erg belangrijk. Maatjes van Huub, maar ze zijn ook voor mij erg belangrijk. Ik wil ze niet missen.

De oude maatjes zijn er ook nog. Eerst een lieve kaart van Rinaldo en Bianca, toen belden pal ná elkaar Dennis en Luc. En toen ik gisteren al om 7 uur op bed lag met een knallende koppijn en daardoor een avondje met de meiden van Mons.Paul heb laten schieten kwam Esmée me wakker maken. Mama.....Mama....MAMA......MA-HAMAAAAAAAAAAA.......jaaaaaaaa-haaaaaa wat is er nou.....ik slaap.......Maar mama, Boudewijn is er. Huh....? Boudewijn? Ik kom er zo aan.....even wakker worden.

Ik heb tot middernacht met Boud zitten kletsen, herinneringen opgehaald, gelachen en af en toe een traan.
Boudewijn vraagt zich af met wie hij nou de rest van zijn leven moet ouwehoeren.....nou, dat vraag ik me dus ook af. Dan moeten wij maar samen ouwehoeren Boud. Lijkt me een feestje. Kom maar door met die herinneringen.
Boudewijn heeft wél belooft dat hij zijn kinderen gaat opvoeden met de verhalen uit het verleden. Hij gaat ze de streken die hij en ome Huub in het verleden hebben uitgehaald bijbrengen. Nou da's mooi toch. Hahahahaha Boud, die kinderen van jou gaan nog wat meemaken. Zie je Anna al in een mais race? Biertje teveel op en snoeihard met de fiets het mais veld in rijden? Geweldig toch. Hugo met een kapsel van The Cure? En Hein die probeert uit te slapen na een zware nacht en dan 's-morgens vroeg Mariah C. om zijn oren krijgt? Volgens mij snappen vele mensen dit niet......maar dit waren dus jeugd toestanden van Huub en Boudewijn. Als iemand méér wil weten dan wil ik er wel een keer een logje over volschrijven...

Ik wil maar zeggen, fijn dat jullie er allemaal nog zijn vriendjes.

Ik ben ook een grafmonument wezen uitzoeken voor Huub. En hoe bizar het ook klinkt......het wordt zó mooi. Maar dat was ook weer zo'n loodzwaar moment. Ik heb daar eerst eens voor de deur een zwaar van nelle export sjaggie staan roken voordat ik de moed had om naar binnen te gaan. Ze gaan nu arrangementen maken van natuursteen en daar foto's van maken en dan krijg ik de foto's toe gestuurd. Daarna maken we een nieuwe afspraak en dan gaan ze mijn keuze realiseren. Geen standaard gedoe voor Huub, geen glimmertjes en opsmuk, maar puur natuursteen uit de Pireneeen. En daar hield hij van. Het wordt Huub zijn plekje onder de zon. Dat zei jij ook altijd over onze tuin. Dit is ons plekje onder de zon Mo........alleen is de zon even weg Huub.

''Gewoon'' gewerkt van de week, maar was niet gewoon. Ik ben het liefste thuis. Ik merk nu aan de kinderen dat ze hun vader verloren hebben, dat ze hun maatje kwijt zijn. De kinderen willen klonteren, kleven, ze willen mij om hen heen. Ze willen iemand thuis als ze thuis komen. Huub was er natuurlijk altijd. Hielp ze met hun huiswerk. Zette koffie en ging met ze aan de tefel zitten om te bomen over school, huiswerk, vrienden en de ''toestand in de wereld''. En dat missen ze als de pestpokken. Kevin gaat regelmatig uit school naar het graf, stapt dan een treintje eerder uit en gaat Huub even gedag zeggen. En dát voor een gozer van 19. Zegt zát...toch?

We missen je Hupie, we missen je in alles wat we doen en in alles wat er om ons heen gebeurt. Sjezus nog an toe, je zal toch maar je grote liefde, je maatje, je vader en je leven kwijt raken?
Dat is ons dus overkomen en we hebben het er maar mee te doen.

Gék word je er af en toe van, het is niet eerlijk.......hij komt écht nooit meer terug.

Liefs van Monique, Kevin en Esmée.

P.S. Ik las net op de site melanoom.nl dat de man van Natasja, waar ik al enige tijd contact mee heb, ook is opgegeven. Een 30ger, 2 kleine kindjes, foutje van de huisarts, geen onderzoek laten doen naar de moedervlek, melanoom kanker, opgegeven. Zo simpel is het dus. Het overkomt jou en mij degalijks.

Natasje......ik weet niet welk bericht je het eerst leest, de log of melanoom.nl, maar je weet het hé....bellen of schrijven of hélemaal niet. Maar ik ben er voor je.
Wat een mensonterende klote ziekte is dit zeg. Long kanker, borstkanker, bloedkanker, allemaal redelijkerwijs te behandelen....................maar wie heeft er nou ooit van MELANOOM KANKER gehoord? En al heb je er al eens van gehoord wist je dan dat het de meest agressieve vorm van kanker is die er bestaat? dat het hele volkstammen jonge mensen uitroeit?

Wist je dat niet? Nou, een hoop huisartsen ook niet. Lees het verhaal van Natasja en Thomas maar op melanoom.nl.

tweede P.S. Speech van Robbert krijg ik er nu niet op, ga ik morgen weer proberen.